وبگاه شبکه خبری «بی.بی.سی» نوشت: عربستان بدون انجام یک مصالحه و صرفا با روش مقابله موفق به تغییر سیاستهای ایران نمیشود.
به گزارش بولتن نیوز، وبگاه خبری شبکه «بی.بی.سی» در تحلیلی با تاکید بر اینکه بعید است ایران تسلیم فشار عربستان شود، نوشت: از آغاز سال 2015 میلادی و با روی کار آمدن «ملک سلمان» پادشاه جدید، ریاض سیاست مماشات با ایران را کنار گذاشته و سیاست مقابله آشکار را برگزید. حتی پیام تبریک «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه ایران به مناسبت انتصاب «عادل الجبیر» به مقام وزارت خارجه عربستان ، با واکنش تند الجبیر روبرو شد. دیگر مشخص بود که ریاض اهداف دیگری را دنبال میکند.
با آغاز حملات هوایی ائتلاف به رهبری عربستان به یمن و سپس اعدام «شیخ باقر النمر» روابط دو کشور وارد مرحله ستیزه جویانهتری شد و به قطع رابطه بین دو کشور انجامید.
بی.بی.سی نوشت: بعید است ایران تسلیم فشار عربستان شود و با توجه به تجربیات گذشته میتوان گفت که به احتمال قوی عربستان بدون انجام مصالحه و بده و بستان و صرفا با اتکا به روش مقابله موفق به تغییر سیاستهای ایران در منطقه نخواهد شد.
بر اساس این گزارش، سیاستهای تقابلی عربستان با ایران سوای اعمال فشار بر ایران، چند نتیجه جنبی دارد که به نظر نمیرسد هیچیک در جهت منافع عربستان باشد. نخست این که، استفاده از ابزار نفت فشار زیادی را بر خود عربستان وارد میکند. دومین مورد نیز این است که در جنگ سوریه تنها ایران نیست که در معرض فشار است. جنگ یمن و سوریه هزینه قابلتوجهی را بر عربستان تحمیل میکند. به گفته وزیر اقتصاد و برنامهریزی عربستان، تنها جنگ یمن تا دسامبر 2015 حدود 5.3 میلیارد دلار برای عربستان هزینه داشته است.
مورد سوم نیز این است اگر ادعای عربستان درست باشد که ایران منبع تحریک شیعیان در آن کشور و در بحرین و یمن است، طبیعی است که ایران نیز برای مقابله با سیاستهای تهاجمی عربستان بر فعالیتهای خود در این رابطه خواهد افزود. شیعیان بزرگترین تهدید امنیتی را برای حکومت عربستان و بحرین تشکیل میدهند که حیاط خلوت عربستان به شمار میرود. در یمن نیز مشکل عربستان شیعیان حوثی هستند. ناآرامیهای اخیر در بحرین و تهدید بیسابقه حکومت آن کشور توسط «قاسم سلیمانی»، فرمانده سپاه قدس را میتوان در همین راستا ارزیابی کرد.
بی.بی.سی در خاتمه نوشت: سیاستهای تهاجمی عربستان، برخلاف انتظار این کشور نه تنها به نرم شدن موضع ایران نمیانجامد، بلکه جناح میانهرو را به حاشیه میراند و ابتکار عمل را به دست تندروها میدهد.