مستندی تکان دهنده درباره کودکان فلسطینی

به گزارش بولتن نیوز،یکی از تبعات پنهان قریب 7 دهه اشغال فلسطین، پدیده ضد بشری زندانیان خردسال در بند رژیم صهیونیستی است. این قربانیان کم  سن وسال که در بسیاری موارد به دلایل واهی و نه حتی رفتار مبارزاتی توسط نظامیان اشغالگر قدس بازداشت می شوند، در حقیقت آسیب پذیرترین بخش جامعه در بند فلسطینی را تشکیل می دهند که دژخیمان اسرائیلی آگاهانه برای زیر فشار قرار دادن خانواده های مبارز از آن ها به عنوان گروگان سیاسی استفاده می کند. این ها فرضیات و افسانه نیستند، بلکه حقایقی هستند که «عمر خوجی» و همراهانش در کمپین «هیچ راهی برای تهدید یک کودک» در خلال چندین ماه مستندسازی آمار و اطلاعات مربوط به زندان های کودکان در سرزمین های اشغالی بدان رسیده اند.عجیب این که، ابعاد ماجرا به قدری وحشتناک است که گروهی از خود فعالان اسرائیلی نیز برای افشای آن به تکاپو افتاده اند، که بر اساس برآوردهای این گروه با نام «بت سلم»، تا سه ماه نخست سال میلادی جاری (حدود شش ماه پیش) تنها 182 کودک و نوجوان در زندان های رسمی رژیم صهیونیستی اسیر بوده اند که این به غیر از اسیران کوچک بازداشتگاه های مخفی و همچنین تعداد بسیار زیاد زیر 18 ساله هایی است که وارد چرخه دادگاه های نظامی شده اند. پایگاه «اس ام پلستاین» با این فیلمساز جوان عرب  ٌآمریکایی در مورد برنامه اش برای ساخت نخستین مستند جهانی از وضعیت این اسرای کم سن و سال و ضبط و ثبت تجاربشان از روزهای سیاه زندان پس از آزادی گفت وگوی زیر را انجام داده است که گزیده هایی از آن را با هم می خوانیم:

چه چیزی به شما شهامت داد این برنامه را آغاز کنید؟

من ابتدا از طریق کمیته خدمات دوستان آمریکایی که پروژه ای در مورد صلح پایدار و عدالت در قالب کمپین «هیچ راهی برای تهدید یک کودک» را معرفی می کرد آشنا شدم. آن ها از من پرسیدند که آیا دلم می خواهد ویدئویی درباره سیستم بازداشت اسرائیلی ها بسازم، چمبره ای که کسی چیز زیادی از آن نمی دانست، همین قدر می دانستیم که سالانه حدود 700 کودک فلسطینی به صورت غیرقانونی توسط دو دادگاه اسرائیلی بازداشت و بازجویی می شوند. این شوکه ام کرد، چون کل این سیستم فقط برای اسارت کودکان (زیر 18 سال) به راه انداخته شده بود و بعد در جریان کار فهمیدم که از هر 4 کودک بازداشت شده، سه تایشان در معرض صدمات جسمی و روحی ناشی از آن قرار گرفته اند.با خودم گفتم اگر با برادر کوچک خودم چنین می کردند چه می شد؟ اگر او را از زندگی و خانواده و رویاهایش محروم می کردند، چه کار می کردیم؟ این فکر مرا واداشت تا مستند «بازداشت رویاها» را بسازم چون مهم است که بازداشت و بازپرسی و شکنجه غیرقانونی کودکان را برجسته کنیم.

آرزو دارید با این پروژه به کجا برسید؟
می خواهم این فیلم جرقه ای برای ایجاد یک جنبش باشد تا مباحثاتی در حلقه فعالان به وجود آورد. این پروژه به هیئتی از اعضای کنگره (آمریکا) ارائه شد و ما برای آن ها عناصر ساختاری و قانونی سیستم نظامی و شرایط بازداشت کودکان فلسطینی در ابعاد وسیع را بیان کردیم. متأسفانه اسرائیل به 4 بچه ای که مصاحبه هایشان در فیلم بود اجازه پرواز به آمریکا نداد تا حضوراً در مورد وحشیگری هایی که به سرشان آمده شهادت دهند. امیدوارم این فیلم به عموم مردم درباره حقایق اشغال(فلسطین) چیزهایی بیاموزد.

چطور می توانید تجربه تان را از سراسر پروژه در یک کلمه بیان کنید؟

سخت است چون کلمات زیادی به ذهنم خطور می کنند، ولی من روی کلمه «افسرده کننده» متمرکز می شوم. باید اعتراف کنم زمان هایی بود که به خاطر جزئیات وحشتناکی که در جریان بازبینی یا ویرایش بخش هایی از فیلم می شنیدم خوابم نمی برد. یکی از این موارد مربوط به زمانی بود که روی ویرایش تجربیات «عبد» که در زمان بازداشت 15 ساله بود    یعنی جوان ترین مصاحبه شونده فلسطینی    کار می کردم. او شرح می داد که چطور تنها در یک سلول تنها و بدون غذا و لباس و پنجره و بدون دسترسی به جهان خارج حبس شد و وقتی درخواست کرد که با پدرش صحبت کند سربازان اسرائیلی جواب رد دادند. حتی وکیل تسخیری خودش سعی کرد با کتک از او اعتراف بگیرد. این یک سیستم است و من اگر به نوبه خودم کمک نکنم نمی توانم به تنهایی در آن زندگی کنم.

و سخت ترین بخش تهیه این فیلم؟
وقتی می دیدم بچه ها درباره بازداشت، شکنجه و حبس ظالمانه شان حرف می زنند، ضربه می خوردم. من تا حدودی از بدرفتاری و حق کشی اسرائیل علیه بازداشت شدگان فلسطینی خبر داشتم، ولی با حجم جزئیاتی که بچه ها از تجربیاتشان تحت بازداشت نظامی می گفتند، متوجه تمام آن چیزی که در مجموعه زندان ها می گذرد شدم.
اما سخت ترین بخش قطعاً آن جا بود که خودم مصاحبه ها را می گرفتم. نمی توانستم تصور کنم چقدر این بچه های فلسطینی درد کشیده اند. تماشای بریده فیلم ها در ابتدا دشوار بود. داستان مشترک این نونهالان بسیار دردآور بود تا جایی که دو دفعه ای از رایانه ام فاصله گرفتم. بازداشت و زندانی کردن بچه های فلسطینی توسط اسرائیلی ها 5 مرحله داشت: بازداشت، انتقال، بازپرسی، محاکمه و صدور حکم. من باید مطمئن می شدم که هر یک از این مراحل توسط بچه ها در مصاحبه شان ذکر شود. اما همان قدر که شنیدن این مراحل برای من دردناک بود، یادآوری آن تجربیات تلخ برای آن ها بسیار غم بار تر بود و اصلاً آسان نبود که دوباره به یاد آورند چه بلایی سرشان آمده است.

آیا این فیلم یک تلاش شخصی بود یا کسی هم کمک تان می کرد؟
من نمی توانم تمام اعتبار این پروژه را به نام خودم کنم. کمیته خدمات دوستان آمریکایی (AFSC) بود که ابتدا به من رجوع کرد و در حقیقت مأموریت من، شکل دادن به چشم انداز آن ها بود. من تهیه کننده فیلم بودم ولی نقش مدیر برنامه خاورمیانه کمیته خانم جنیفر بینگ و همراهش نوال مصلح و البته دو داوطلب بین المللی از سوی نهاد «دفاع برای کودکان»، جان و جویس کاسل که برای تنظیم کارها و ضبط مصاحبه ها همراهم به فلسطین سفر کردند را نباید فراموش کرد و من به همه آن ها مدیونم.

فکر می کنید این فیلم چه تأثیری بر متن تلاش های فلسطینیان برای آزادی بگذارد؟
به گمانم تأثیری بسیار منحصر به فرد بر تلاش های فلسطینیان دارد. علی رغم این که این عرصه ای جوان و در حال رشد است، ولی فیلم های داستانی یا مستند زیادی در مورد موضوع فلسطین دیده ایم که توجهات بین المللی را بر انگیخته اند و از جمله برخی نامزد اسکار هم شده اند. این همان عمومی سازی است که نیاز داریم. فیلم های بلند یا حتی ویدئوهای کوتاه واقعاً کمک می کنند پیاممان را بفرستیم. مردم داستان هایی روی پرده بزرگ می خواهند و خیلی ها با دیدن آن ها احساس تأثیر پذیری می کنند. این موقعیتی بی نظیر برای درس دادن و بیان کردن است.

پیشینه تان چه تأثیری روی خروجی کار داشته است؟
خب من یک سوری  ٌآمریکایی هستم و پیشینه ام صرفاً نمی تواند بیانگر تلاش فلسطینی ها باشد. اما عمیقاً باور دارم که مشکلاتی که به عنوان یک سوری با آن ها مواجه هستم با مشکلات فلسطینی ها هم ریشه هستند. همه پذیرفته اند که سوریه با یکی از بدترین بحران های بشری معاصر مواجه است. اما دو رویی بود اگر فقط روی مصائب مردم سوریه تمرکز می کردم و به فلسطین نمی پرداختم.

پروژه، برنامه یا اهداف آینده تان چیست؟
برنامه های آینده من شامل پروژه هایی بزرگ تر و جستن موقعیت هایی بیشتر برای به اشتراک گذاشتن داستان هایی است که کمتر مورد توجه رسانه های کم انصاف امروز قرار می گیرند. این شامل مسائل فلسطین، سوریه و فرگوسن (جنبش ضد نژادپرستی سیاهان آمریکا) می شود. این یکی از دلایلی است که «بازداشت رویاها» برایم این قدر اهمیت دارد. من دارم نقشی بازی می کنم تا داستانی را با مردم به اشتراک بگذارم که هرگز نشنیده اند یا چیزی درباره اش نمی دانند. در آینده نزدیک یکی از طرح های بالقوه من سفر به همراه دکترهایی است که به کمپ های آوارگان سوری گسیل می شوند. این گونه می توانم زندگی آوارگان سوری را از وقتی که خانه شان را ترک کرده اند مستند کنم و امیداوارم نتیجه کار آن قدر تأثیرگذار باشد که جامعه جهانی را به اقدامی برای کمک به آن ها وادارد.
****

به کدام گناه؟!
طبق آخرین برآوردها طی کمتر از یک سال و نیم اخیر و از زمان حمله و قتل عام اسرائیلی ها در نوار غزه و سپس سرکوب های شدید در کرانه باختری و قدس    جدای از این که حدود 600 کودک و نوجوان بی گناه زیر 18 سال فلسطینی توسط صهیونیست ها به شهادت رسیده اند    بیش از 1000 کودک و نوجوان توسط اشغالگران بازداشت شده اند که هنوز حدود 200 تن از آنان در بند هستند. پدیده شوم زندانی کردن افراد کم سن و سال در حقیقت تفاوت چندانی با قتل روان آن ها در نخستین مراحل زندگی شان ندارد و جنایتی است که تنها از مخوف ترین دیکتاتوری های معاصر مثل نظام نازی در آلمان، استالین در روسیه، رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی و البته رژیم عبری اشغالگر در فلسطین سر زده است. طبق آن چه از زندان های اسرائیلی برای کودکان به بیرون درز کرده است، حبس و شکنجه روحی و روانی آن ها با تکنیک هایی کاملاً مشخص و بر اساس اهدافی از پیش تعیین شده صورت می گیرد که متأسفانه دستگاه های حقوق بشری غرب بر این فرآیند ضدانسانی چشم بسته اند. بر مبنای این روش شوم، صهیونیست ها عمداً به مناسبت های مختلف کودکان و نوجوانان فلسطینی را به بهانه های واهی مثل پرتاب سنگ، شعار دادن و حتی دویدن و راه رفتن نزدیک به سربازان اشغالگر دستگیر کرده و وارد چرخه ای از شکنجه های روحی و روانی می کنند که شامل اعمال خشونت،کتک زدن جمعی در حالت غل و زنجیر و چشم بسته، قطع ارتباط با جهان خارج، تهدید دو طرفه این بازداشت شدگان کم سن و سال و شکننده نسبت به آزار خانواده، همسایگان و دوستانشان و بر ژس و دیگر تکنیک های فروپاشی روانی و شخصیتی است. فرض شکنجه گران اسرائیلی این است که با این روند بسیاری از خانواده های فلسطینی را از ترس سرنوشت دلبندان شان در حالت بی عملی و ترک مبارزه نگاه می دارد و همچنین نسل آینده فلسطینی ها را از اوان زندگی ترسو بار آورده و دچار مشکلات روانی و حتی معلولیت های جسمی می سازد.

منبع:تبیین