وینکوف درحالی سال گذشته ۶ ماه هدایت تیم ملی بوکس ایران را بر عهده داشت که اغلب برنامه هایش به دلیل مشکلات مالی فدراسیون کنسل شد و تنها اردوی اوکراین که آن هم توسط خودش پیگیری می شد پابرجا ماند. سرمربی اوکراینی تیم ملی که خیلی از شرایط راضی نبود در حاشیه همان رقابتهای قهرمانی آسیا تایلند که با کسب سه مدال برنز برای ایران همراه بود به مذاکره با چند تیم حاشیه خلیج فارس و البته یک تیم آفریقایی پرداخت. تیمی که کمی بعد مشخص شد الجزایر بوده است!
الجزایری ها که ۲ سهمیه المپیک (۶۴ و ۷۵ کیلوگرم) کسب کرده بودند با آمدن وینکوف در مسابقات قاره ای آفریقا در نتیجه ای خیره کننده ۵ سهمیه (در اوزان ۵۲-۶۰-۶۹-۸۱ و ۹۱ کیلوگرم) دیگر گرفتند تا تعداد نمایندگان خودشان در ریو را به ۷ نفر برسانند. ۵ سهمیه با مربیگری وینکوفی به دست آمد که در بوکس ایران نتیجه خاصی نگرفت و بعد از ۶ ماه هم با وی قطع همکاری شد.
اما به راستی چرا وینکوف در بوکس ایران بی نتیجه ماند و در الجزایر انتظارات را برآورده کرد. ولادیمیر وینکوف پرسش خبرنگار مهر در این خصوص را بی پاسخ گذاشت و گفت: من تا المپیک بعدی با الجزایر قرارداد دارم و فعلا نمی خواهم مصاحبه کنم. کار در ایران و در کنار مردمان مهربان این کشور برایم خیلی زیبا بود.
علی دانشمند فر دبیر فراسیون بوکس در پاسخ به این سوال خبرنگار مهر که چرا همکاری با وینکوف در ایران به نتیجه ای نرسید گفت: ولادیمیر مربی صاحب سبک و با رزومه ای بود. ما برای ادامه همکاری با وی مشکلاتی داشتیم، در مرحله اول بحث تمدید قرارداد وی مطرح بود. وینکوف در کوران مسابقات قهرمانی آسیا با چند کشور آسیایی و یک کشور آفریقایی مذاکره کرد. او بعد از بازگشت به کشور قرارداد بالاتری خواست و نتوانستیم مسئولان را برای تامین این هزینه مجاب کنیم.
وی افزود: نکته بعدی تمهیدات دیگری بود که مورد نیاز برای وینکوف بود مواردی مثل اعزام به تورنمنت‌ها و یا اردوی آمادگی تیم که البته یک مورد در اوکراین با برنامه ریزی خود وینکوف انجام شد.
دانشمندفر در خصوص کسب ۵ سهمیه المپیک توسط وینکوف در الجزایر ادامه داد: باید بپذیریم که سطح بوکس آفریقا از آسیا پایین تر است. در آسیا سلاطین بوکس دنیا از جمله قزاقستان حضور دارند و سهیمه گرفتن در میان آنها خیلی مشکل است. در مجموع می توانم بگویم حضور وینکوف در بوکس ایران حتی برای همین ۶ ماه بسیار تاثیرگذار بود. امیدوارم در آینده نیز بتوانیم یک مربی خارجی مجرب را برای تیم های پایه استخدام کنیم و نتیجه آن را در آینده ببینیم.
بوکس ایران و نسلی که پشتوانه ندارد
به نظر می رسد بوکس ایران که روزگاری با ستاره هایش همچون علی مظاهری به
مدال می رسید و دلخوش بود حالا به جایی رسیده که پشتوانه چندانی ندارد. هر
چند استعدادهای بی شماری در سراسر کشور وجود دارند اما بسیاری از آنها هرگز
فرصت بارور شدن را نداشته اند.
لیگ برتر بوکس نیز بیش از ۴ سال است که برگزار نمی شود و گویا جزو اولویت های فدراسیون نیست. با این شرایط شاید کسب تنها یک سهمیه المپیک آن هم در لیگ حرفه ای (و نه مسابقات آماتور) خیلی غیر منطقی به نظر نمی رسد. جنجال و درگیری های محسوس و نامحسوس مربیان تیم ملی برای کسب عنوان سرمربیگری و اضافه شدن چند گزینه دیگر نیز خیلی وقتها آرامش را از تیم ملی گرفته است.
بوکسورهای ایران که بدون دریافت حقوق ماهیانه حتی برای حضور در خوابگاه نصرت هم با مشکل مواجه هستند چند روز دیگر آخرین شانس خود را برای کسب سهیمه المپیک در مسابقات آذربایجان امتحان می کنند و این در حالی است که اردوی خارجی نیز برای آماده شدن در این مسابقه حساس نداشته اند.
