چگونه محيطي امن و سازنده براي كودكانمان ايجاد كنيم؟

اصل اول: آماده کردن یک محيط امن و مورد علاقه براي کودک:
فراهم کردن يک محيط امن براي کودکان کم سن موجب آرامش بيشتر شما در زمينه تربيت فرزندتان و جلوگيري از رفتارهای نادرست ميشود. با تغيير و جابجائي وسايل منزل بويژه وسايلي که ميتوانند به کودک صدمه بزنند، اين امکان را به کودک ميدهيد تا در طول روز با امنيت بيشتري سرگرم باشد و شما نيز آسوده تر باشيد. کودکان نيازمند يک محيط جذاب هستند که فرصتهاي لازم را براي جستجو، کشف، تجربه و رشد مهارتهاي آنها فراهم آورد.خانه اي که پر از اشياء جالب ميباشد، کنجکاوي کودک، رشد زبان و تواناييهاي هوشي او را تحريک خواهد کرد. همچنين ميتواند کودک را سرگرم و فعال نگاه داشته و احتمال بد رفتاري او را کاهش دهد. کودکان به نظارت مناسب نياز دارند. نظارت مناسب بدين معني است که بدانيد کودک کجاست و چه کاري انجام ميدهد و در زمانهاي کوتاه به او سر بزنيد.

اصل دوم: ایجاد محيط سازنده براي یادگيري:
والدين لازم است در دسترس کودکان باشند. اين بدان معني نيست که هميشه با کودک خود باشيم، بلکه منظور آن است در هنگامي که کودک به کمک، مراقبت يا توجه نياز دارد، در دسترس او باشيد. وقتي کودک نزد شما ميآيد، در صورت امکان کاري را که انجام ميدهيد، کنار گذاشته و زماني را با او بگذرانيد.

اصل سوم : استفاده از انضباط قاطعانه:
بسياري از والدين به اشتباه براي داشتن قاطعيت در برخورد با فرزندانشان از روشهاي نامناسبي چون داد زدن و تهديد کردن استفاده ميکنند.نضباط قاطعانه به معناي اینکه: در رفتار با کودک از شيوه نسبتا با ثباتي استفاده کنيد. وقتي در مقابل يک نوع رفتار نا مطلوب کودک هر دفعه واکنش متفاوتي داشته باشيد (مثلا زماني ناديده بگيريد و يا حتي تشويق کنيد، زماني ديگر همان را به شدت تنبيه و يا کودک را تهديد کنيد) کودک گيج ميشود و نميداند که رفتارش مطلوب است يا نه؟


اصل چهارم: انتظارات از خود و کودکمان را واقع بينانه کنيم:
 وقتي والدین توقعات زیاد و یا زودتر از زمان لازم یا انتظار کامل بودن را از کودک خود داشته باشند، در آن صورت مشکلاتي بروز پيدا خواهد کرد. مثلا والديني که انتظار دارند کودکشان هميشه مودب، مرتب و شاد باشد و با آنها همکاري کند ممکن است اين انتظار بر آورده نشود در اين صورت باعث ياس و نااميدي والدينشده و در رفتار با کودک دچار مشکل ميشوند.از کودک خود انتظار نداشته باشيد کامل باشد: همه کودکان اشتباه ميکنند اما بيشتر اشتباهات عمدي نيستند. براي والدين مهم است که انتظارات واقع بينانه از خود نيز داشته باشند. اين نکته که شما ميخواهيد به عنوان يک والد تمام سعي خود را بکنيد خوب است اما تلاش براي يک پدر و مادر کامل و بينقص بودن فقط منجر به احساس ناکامي و بيکفايتي ميشود. به خود خيلي سخت نگيريد. همه افراد از طريق تجربه ميآموزند که رفتار و اعمال خود را اصلاح و بهتر کنند. والد خوب بودن بدين معني نيست که کودک بر زندگي شما تسلط داشته باشد.اگر ميخواهيد نيازها و انتظارات شخصي شما به عنوان یک بزرگسال بر آورده شود، صبور باشيد، ثبات داشته باشيد و در دسترس کودکتان باشيد. متناسب با سن و توانش از او انتظار داشته باشيد.

اصل پنجم: پدرها و مادرها، از خودتان مراقبت کنيد:
 گاهي پدر و مادرها در روند مراقبت از کودکانشان نيازها و خواسته هاي اساسي خود را فراموش ميکنند. وقتي نيازهاي شخصي شما از نظر داشتن ارتباط با دوستان، تفريح، مطالعه و نياز به تنها بودن در زمانهاي خاص بر آورده شود پدر يا مادر بودن آسانتر ميشود.

اصل ششم:هنگام بدرفتاري کودک به سرعت مداخله کنيد:
گاهي والدين آنقدر صبر ميکنند که بدرفتاري کودک شديد شود و آنوقت مداخله ميکنند که معمولا در اين زمان منجر به تنبيه شديد کودک ميشود. براي مثال : وقتي در يک مهماني کودک بيقرار ميشود.و حوصلهاش سر ميرود والدين ممکن است هيچ اقدامي نکنند، ولي زماني که بيقراري کودک شديد ميشود و جيغ و فرياد راه مياندازد شروع به تنبيه کردن او ميکنند.


زهرا شريف-روانشناس كودك