پزشکی که در دانشگاه تربیت اخلاقی نشده، باید هم رفتار داعشی داشته باشد

گروه اجتماعی - دیشب در اخبار 20:30 آمد که در یکی از بیمارستان های کشورمان، دکتری بعد از انجام بخیه روی صورت یک کودک که هزینه اش نزدیک 150 هزار تومان شد، وقتی متوجه می‌شود مادر کودک پول پرداخت هزینه فوق را ندارد، به پرستارهایش دستور می‌دهد که بخیه را از روی صورت کودک مظلوم بکشند و با چهره ای خونی راهی منزلش کنند.

به گزارش بولتن نیوز، آنقدر این عمل رقت‌انگیز است که یاد جنایت های داعش افتادیم و قول وزیر بهداشت در خصوص برخورد با عوامل این مسأله و هرگونه رفتار مشابه نتوانست از شدت ناراحتی مان کم کند.

وقتی این خبر پخش شد، هرچند مثل بقیه افرادی که به همراه آن‌ها این اتفاق زجرآور را می‌شنیدیم در تعجب فرو رفتیم، اما ناخواسته یاد صحبت یکی از دوستان افتادم که تازه دکتری دندان‌پزشکی اش را تمام کرده بود. قرار بود برای تخصص ادامه تحصیل بدهد. دو دانشگاه به وی پیشنهاد شده بود. وقتی از او پرسیدم کدامیک را انتخاب می‌کنی؟ اسم یکی از آنها را برد. پرسیدم چرا این یکی را انتخاب کردی؟ گفت: «در آنجا بهتر می‌توانم پول دربیاورم.»

خلاصه اینکه گویا برای برخی از پزشکان ما سلامت مردم شده عابر بانک. به مریض‌ها به عنوان کارت دائم الاعتبار نگاه می‌کنند. کارتی که هرچقدر بخواهی می‌شود ازش پول کشید. اگر هم یکی از این کارت ها پول نداشت، خیلی راحت می اندازیش دور. مثل همین دکتری که در خبر 20:30 دیشب با کمال خونسردی و تنها بخاطر اینکه 150 هزار تومان به سرمایه میلیونی یا شاید میلیاردی اش اضافه نشده، دستور می‌دهد تا بخیه از صورت یک کودک بکشند و با روی خون آلود، آن طفل مظلوم را از مطبش بیرون می‌اندازد.

اما چرا؟ چرا بعضی از پزشکان ما با اینکه در ظاهر در عالی ترین مراکز علمی کشور تحصیل کرده‌اند و علاوه بر قرار داشتن در محیطی فرهیخته، با انسان‌های متمدن و متشخص حشر و نشر داشته‌اند، بعضا رفتارهایی از خود بروز می‌دهند که انسان را یاد آدم خوارها می‌اندازد؟ واقعاً چه نقصی وجود دارد که پزشک این مملکت، حتی عده‌ای معدود از آنها، بجای اینکه امین و محرم و محل آرامش مردم و دردمندان باشند، به عامل برانگیختن حس «چه کنم؟ چه کنم؟» در افراد تبدیل می‌شوند و زجری مضاعف بر درد جامعه می‌گذارند؟

به نظر می‌رسد باید ریشه این قضیه را در محیط هایی جستجو کرد که در آنها، یک انسان عادی در نوجوانی تبدیل به یک پزشک جوان شده، مراحل عالی طب را طی کرده و تجربه طبابتش را مضاعف می‌کند. یعنی دانشگاه‌ها و محیط های علمی و پزشکی کشور. مکان هایی که گرچه از نظر علمی روز به روز بالاتر و پیشرفته‌تر می‌شوند اما در همان راستا و دقیقاً در یک جهت معکوس، مبتلا به نقصی هستند که مرتبا عمیق‌تر می‌شود.

اخلاق، گوهر گم شده این روزهای پزشکی ماست که متأسفانه نه کسی در دانشگاه‌های طب به فکر نهادینه کردن آن در شخصیت دانشجویان پزشکی بوده و نه کسی به فکر ایجاد و گسترش یک گفتمان اخلاق محور در محیط های پزشکی کشور است.

وقتی به تاریخ پزشکی و طبابت در تمدن ایرانی-اسلامی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که در گذشته و در دوران طلایی تمدن ایرانی-اسلامی پزشکان ما افرادی بودند که از دل یک تربیت دینی – اخلاقی وارد عرصه طبابت می‌شدند و ارزش جان آدمی را به هیچ بهایی ترجیح نمی دادند. اما وقتی به دانشگاه‌ها و محیط های درمانی امروز کشورمان نگاه می‌کنیم می‌بینیم که از هر چیزی در دانشگاه حرف و حدیث است بجز اخلاق. که شاید حرف پیش پا افتاده ای باشد و حتی دون شان.

اما باید مسئولین کشورمان بدانند تا زمانی که جامعه پزشکی ما به ارزش‌های اخلاقی سابق بازنگردند و پزشکان امروز و فردای ما را مزین به این خصلت حیاتی نکنند، نه تنها هشدارهای وزیر بهداشت که حتی قانون های سفت و سخت و نیز نمی‌تواند مانع از این شود که پزشکی، تنها بخاطر 150 هزار تومان پول، بخیه را از صورت یک کودک مظلوم و بی پناه نکشد.