نااميدي، هديه دولت به سينماگران حامي‌اش

منيژه حكمت، كارگردان و تهيه‌كننده سينما در مصاحبه با نشريه «صدا» از نااميدي‌اش از دولت گفت و از شرايط فعلي سينما انتقاد كرد.


به گزارش بولتن نیوز، دو سال پيش در زمان رقابت‌هاي انتخابات رياست جمهوري بود كه منيژه حكمت به همراه دخترش پگاه آهنگراني كمپين حمايت هنرمندان از دكتر حسن روحاني را هدايت مي‌كردند. از آنجايي كه شعار دولت «تدبير و اميد» بود نه تنها منيژه حمكت فيلمساز بلكه اقشار ديگري نيز با اين شعار همراه شده بودند. منيژه حكمت امروز مي‌گويد «نااميد است»؛ اعتراف تلخي كه شايد باعث و باني پيش آمدن آن بخشي به كليت جامعه بازگردد، اما عمده آن شرايطي است كه در سينماي كشور جريان دارد. حكمت اين سؤال را مطرح مي‌كند كه «چه شد كه اميد اكثريت سينما نااميد شده است؟» بخشي عمده از مصاحبه نشريه «صدا» با اين فيلمساز حول پاسخ به این سوال می‌گذرد.
  
جوايز بي ارزش سينماي جشنواره پسند

اكثر رسانه‌هايي كه به بازتاب سخنان حكمت پرداختند تنها به آن بخش از سخنان وي كه در مورد نا اميد شدن از دولت است اكتفا كردند اما بخشي از صحبت‌هاي اين فيلمساز درباره شرايط سينما كمتر بازتاب پيدا كرد و آن بحث سينما جشنواره‌اي بود. اكثر فيلمسازاني كه آثارشان از جشنواره‌هاي بين المللي سر در مي‌آورد و جوايزشان را به خود اختصاص مي‌دهند از قبول پديده «سينماي جشنواره‌اي» سر باز مي‌زنند. آنچه عمدتاً در فضاي مورد علاقه آنها مي‌گذرد، اين است كه گفته شود سينماي اجتماعي ايران در جهان‌ديده و تحسين مي‌شود، اما هيچ وقت نمي‌گويند چرا فيلم‌هايي كه شرايط ايران را سخت و سياه نشان مي‌دهند، بيشتر جايزه مي‌گيرند و تقدير مي‌شوند.

منيژه حكمت در پاسخ به سؤالي درباره نگاه سياسي جشنواره‌ها و نحوه جايزه دادن آنها كه تابع شرايط و جنجال‌هاي سياسي است، ضمن قبول اين پديده مي‌گويد: هيچ‌گاه دوست نداشتم اگر فيلمم در جشنواره‌هاي خارجي اكران مي‌شود به عنوان دستاويزي از آن استفاده كنم كه موضع كشور را ضعيف كنم. مثلاً به من مي‌گفتند تندتر حرف بزن و انتقاد كن، من آنجا نمي‌خواستم كه عليه كشورم تند حرف بزنم.» وي سپس مي‌گويد: هيچ وقت از نقدها و مشكلات به عنوان حربه استفاده نكردم، اما متأسفانه مي‌ديدم كه عده‌اي پولشان را از دولت گرفته‌اند و در فستيوال اپوزيسيون مي‌شوند براي اينكه يك جايزه بگيرند. اين شرم‌آور است. آن جايزه از نظر من هيچ ارزشي ندارد.
   
سينماي نااميد دستپخت چه كسي است؟!

سينماگران نااميد بخش عده‌اي از سخنان حكمت را تشكيل مي‌دهد، صحبتي كه چند وقتي است از سوي ديگر سينماگران نيز تكرار مي‌شود. سينماگرهايي كه معتقدند مديريت سينما باعث ايجاد يأس در آنها شده است. آنهايي كه زماني مديريت جواد شمقدري مدير احمدي‌نژادي سينما را برنمي‌تافتند و در برنامه‌هاي سينمايي دولت گذشته يا حاضر نمي‌شدند يا با اخم و ناراحتي موضع‌گيري مي‌كردند در دولت جديد كارشان به جايي رسيده است كه به گفته حكمت، مي‌گويند: چقدر دوره شمقدري خوب بود!

كارگردان فيلم زندان زنان معتقد است ساختار مديريتي قبيله‌اي و عشيره‌اي است. ساختاري كه هم‌اكنون در سازمان سينمايي مي‌توان آن را مشاهده كرد و جابه جايي مديران سازمان سينمايي و گماشتن افرادي كه سابقه رفاقتشان با رئيس سازمان بيشتر از سابقه مديريت فرهنگي و هنرشان است كار را به جايي مي‌رساند كه «اقليت ويژه خوار» به وجود آيد.

حكمت مي‌گويد در اين شرايط هنرمند يا بايد با بودجه دولتي فيلم بسازد و وارد ساختار قدرت شود و يا اينكه براي گذران دخل و خرج خود فيلم توليد كند. اقدامي كه باعث شده هم‌اكنون سينما ايران داراي فيلم‌هاي توليد شده با بودجه‌هاي كلان باشد كه در هنگام اكران عمومي با شكست روبه‌رو مي‌شوند يا آثار مبتذل سطح پايين با رشد قارچ‌گونه باعث تنزل اعتبار سينماي ايران شوند. سينماگران نااميد فعلاً چاره‌اي جز بيان عقايد خود در رسانه‌ها ندارند، گاه مانند منيژه حكمت در قالب يك گفت‌و‌گو نظرات خود را بيان مي‌كنند و گاه دست به قلم مي‌شوند و نامه سرگشاده مي‌نويسند به اين اميد كه بتوان تغييري در شرايط فعلي ايجاد كرد. به نظر مي‌رسد نااميد شدن سينماگران از دولت را مي‌توان با ايجاد فضاي اميد در سينما تا حد زيادي تعديل كرد اما مشكل اينجاست كه كسي كه عامل نااميدي بوده مي‌تواند اميد بكارد؟!

منبع: جوان آنلاین