حق ماموریت یک میلیارد تومانی یکی از مدیران سابق سینمایی

اميرحسين علم الهدی در بانی فیلم نوشت :

به گزارش بولتن نیوز،* درفضاي سياسي كشور رسيدگي به پرونده هاي فساد مالي و اقتصادي دارد به مراحل حساس خود مي رسد؛ طبيعي است كه اين رسيدگي ها باعث افزايش ضريب امنيت ملي خواهد شد. در همين فضاي به شدت جذاب كه هرروز شاهد بروز و ظهور اطلاعاتي از ميزان اختلاس ها و حيف و ميل بيت المال هستيم، صحبت هاي درگوشي در ميان سينماگران دور مي زند! حرف هايي مانند اين كه فلان مدير يكي از موسسات دولت قبل در حوزه سينما بيش از يك ميليارد تومان حق ماموريت هايش شده است و يا اينكه فلان فيلمساز بيش از صدها ميليون تومان براي نگارش يك فيلمنامه گرفته و يا فلان مديريكي ديگر از موسسات بيش از 800 روز سفرخارجي داشته است و يا حقوق هاي 5ميليون توماني ماهانه براي همراهان صنفي اين چهارسال و...
چرا ميزان هزينه واقعي توليد فيلم هاي فاخر يكبار براي هميشه اعلام نمي شود و يا اين كه فلان سايت به چه ميزان از ميلياردها تومان كمك هاي دولتي استفاده كرده است و عجيب اين است که همه اين عمليات مالي گويا ظاهري قانوني دارد و كسي نمي تواند از لحاظ قانوني متعرض شود اما توصيه ام به متوليان عزيز سينمايي دولت يازدهم اين است كه اگر واقعا اين مبالغ به صورت قانوني پرداخت شده است براي افزايش بيشتر ضريب امنيت ملي و عمومي چه إيرادي دارد كه فهرست اين هزينه هاي قانوني اعلام  گردد تا همه متوجه شويم كه كاركرد قانوني اين پرداختها براي يكسري از دلواپسان عزيز چه كاركرد معجزه واري داشته است! اگر هم واقعاً چنين بذل و بخشش هاي قانوني اتفاق نيفتاده است مطمئناً با سكوت نمي توان جلوي ابهامات بي شمار افكارعمومي را گرفت و هرچند كه همه اين موارد مثل هزينه هاي فيلم هاي فاخر، ماموريت هاي بي شمار خارجي چه از لحاظ كميت و چه كيفيت مالي، كمك هاي ميلياردي به فلان سايت و... اتفاق افتاده است و نمي توان كتمان كرد! البته اميدوارم در دولت تدبير و اميد از اين بذل و بخشش هاي قانوني ولي بشدت محفلي و دورهمي ديگر خبري نباشد...
*تغيير در نحوه برگزاري جشنواره فيلم كودك و نوجوان بعد از برگزاري سي و چند دوره كمي غيرمنتظره بود.به هرحال تركيب وزين شوراي راهبردي كودك و نوجوان نگراني ها را كم مي كند اما نبايد به اين نكته بي توجه باشيم كه قبل از تغيير يك جشنواره  30 ساله، بايد استراتژي رسانه يي مناسبي از ضرورت اين تغيير براي فعالان سينما و افكار عمومي داشته باشيم تا سؤالات متعددي كه پس از اين تغيير در اذهان شكل مي گيرد پاسخ خود را به موقع دريافت کنند تا مجموعه فعالان سينما و افكار عمومي با سياست هاي سينمايي به بهترين نحو ممكن همراهي نمايند. سوالاتي از قبيل اين كه چطور مي توان يك جشنواره مهم را بعد از 3 دهه به دوقسمت مجزا كرد و هركدام را در يك شهر برگزار كرد؟ چطور مي توان تعريف كودك و نوجوان را به صورت مجزا در سه دهه  گذشته به آن بي اعتنا باشيم اما در تعريف اين جشنواره امسال كه با بحران مديريت شهري اصفهان به اوج خود رسيد دوباره بازتعريف شود؟ آيا نمي شد درجشنواره أصفهان، اين تعاريف در دوبخش در اين جشنواره مجزا گنجانده مي شد اما نام يك جشنواره 30 ساله تغيير نمي كرد (يك جشنواره با دوبخش كودك و نوجوان)؟
آيا برگزارنكردن يكسال اين جشنواره بهتر از دوپاره شدن اين جشنواره 30 ساله نبود؟ آيا واقعا حل مشكلات سينماي كودك و نوجوان ارتباطي با جشنواره برگزاركردن يا نكردن و يا دوپاره شدن اين جشنواره دارد؟ البته مي دانم كه مشكلات فراوان سينماي كودك در سازمان سينمايي به تنهايي قابل حل نيست و نياز به يك همت ملي دارد و اميدوارم با حضور بزرگان اين سينما در تركيب شوراي راهبردي، اين تدبير تفكيك جشنواره بتواند بخش مهمي از مشكلات سينماي كودك و نوجوان را در ساليان آينده مرتفع سازد...
* وزير محترم فرهنگ و ارشاد اسلامي قرار است براي پاسخ گويي درباره اكران «قصه ها» به صحن علني مجلس بروند؛ طبيعي است كه نمايندگان محترم مجلس از حق قانوني خود استفاده مي كنند اما نبايد يک پرسش اساسي از ذهن دور بماند اين كه چرا قصه هاي دولت مهرورز با حيف و ميل صدها ميليارد دلاري اقتصاد كشور و تاراج به اصطلاح قانوني صدها ميليارد تومان در سينماي ورشكسته ايران طي 4سال هيچوقت در صحن علني مجلس بازخواني نشد؟ چرا حالا قصه هاي دغدغه مند سينماگري مانند رخشان بني اعتماد كه بازتابي از واقعيات زندگي اجتماعي بخشي از مردمان مان است و البته از مرجع قانوني – يعني وزارت اراشد-  داراي پروانه نمايش قانوني نيز بوده دليلي براي احضار وزير ارشاد به صحن علني مجلس شود و اين قصه ها بازخواني شود؟
هرچند مي دانيم آيندگان چه قصه هايي از آنچه كه طي چهار سال به تمدن و فرهنگ و هنر اين سرزمين رفت داستان ها خواهند گفت...