چرا مسی بارسا و آرژانتین دو بازیکن متفاوت اند؟

گروه ورزش: طرفدران مسی اعتقاد دارند، این بازیکن در پایان فوتبالش قطعا بازیکن بزرگتری نسبت به مارادونا خواهد بود اما طرف مقابل نظر کاملا عکس دارند.

به گزارش بولتن نیوز؛ جام خوان گمپر، مصافی که هر تابستان قبل از آغاز لالیگا بین بارسا و یک تیم سرشناس غیر اسپانیایی برگزار می شود به احترام مرد سوئیسی که پایه گذار و موسس این تیم بود. ده سال قبل در همین جام بود که بارسا از یووه پذیرایی کرد و در پایان بازی، کاپلو سرمربی وقت نراتزوری گفت؛ نمی دانم این پسربچه که شبیه کارتون ها در زمین بازی می کرد چه کسی بود اما قطعا آینده روشنی دارد. این نخستین تعریفی بود که یک مربی بزرگ از لیونل مسی 17 ساله کرد. اعجوبه آرژانتینی که لاماسیا از 12 سالگی روی آن سرمایه گذاری کرد و در کمتر از 5 سال زمان بهره برداری از او فرا رسید.

مسی در روزگاری تبدیل به ستاره بارسا شد که روزنامه های آرژانتین به محض پیدا شدن یک بازیکن کوتاه قد و نسبتا سرعتی در این کشور، لقب مارادونا دوم را سخاوتمندانه به او اعطا می کردند. از خاویر ساویولا تا کارلوس توز و سرخیو آگوئرو. قرار بود اینها همه مارادونای دوم شوند اما مارادونا تنها یکی بود.آنچه یک بازیکن را به مارادونا نزدیک می کرد فوتبالش بود. نخستین بار در سال 2006 در بازی بارسلونا مقابل ختافه، لیونل مسی توپ را از مرکز میدان برداشت و کاملا عامدانه حرکت مارادوتا در سال 1986 در بازی نیمه نهایی جام جهانی مکزیک را تکرار کرد.دریبل 5 نفر و گلزنی. پس از این گل بود که تمام رسانه های ورزشی جهان شروع به مقایسه این دو کردند. مارادونای دوم حالا پیدا شده بود. اما درخشش مسی با کسب 4 توپ طلای جهان تا جایی پیش رفت که حالا عده ای او را فراتر از مارادونا می دانند و می گویند کارایی مسی درون زمین به مراتب بیشتر از دیه گو است.اما این درخشش همواره در بارسا بوده و در تیم ملی آرژانتین اوضاع به گونه دیگری پیش رفته است.

تا قبل از جام جهانی ،2014 آرژانتینی ها متعصب از این قیاس متنفر بودند و اعتقاد داشتند مسی یک کاتالان است نه آرژانتینی. اما در جام جهانی یک اتفاق ویژه رخ داد. با درخشش مسی که بیشتر در اختیار تیم بود و برخلاف بارسا، کمتر حرکات انفرادی داشت، آرژانتین پس از بیست و چهار سال مجددا به فینال رسید. حالا زمانش رسیده بود تا مسی به آن چیزی برسد که قیاس او و مارادونا را تکمیل می کرد. او قبل از شروع جام جهانی در مصاحبه با یکی از روزنامه های برزیلی اعتراف کرد حاضر است هیچ گلی را در این تورنمنت به ثمر نرساند اما تیمش قهرمان جهان شود.

مسی و این رویا تنها چند متر با هم فاصله داشتند. شاید اگر داور بازی، خطای واضح دروازه بان آلمان روی هیگواین را اعلام می کرد و مانوئل نویر از بازی اخراج می شد و شاید اگر رودریگو پالاسیو در وقت های اضافه بازی ، قدر پاس طلایی مسی را می دانست و موقعیت تک به تک را گل می کرد شاید حالا مسی و مارادونا نزد هواداران متعصب آرژانتین در یک رده بودند. اما رویای مسی با تک گل ماریو گوتزه، همانی که به او لقب مسی آلمان را می دهند، فرو ریخت.

یک قهرمانی جهان که مسی بی صبرانه انتظارش را می کشید به همین سادگی از بین رفت. زمان یک سال سپری شد و پس از اینکه مسی با بارسا همه جام های پیش رو را درو کرد و پا به جام ملت های آمریکای جنوبی گذاشت همگان منتظر نخستین جام معتبر راه راه پوشان با مسی بودند. به فاصله یکسال باز هم به فینال رسیدند. این بار مقابل شیلی که یک بازنده ابدی مقابل آلبی سلسته بود. اما در ضربات پنالتی باز هم آرژانتین باخت تا مسی باز هم در یک فینال با تیم ملی کشورش ناکام باشد.

آنچه مسی در عالم باشگاهی بدست آورد به مراتب بیشتر و پر تعداد تر از همه افتخارات باشگاهی دیه گو آرماندو مارادونا است اما او تنها زمانی در چشم آرژانتینی های متعصب همتای دیه گو می شود که یک تنه تیم ملی کشورش را قهرمان جهان کند. پس از ناکامی در کوپا آمریکا، روزنامه معروف اوله ، چاپ آرژانتین در یک مقاله تند به مسی حمله کرد و مدعی شد او نه تنها در حد مارادونا نیست بلکه تعصبی هم به تیم ملی کشورش ندارد! حملات تند اوله و دیگر رسانه های آرژانتینی این شایعه را به وجود آورد که شاید مسی دیگر پیراهن تیم ملی کشورش را بر تن نکند. گمانه زنی ای که فعلا با سکوت سوپر ستاره این دوران بارسا ادامه دارد اما او نشان داده که تسلیم نا پذیر است. اگر کمی خوش شانس بود حالا هم فاتح جام جهانی بود و هم جام ملت های امریکای جنوبی، اما فعلا تقدیر با او در لباس سپید و آبی کشورش سر ناسازگاری دارد.

شخصیت های متفاوت دو اسطوره

اما هر چه تکنیک و فوتبال چشم نواز مارادونا و مسی به یکدیگر تشابه دارد، این دو از لحاظ شخصیتی از دو سیاره متفاوت هستند.دن دیه گو مردی بود با آرمان های چپ گرایانه، روحیه ای جنگجو و پر حاشیه. اگرچه در سنین کم همانند مسی شروع به درخشش کرد اما عمر فوتبالش بخاطر کوکائین بسیار کوتاه تر از آن چیزی شد که همگان انتظارش را داشتند. در سکانس فیلم معروف مارادونا، ساخته امیر کوستوریتسا کارگردان بوسنیایی، ابر ستاره فوتبال آرژانتین مقابل دوربین اعتراف می کند: اگر اسیر این لعنتی(کوکائین) نمی شدم قطعا بازیکن بهتری بودم و دوران بیشتری را در زمین مسابقه ادامه می دادم. خالکوبی معروف چه گورا روی بازوی مارادونا و همین خط فکری اش باعث شد در جهان سوم او یک اسطوره بی بدیل باشد. اما در این سو لیونل مسی تمام دوران زندگی اش را زیر نظر خانواده پشت سر گذاشت. نه دوپینگی نه کوکائینی و نه عوض کردن متوالی باشگاه. مسی هیچ شباهتی به بزرگ مرد فوتبال کشورش نداشت. او حتی از بیان کردن عقاید سیاسی اش هم پرهیز می کند. از این رو سخت است که چنین شخصیتی همانند مارادونا بتواند تبدیل به اسطوره فقرا شود. آنچه مسی را تبدیل به مسی کرد تنها هنرش درون زمین است و بس. دریبل هایی که هیچکدام در کم و کیف، کمتر از مارادونا نیست اما اینکه چرا در تیم ملی کشورش تبدیل به طلا نمی شود به ده ها فاکتور دیگر مرتبط است از جمله شانس. ماردونا با تیمی قهرمان جهان شد که دو دوره قبلش باز هم به این عنوان دست پیدا کرده بود. یعنی سال 1978 که آرژانتین میزبان جام جهانی بود. فوتبال آن دوره این کشور آنقدر پتانسیل داشت که در سال 90 باز هم به فینال رسید. اما این آرژانتین که امروز به مسی رسیده دقیقا 25 سال است هیچ عنوان فاخری را صید نکرده است. از لحاظ بازیکن، ستاره های بزرگی مثل توز ، آگوئرو، پاستوره ، ماسچرانو و خیلی ها دیگر را در اختیار دارد اما آنچه آرژانتین دو دهه قبل داشت انسجام تیمی بود. شاید تنها برتری محسوس مارادونا نسبت به مسی، به ویژگی ذاتی او مربوط شود، شخصیتش به عنوان کاپیتان که همه بازیکنان را تهییج می کرد. مسی و سکوتش که همراه با فروتنی بیش از اندازه است شاید مانع آن شود که او همانند مارادونا توان تهییج دیگران را داشته باشد. بدون شک مارادونا کاپیتان بهتری بود.

با این وجود مسی تمام آن چیزهایی که می بایست ثابت کند را با پیراهن بارسا ثابت کرد. او در یک دهه اخیر همواره در یک نمودار صعودی قرار داشته است که سال به سال نسبت به سال قبل پخته تر می شود اما آن چیزی که خودش همیشه آرزویش را داشته و می داند با آن سرانجام جایگاه مارادونا را فتح می کند قهرمانی در جام جهانی است. شاید سال 2018 و در خوش بینانه ترین حالت سال 2022 آخرین فرصت برای ستاره بزرگ باشد تا طلسم بزرگ را بشکند. شاید بعدها جهان فوتبال حسرتش را بکشد که مردی با چندین توپ طلا هرگز قهرمان جام جهانی نشد، آن هم با کشوری مثل آرژانتین که ذاتا یک مدعی کسب جام است.