به نوشته واشنگتن‌پست، گراهام قطعا می‌تواند لطیفه و جک تعریف کند - و به همین علت قدردان پوچی موجود در بین جمهوری‌خواهان است. در حال حاضر نامزدهای متعددی از این حزب وجود دارد که برای جلب توجه عمومی به دنبال تردستی، دمیدن در شیپور و سوت و کف زدن هستند، وضعیتی همانند دلقک‌های رنگینی که روی صحنه مشغول اجرای برنامه هستند.
گراهام، ماه پیش در مقابل جمعیتی در نیوهمپشایر گفت: «من در مراسم بالغ شدن جوانان شرکت می‌کنم، در جشن‌های تولد، عروسی و ختم شرکت می‌کنم، به من زنگ بزنید، من خواهم آمد». وی به رأی‌دهندگان گفتم که باید هیلاری کلینتون را نادیده بگیرند و «به 35 نفر دیگری که از جانب جمهوری‌خواهان به دنبال ورود به رقابت‌های ریاست جمهوری هستند توجه کنند. و تنها در میان ما پس از حذف گزینه‌ها، نامزد نهایی را انتخاب کنید».
در این بین، در شرایطی که هر روزه وقایع مهمی در این کشور و حوزه سیاست خارجی آن رخ می‌دهد، اکثر سیاستمداران جمهوری‌خواهان که به‌طور بالقوه به دنبال کاندیداتوری هستند، زمانی که در برنامه‌های زنده تلویزیونی حاضر می‌شوند به جای اظهار نظر در مورد این موضوعات، تنها این را اعلام می‌کنند که در فلان روز خاص به طور رسمی کاندیداتوری خود را اعلام خواهند کرد. برای مثلا زمانی که گراهام در برنامه تلویزیونی سی‌بی‌سی حاضر شده بود و اعلام کرد که به زودی یک تصمیم بسیار مهم را در مورد کاندیداتوری خود اعلام خواهد کرد، اما مجری برنامه به هیچ‌وجه هیچان زده نشد و گفت چیز چندان عجیبی در این بین وجود ندارد چون وی پیشتر گفته بود که به احتمال 99.9 درصد وارد رقابت‌های انتخاباتی خواهد شد. تد کروز، مارکو روبیو، مایک هوکابی نیز چنین رویکردی اتخاذ کرده‌اند.
واشنگتن‌پست در ادامه نوشت: جورج پاتاکی، فرماندار سابق نیویورک نیز - که تقریبا کم‌شانس‌ترین عضو لی‌لی‌پوت‌های محافظه‌کار است - در برنامه هفته گذشته مورنینگ جو شبکه ام‌اس‌ان‌بی‌سی اعلام کرد که روز 28 می به طور رسمی کاندیداتوری خود را اعلام می‌کند. دونالد ترامپ نیز اواخر هفته اعلام کرد که در ماه ژوئن نامزدی خود را اعلام رسمی خواهد کرد، «اعلام رسمی که می‌تواند برای بسیاری از مردم شگفت‌انگیز باشد».
این در حالی است شگفتی چندانی وجود ندارد، حتی اگر این افراد بر این گمان باشند که مردم به گفته‌های آن‌ها علاقه‌مند باشند.
در این وضعیت، احتمالا نامزدی بیشترین توجه را به خود جلب خواهد کرد که به سختی مورد پرسش قرار گیرد، همچون تلاش پنج‌باره جب بوش برای پاسخ به یک سئوال ساده در مورد عراق، یا پرسیدن یک سئوال نژادپرستانه از تد کروز.
انتهای پیام/پ
