مقاله دکتر ظریف در «نیویورک تایمز»؛ پیامی از ایران

گروه بین الملل، روزنامه امریکایی «نیویورک تایمز» در آخرین شماره خود با انتشار مقاله ای از «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه کشورمان تحت عنوان «پیامی از ایران» با اشاره به مواضع ایران در خصوص مسائل هسته ای، از بروز پیشرفتی مهم در توافق لوزان خبر داد.

به گزارش بولتن نیوز، متن کامل این مقاله به شرح زیر است:

اوایل این ماه، در سوئیس به پیشرفت های مهمی دست یافتیم. ما به همراه پنج عضو دائمی شورای امنیت و آلمان به راه حل هایی رسیدیم كه می تواند هرگونه شك و تردید را درباره ماهیت صرفا صلح آمیز برنامه هسته ای ایران را از بین ببرد و هم زمان تحریم های بین المللی برعلیه ایران را لغو نماید.

با این حال برای دستیابی به توافق هسته ای مورد انتظار، به اراده سیاسی بیشتری نیاز است. مردم ایران قبلا انتخاب و اراده خود را برای تعامل عزتمند با جهان نشان داده اند. اكنون نوبت آمریكا و متحدان غربی اش است كه از بین تعامل و تقابل، بین مذاكره و شعار و بین توافق و فشار یكی را انتخاب كنند.

ما چنین امکانی را داریم که با شجاعت در مدیریت و جسارت در اتخاذ تصمیمات درست به بحران ساختگی فعلی پایان دهیم، تا بتوانیم به كارهای مهمتری كه باید انجام شوند بپردازیم. در حال حاضر، "منطقه وسیع تر خلیج فارس" در ناآرامی به سر می برد. اكنون سوال اساسی در منطقه، ظهور و سقوط دولت ها نیست؛ بلكه موضوع اصلی اساس و بافت اجتماعی، فرهنگی و مذهبی است كه در تمامی كشورهای منطقه با تهدید روبرو است.

ایران با تكیه بر جمعیت مقاومی كه همواره در مقابل زورگویی و اجبار استوار ایستاده و همزمان با بزرگ منشی و بزرگواری افق های جدیدی از تعامل سازنده را براساس احترام متقابل به نمایش گذاشته، با موفقیت و سربلندی در میان طوفان نا آرامی ها و هرج و مرج های منطقه ای باثبات مانده است. با این حال نمی توانیم نسبت به ویرانی های عمیق اطرافمان بی تفاوت باشیم، چرا كه تجربه به ما می گوید كه بی ثباتی و ناآرامی مرزی نمی شناسد.

ایران در مواضع خود همواره شفاف بوده است. گستره تعامل سازنده ایران در واقع گستره ای بسیار فراتر از مذاكرات هسته ای را فرا می گیرد. روابط خوب با همسایگان جزو مهمترین اولویت های ایران است. اعتقاد اساسی ما این است كه موضوع هسته ای صرفا به مثابه یك عارضه جانبی بوده و نمی تواند عاملی برای عدم اعتماد، تنش و بحران در نظر گرفته شود. با توجه به پیشرفت های اخیر در پیشگیری از این گونه عوارض جانبی، اینك زمان آن رسیده است كه ایران و دیگر كشورهای منطقه به ریشه های اصلی بی اعتمادی و تنش در "منطقه وسیع تر خلیج فارس" بپردازند.

ماهیت سیاست خارجی ایران جامع و فراگیر است. این یک انتخاب یا ترجیح صرف نیست بلكه به دلیل شناسایی عمیق این واقعیت است كه جهانی شدن تمامی گزینه های جایگزین را منسوخ كرده است. هیچ چیز در سیاست بین الملل در خلا عمل نمی كند. امنیت نمی تواند به هزینه نا امن كردن دیگران به دست آید. در حقیقت هیچ ملتی نمی تواند به منافع خود دست یابد، بدون این كه منافع دیگران را نیز در نظر گیرد.

در هیچ نقطه ای از دنیا اهمیت این ساز و كارها مشهودتر از منطقه خلیج فارس نیست. همگی ما به یك ارزیابی هوشمندانه از پیچیدگی ها و واقعیت های درهم تنیده منطقه و اتخاذ سیاست هایی پایدار بر اساس آن و به منظور مواجهه با آنها نیاز داریم. مبارزه با ترور یك نمونه از این موارد است.

هیچ كس نمی تواند با القاعده و خویشاوندان فكری اش نظیر به اصطلاح دولت اسلامی- كه نه دولت است و نه اسلامی- در عراق مبارزه كند، در حالی كه آنها را در یمن و سوریه به شكل موثری گسترش می دهد.

حوزه های متعددی وجود دارد که ایران و دیگر كشورهای منطقه در آن منافع مشتركی دارند. تأسیس یك مجمع گفتگوی منطقه ای در خلیج فارس به منظور تسهیل تعاملات، موضوعی است كه می بایست مدت ها قبل راه اندازی می شد.

یمن یكی از موضوعات ضروری و فوری در میان فجایع جاری در منطقه ما یمن است. ایران یك رهیافت معقول و اجرایی برای حل این بحران دردناك و غیرضروری ارائه داده است. طرح چهار ماده ای ما خواستار آتش بس فوری، كمك های انساندوستانه برای غیرنظامیان یمنی، تسهیل گفتگو میان گروههای یمنی و تشكیل یك دولت فراگیر گسترده وحدت ملی است.

در یك سطح وسیع تَر، گفتگوهای منطقه ای می بایست بر اساس اصول مشترك پذیرفته شده جهانی و برخی اهداف مشترك صورت گیرد كه مهمترین آنها عبارتند از: احترام به حاكمیت، تمامیت ارضی و استقلال سیاسی تمامی كشورها؛ تغییرناپذیری مرزهای بین المللی؛ عدم دخالت در امور داخلی سایر كشورها؛ حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات؛ ممنوعیت تهدید یا استفاده از زور و ترویج صلح، ثبات، پیشرفت و سعادت در منطقه.

یك گفتگوی منطقه ای می تواند كمك موثری به اشاعه درک مشترک و ارتباطات متقابل در سطوح مختلف دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی باشد و به توافق در طیف وسیعی از موضوعات شامل موارد زیر منجر شود: اقدامات اعتمادساز و امنیت ساز؛ مبارزه با تروریسم، افراط گرایی و فرقه گرایی؛ تضمین آزادی كشتیرانی و جریان آزاد نفت و دیگر منابع در خلیج فارس؛ و محافظت از محیط زیست منطقه. این گفتگوی منطقه ای می تواند همچنین در نهایت شامل ایجاد ساز و كارهای عدم تجاوز و همكاری های امنیتی منطقه ای گردد.

در حالی كه این همكاری ها باید به كشورهای مرتبط منطقه محدود گردد، می توان از چارچوب های نهادی موجود برای گفتگوها و به ویژه سازمان ملل متحد استفاده نمود. دبیركل ملل متحد نیز می تواند محیط بین المللی لازم را برای انجام این گفتگوها فراهم نماید. نقش منطقه ای سازمان ملل متحد قبلا در قالب قطعنامه (598) شورای امنیت که به پایان جنگ ایران و عراق در سال ١٩٨٨ کمک کرد دیده شده است، می تواند به كاهش نگرانی و تشویش به ویژه نزد كشورهای كوچك تر؛ تأمین سازوکاری برای امنیت جامعه جهانی و رعایت منافع مشروع آن؛ و ایجاد ارتباط بین گفتگوهای منطقه ای با مسائلی كه بطور ذاتی از مرزهای منطقه ای فراتر می روند كمك نماید.

جهان نمی تواند بیش از این از پرداختن به ریشه های ناآرامی در «منطقه وسیع تر خلیج فارس» طفره برود. این فرصت یگانه ای است برای تعامل كه نباید هدر برود.