بی‌داد حقوق بشر در زندان‌های امریکا / 2

گروه بین‌الملل - نقض حقوق بشر که تحت لوای "حراست از حقوق بشر" توسط دولت آمریکا صورت می‌گیرد، وجهه بین المللی این کشور را بیش از پیش متزلزل ساخته است. نظرسنجی‌ای که شبکهBBC انجام داد و 23 ژانویه 2007 منتشر شد، نشان می‌دهد که در یک سال گذشته، چهره آمریکا در بین مردم سراسر دنیا در سرازیری زوال قرار گرفته است. در این نظرسنجی که 381,26 نفر از 25 کشورجهان در آن شرکت کردند، در حدود 73% عملکرد نظامی و حمله این کشور به عراق را رد کرده و ناپسند شمرده‌اند. 49 % هم بر این باور بودند که واشنگتن در حال ایفای نقشی منفی در سطح بین الملل می‌باشد. در 3 ماه گذشته، 18 هزار نفر در 18 کشور جهان در نظرسنجی شرکت کردند که از این بین، تنها 29% عملکرد آمریکا و تأثیر این کشور در سطح بین الملل را مثبت ارزیابی کرده‌اند که نسبت به نظرسنجی سال قبل 7% کاهش داشته است.منبعwww.chinaview.cn

به گزارش بولتن، در مراکز نگهداری کودکان داخل زندانهای بزرگسالان ، نسبت خودکشی 12.3 در صد هزار نفر است، در صورتی که در کانونهای اصلاح و تربیت این آمار به 1.6 در صد هزار نفر کاهش می یابد .آمار فوق نشان می دهد که در مقایسه آمار خود کشی جمعیت نوجوانان آمریکایی یعنی 3.5 در صد هزار نفر ، تعداد خودکشی کودکان در زندانهای بزرگسالان 3.5 برابر آمار خودکشی نوجوانان آمریکایی است ولی آمار خودکشی نوجوانهایی که در کانونهای اصلاح و تربیت نگهداری می شوند کمتر از متوسط خودکشی جمعیت نوجوانان آمریکا است. Treatening Behavior)1983 , sun. vol .13(2)85-94.suicide & life)

مطابق با کنوانسیون‌های حقوق بشر، هیچ‌کس نبایستی در معرض رفتاری اهانت‌آمیز و یا وحشیانه قرار گیرد. ماده‌ی دهم «میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی» اظهار می‌دارد که باید با تمامی افرادی که آزادی آنان سلب می‌شود، با انسانیت و احترام، که امری ذاتی و حقیقت سرشتی انسان است، رفتار گردد. این موضوع به‌طور صریح در «اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر» نیز ذکر گردیده است. در ماده‌ی پنجم این اعلامیه آمده است: «هیچ‌کس نبایستی در معرض شکنجه یا رفتار و مجازاتی وحشیانه، غیرانسانی و اهانت‌آمیز قرار گیرد»

در حالی که ایالات متحده تنها کمتر از پنج درصد از جمعیت جهان را داراست، بیش از یک‌چهارم کل زندانیان جهان را در زندان‌های خود جای داده است[i] و به‌طور متوسط از هر دویست آمریکایی، یک نفر عمر خود را در زندان سپری می‌نماید و بدین ترتیب، نزدیک به دو میلیون و سیصد هزار آمریکایی در تعدادی بالغ بر هزار و هشتصد زندان و سه هزار بازداشتگاه قرار دارند[ii] و حدود 25 هزار نفر از این زندانیان در سلول‌های انفرادی و در شرایط بسیار نامناسب قرار دارند. برخی از این زندانیان در روز تنها 1.5 ساعت به محیط باز می‌آیند و در باقی ساعات شبانه‌روز هیچ نوری مشاهده نمی‌کنند و برخی تا بیست سال به‌صورت مداوم در حبس انفرادی به سر می‌برند.

شاید بتوان گفت که امنیتی‌ترین زندان ایالات متحده، زندان «ای‌دی‌اکس فلورنس» با نام مستعار «آلکاتراز از رشته‌کوه‌های راکی»، در فلورانس و در ایالت کلرادو است. در این زندان، زندانیان به‌ندرت در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند و اغلب باید تمامی کارهای خود را در داخل سلول انجام دهند؛ چراکه در مجموع یک هفته، تنها به میزان نُه ساعت زمان هواخوری دارند و می‌توانند در فضای باز قرار ‌گیرند. این زندانیان به‌سختی نیز می‌توانند با یکدیگر صحبت کنند و ارتباط برقرار نمایند.[iii] یکی از سرپرستان سابق این زندان در توصیف این زندان، آن را قریب به جهنم دانست.[iv]

زندان «»Orleans Parish در ایالت نیواورلئان ایالات متحده قرار دارد. شرایط در این زندان نیز همچون زندان‌های دیگر آمریکا وخیم گزارش شده است. «اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی در آمریکا»، با توجه به گزارش جامع «پروژه‌ی ملی زندان»، بیان می‌دارد که وضعیت در زندان «Orleans Parish» وخیم و خطرناک است.[v] در حالی که اتهام بیش از نیمی از زندانیان اثبات نشده است، آنان در این زندان در حبس به سر می‌برند.[vi] مطابق با بازرسی‌های «وزارت دادگستری» ایالات متحده، زندانیان گزارش داده‌اند که زندانبانان در موارد متعددی برای افرادی که می‌خواهند خودکشی کنند، مواد مخدر لازم را فراهم می‌کنند. همچنین مواردی از مرگ زندانیان در اثر ضرب‌وشتم و استفاده از گاز فلفل از سوی زندانبانان گزارش شده است.[vii]

این زندان در لیوینگستون در ایالت تگزاس ایالات متحده قرار دارد. رابرت پرکینسون، نویسنده‌ی کتاب «TexasTough»، پیرامون شرایط این زندان می‌نویسد: «[این زندان] مهلک و کشنده‌ترین مکان در سراسر جهان دموکراتیک می‌باشد و همچنین احتمالاً سخت‌ترین مکان در جهت گذراندن دوران محکومیت است.»[viii]

تمامی زندانیان 22 ساعت از شبانه‌روز را در سلول‌های انفرادی به سر می‌برند. آنان حتی ساعات تفریح و سرگرمی خویش را نیز در سلول سپری می‌کنند. در واقع آنان در قفس‌های جداگانه، بدون دسترسی به تلویزیون یا تلفن، نگهداری می‌شوند و ملاقات‌کننده‌ای نیز نخواهند داشت. به عبارت دیگر، این زندانیان در قبرهایی بتنی می‌مانند تا زمان اعدامشان فرارسد؛ زمانی که حداقل سه سال به طول می‌انجامد. در مواردی و در صورتی که زندانی درخواست فرجام کند، به دلیل روند طولانی مدت رسیدگی به درخواست وی، زمان بازداشت طولانی‌تر می‌گردد و همین امر باعث شده است تا بیشتر زندانیانی که بی‌گناه هستند، از حق استیناف خود بگذرند و یا دست به خودکشی بزنند تا بیش از این در شرایط اسفبار زندان باقی نمانند.[ix]

این زندان زاییده‌ی افکار بیست‌ساله‌ی جو ارپایو، کلانتر خشن بخش ماریکوپا، است. وی در سال 1993 میلادی به‌منظور نجات بخش ماریکوپا از هزینه‌ی ساخت زندانی جدید، اقدام به برپا داشتن هزاران چادر به‌منظور اقامت زندانیان نمود. این چادرها، چادرهای مازاد ارتش ایالات متحده از دوره‌ی جنگ کره بودند. این زندان در حال حاضر نیز بیش از دو هزار زندانی را در این چادرها مستقر نموده است که غالب آنان در انتظار دادرسی به سر می‌برند و هنوز محاکمه نشده‌اند.[x] چادرها در زمستان سرد و در تابستان به‌شدت گرم می‌شوند و از وسایل گرمازا یا سرمازای لازم برخوردار نیستند. دما در داخل چادرها بالاتر از 145 درجه ثبت شده است.[xi] به‌منظور تحقیر زندانیان، آنان موظف شده‌اند لباس‌های مدارس قدیمی (لباس‌های راه‌راه زنجیره‌ای)و زیرشلواری‌های صورتی بر تن کنند.[xii]

مطابق با گزارش جامع 2011 «اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی در آمریکا»، که هرساله بیش از چهارهزار و پانصد شکایت زندانیان را مورد پردازش و بررسی قرار می‌دهد، زندانیان این زندان از حمله‌ها و آسیب‌های مأموران زندان و زندانبانان در هراس‌اند.[xiii]در این گزارش آمده است که مأموران زندان یکی از زندانیان را برهنه کرده و وی را مجبور به رژه رفتن نموده‌اند و در نهایت وی را در سلولی قرار داده و به وی تجاوز کرده و او را مورد ضرب‌وشتم قرار داده‌اند.[xiv] این موارد به فراوانی در این گزارش آمده است.[xv]

این زندان که در ایالت کالیفرنیا واقع است، نخستین و بدنام‌ترین زندان کالیفرنیاست. بیش از یک‌سوم زندانیان این زندان (در حدود 1500 نفر) در سلول‌های انفرادی خاصی با نام «واحد اقامت امنیتی (SHU)» قرار دارند که 22.5 ساعت از شبانه‌روز را تنها و در اتاق‌هایی فاقد پنجره و به مساحتی کمتر از 6.5 متر مربع سپری می‌کنند. تنها نود دقیقه باقی می‌ماند که آن نیز غالباً در درون اتاقک‌های بتونی سپری می‌شود. زندانیان این زندان به مانند زندانیان زندان «ADX» و «Allan Polunsky Unit» امکان استفاده از تلفن به‌منظور برقراری ارتباط با خارج زندان را ندارند و در ضمن، امکان ملاقات در صورتی وجود دارد که هیچ‌گونه تماسی میان ملاقات‌کننده و زندانی صورت نپذیرد و لذا این زندانیان حتی از در آغوش گرفتن فرزندان خود نیز محروم می‌شوند.[xvi] بیش از پانصد زندانی این زندان در حدود یک دهه در (SHU) محبوس بوده‌اند و هشتاد نفر بیش از یک دهه و نزدیک به دو دهه از عمر خود را در این واحدها به سر برده‌اند و یک نفر برای چهل سال در این واحدها زندانی بوده است.[xvii] بیش از دوسوم زندانیان مزبور، محکوم به حبس در این واحدها (SHU) شده‌اند، در حالی که مرتکب جرم خاصی نشده‌اند و تنها زندانبانان و مأموران زندان تشخیص داده‌اند که آنان مخل نظم و امنیت زندان هستند.[xviii]

این بازداشتگاه فوق امن، که در نزدیکی مونتگمری در ایالت آلاباما قرار دارد، زندانیان زن که محکوم به مرگ شده‌اند را نگهداری می‌کند.[xix] این زندان برای دهه‌ها همچنین در جهت قرنطینه نمودن زندانیان زن حاوی ویروس ایدز (HIV) مورد استفاده قرار می‌گرفت.[xx] مطابق گزارش‌های وزارت دادگستری ایالات متحده در سال 2011، زنان در تمامی بخش‌های زندان «جولیا تات‌وایلر» مورد سوءاستفاده‌ی جنسی و تجاوز از سوی کارمندان زندان قرار می‌گیرند.[xxi] شش کارمند این زندان به سوءرفتار خود در قبال زندانیان و سوءاستفاده‌ی جنسی از آنان اعتراف کردند، همگی محکوم شدند، اما تنها دو نفر از آنان به زندان رفت.[xxii] زندانیان زنی که علیه چنین وضعیتی شکایت می‌کردند در سلول انفرادی قرار گرفتند.[xxiii]

این مجتمع خصوصی که در ایالت تگزاس ایالات متحده قرار دارد، به غریبه‌هایی اختصاص دارد که مرتکب جرم‌ها و خلاف‌های غیرخشونت‌آمیز شده‌اند. سه‌چهارم این زندانیان را افرادی تشکیل می‌دهند که خواستار ورود غیرقانونی به ایالات متحده بوده‌اند و توسط پلیس مهاجرت بازداشت شده‌اند. این مهاجران غیرقانونی تحویل کمپانی زندان خصوصی می‌شوند که خارج از کنترل «اداره‌‌ی زندان‌ها» است. این مجتمع خصوصی فاقد امکانات لازم و حداقل تجهیزات پزشکی مورد نیاز در جهت اقامت این زندانیان است و لذا مرگ چندین نفر تا به حال گزارش شده است.

ایالات متحده با تمامی ادعاها و معرفی خود با عنوان مهد حقوق بشر، هرگز نمی‌تواند این حقیقت اسفبار را مخفی نماید که بزرگ‌ترین زندان و ندامتگاه کودکان و نوجوانان جهان را داراست. مطابق با گزارش‌های سازمان «پیشتاز عدالت برابر»، در سراسر ایالات متحده، هزاران کودک همچون بزرگ‌سالان محکوم و روانه‌ی زندان بزرگ‌سالان می‌شوند. در برخی زندان‌ها، کودکان با سنین 13 تا 15 سال، بدون توجه و اهتمام به سن‌شان، محکوم به مرگ در زندان می‌شوند.[xxv] بنا بر گزارش‌ها، در حال حاضر در حدود 1500 نوجوان آمریکایی در این ندامتگاه در حبس به ‌سر می‌برند که غالب آنان در معرض آسیب‌های جسمی و تجاوزات جنسی قرار می‌گیرند و با سپری کردن دوران محکومیت خود در حبس انفرادی، تحت آسیب‌ها و سوءاستفاده‌های روانی واقع می‌شوند.[xxvi]

«اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی در آمریکا» مطابق با گزارش «وزارت دادگستری» اعلام کرد که این ندامتگاه در موارد متعدد قانون اساسی ایالات متحده، قوانین جزا و دیگر قوانین را نقض نموده و نگهبانان و زندانبانان زندان به‌طور پیوسته زندانیان نوجوان را مورد آزار جنسی و تجاوز قرار می‌دادند.[xxvii] برطبق این گزارش، زندانبانان همچنین به فروش مواد مخدر به زندانیان اقدام می‌نمودند. برخی زندانیان تقریباً کودک بودند و به‌طور دائم در معرض سوءاستفاده و تجاوز قرار داشتند.[xxviii]

زندان «جزیره ریکرز» یکی از بزرگ‌ترین زندان‌های ایالات متحده است که در ایالت نیویورک قرار دارد. این زندان یکی از زندان‌های ملالت‌آور و خطرناک است که در حدود دوازده هزار زندانی مرد، زن و کودک را در خود جای داده است. غالب این زندانیان کسانی هستند که یا جرم‌های غیرخشونت‌آمیز مرتکب شده‌اند و مدت محدودی را بایستی در زندان به سر ببرند و یا می‌توانند به قرار وثیقه آزاد شوند، ولی موفق به ارائه‌ی وثیقه نشده‌اند.[xxix]

هنگامی که سخن از رسوایی و بدنامی به میان می‌آید، مجتمع زندان واقع در جزیره‌ی نیویورک که با نام «جزیره‌ی ریکرز» شناخته می‌شود، همه‌ی این رسوایی‌ها را در تاریخچه‌ی خود داراست. این زندان سابقه‌ی خشونت زندانیان، بی‌رحمی و وحشی‌گری زندانبانان، تجاوز و سوءاستفاده‌ی جنسی از نوجوانان و بیماری‌های روانی را دارد و به‌علاوه یکی از زندان‌هایی است که بالاترین آمار زندانیانی را داراست که محکومیت خود را در حبس انفرادی به سر می‌برند.[xxx] این زندان بزرگ از ده بازداشتگاه مجزا تشکیل یافته است که بیشترین پرونده‌های حقوقی را به خود اختصاص داده است.[xxxi]

اداره‌ی فدرال زندان‌های ایالات متحده در زمان ریاست‌جمهوری بوش پسر، اقدام به تأسیس دو زندان فدرال نمود. این دو زندان فدرال که در مجموع به «واحدهای مدیریت ارتباطات» شهرت یافتند، به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم، به‌طور سرّی در ایالت ایلی‌نوی و ایندیانا ایجاد شدند.[xxxii] دوسوم جمعیت زندانیان این دو زندان را مسلمانان تشکیل می‌دهند. اداره‌ی فدرال زندان‌ها بر این باور است که این‌گونه زندان‌ها به‌منظور نگهداری و محافظت از مظنونان خطرناک و با هدف نظارت شدید بر آن‌ها احداث شده‌اند.[xxxiii] این در حالی است که در واقع مسلمانان زیادی به جرم عقیده‌شان بازداشت و به این زندان منتقل می‌شوند.[xxxiv]

همان‌طور که در طول گزارش بیان شد، حقوق زندانی‌ها در بسیاری موارد، از سوی کارمندان و یا زندانیان زورگو تضییع می‌شود. تجاوز جنسی نیز یکی از بزرگ‌ترین مشکلات حال حاضر زندان‌های آمریکاست و مطابق با آمار در حدود نود درصد زندانبانان آمریکایی دارای پرونده‌های سوءاستفاده‌های جنسی از زندانیان هستند.[xxxv] این آمار در ندامتگاه‌ها و دارالتأدیب‌ها، که محل نگهداری نوجوان‌هاست، فراتر نیز می‌رود.

بیشتر زندانیان در سال اول حضورشان در زندان، حداقل یک‌بار در معرض تجاوز یا سوءاستفاده‌ی جنسی قرار می‌گیرند و دچار آسیب‌ها و بیماری‌های روانی می‌شوند که به‌منظور رهایی از این مشکلات، به مواد مخدر روی می‌آورند و تعدادی نیز که تاب تحمل این شرایط را ندارند، به خودکشی دست می‌زنند.

در زندان‌های ایالات متحده، شاهد تبعیض نژادی روزافزون علیه اقلیت‌های دینی و رنگین‌پوستان، به‌ویژه مسلمانان و سیاه‌پوستان، هستیم. در دوره‌ای که همه‌ی جهان از پایان تبعیض نژادی و برتری نداشتن سفیدها بر سیاهان سخن می‌گویند، در آمریکا از هر 9 سیاه‌پوست که در سنین 20 تا 34 سالگی به سر می‌برند، یک نفر زندگی خود را در زندان سپری می‌کند. رفتار زندانبانان نسبت به رنگین‌پوستان نیز نامناسب گزارش شده است.[xxxvi]

از سال 1980 تا 2012 میلادی، نسبت تعداد سیاه‌پوستانی که در قاچاق مواد مخدر شرکت داشته‌اند به قاچاقچیان سفیدپوستان، 8/2 به 5/5 بوده است که این ارقام حاکی از آن است که تعداد قاچاقچیان سفیدپوست دوبرابر قاچاقچیان سیاه‌پوست بوده است، اما با این وجود، 54 درصد مجرمین زندانی‌شده‌ی مواد مخدر، سیاهان هستند.[xxxvii] مطالعاتی در 34 ایالت آمریکا نشان می‌دهد که احتمال زندانی شدن یک مرد سیاه‌پوست به اتهام مصرف مواد مخدر، حدود 11.8 برابر بیشتر از یک مرد سفید‌پوست است و احتمال زندانی شدن یک زن سیاه‌پوست به همین دلیل 4.8 برابر بیشتر از یک زن سفید‌پوست است. تعداد زندانیان سیاه‌پوستی که محکوم به حبس ابد شده‌اند در حدود 10 برابر زندانیان سفیدپوستی است که چنین محکومیتی دارند. این نسبت در کالیفرنیا به 18 برابر می‌رسد.[xxxviii]

همان‌طور که بیان شد، زندان‌هایی با نام «واحدهای مدیریت ارتباطات» در آمریکا احداث شده است که دوسوم جمعیت زندانیان این زندان‌ها را مسلمانان تشکیل می‌دهند. در واقع هدف از احداث این‌گونه زندان‌ها صرفاً تبعیض دینی و جداسازی مسلمانان از دیگر زندانیان است. در این‌گونه زندان‌ها، قوانین زندان و رفتار زندانبانان ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان را به‌طور کامل نادیده می‌گیرد. در اوایل، مخالفت‌هایی در جهت جلوگیری از آغاز به کار این زندان‌ها صورت گرفت که به نتیجه نینجامید. هارلی لاپین که مدیریت اداره‌ی فدرال زندان‌ها را برعهده دارد، این واحدهای ویژه را در سال 2009 میلادی در کنگره این‌گونه تشریح نمود: «این افراد در واحدهای مدیریت ارتباطات نگهداری می‌شوند تا بتوانیم به‌راحتی ارتباطاتشان را به هر دو صورت شفاهی و کتبی کنترل کنیم و آن‌ها را بهتر کنترل نماییم.»[xxxix]

در این نوع زندان‌ها، محدودیت‌های ارتباطاتی شدیدی برای این زندانیان در نظر گرفته شده است؛ به‌طوری‌که هر زندانی تنها دوبار در ماه و هربار دو ساعت به‌صورت کاملاً امنیتی و در حضور زندانبانان می‌تواند با افراد ملاقات کند و تمامی مکالمات بایستی به زبان انگلیسی باشد. زندانیان واحدهای مدیریت ارتباطات از هرگونه ارتباطات فیزیکی و معاشرت با همسران، دوستان و بستگان خود و حتی از در آغوش گرفتن کودکان و نوزادان خود نیز منع شده‌اند.[xl]

مطابق با ماده‌ی 5 اعلامیه جهانی حقوق بشر، هیچ‌کس نبایستی در معرض شکنجه یا رفتار و مجازاتی وحشیانه، غیرانسانی و اهانت‌آمیز قرار گیرد و لذا شکنجه به‌طور کامل ممنوع اعلام شده است، ولی این عمل در زندان‌های آمریکا به‌طور گسترده صورت می‌پذیرد. شیوه‌های شکنجه مثل غرق مصنوعی، استفاده از نیش مار، گرسنگی دادن، ضرب‌وشتم و دیگر موارد، در این زندان‌ها رایج است.[xli] جرج بوش پسر در اظهارنظری گستاخانه، غرق مصنوعی را شکنجه ندانست و آن را نوعی تکنیک نام برد.[xlii]

در اینکه نفس اعدام برای احقاق حق و مجازات برخی مجرمین لازم و ضروری است، تردیدی نیست، ولی مسئله در نحوه و چگونگی اجرا و اعمال این مجازات است. در حال حاضر،‌ در ایالات متحده به‌منظور اعدام محکومان به مرگ، از شیوه‌هایی غیرانسانی و بی‌رحمانه‌ چون صندلی الکتریکی، گاز مرگبار و جوخه‌ی آتش استفاده می‌شود.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، در اکثر کشورهای دنیا وضعیت محاکمه افراد زیر 18 سال (کودکان و نوجوانان) با افراد بزرگسال متفاوت می باشد؛ که این امر به دلیل وضعیت ویژه این افراد از لحاظ عاطفی، جسمی و روحی است. از اینرو، محاکمه این دسته از افراد و همچنین محل زندان و شرایط زندان آنان با افراد بزرگسال متفاوت است. در همین رابطه معاهدات و اسناد بین المللی متعددی نیز در خصوص حمایت از حقوق متهمین زیر 18 سال ایجاد شدند که مهمترین آن ها کنوانسیون حقوق کودک (1989) می باشد که نگاه ویژه ای را به حقوق کودکان بخصوص در زمان محاکمه دارد.

بدلیل نقض تعهدات بین المللی و حساسیت ویژه جامعه بین المللی در خصوص وضعیت محاکمه و زندان نوجوانان، همواره زندان های آمریکا و شرایط بد زندانیان در این کشور مورد انتقاد نهادها و سازمان های حقوق بشری بوده است. بخش عمده ای از نقض حقوق زندانیان در آمریکا سیستماتیک بوده و دادگاه های این کشور به طور قانونی حقوق متهمان و زندانیان را نقض می کنند. نمونه بارز این وضعیت، محاکمه افراد زیر 18 سال متهم به قتل و یا جرایم خطرناک توسط دادگاه های ویژه بزرگسالان و فرض نمودن آنان به عنوان یک فرد بزرگسال هنگام محاکمه می باشد.

دیده بان حقوق بشر در دو گزارش در مارس و نوامبر 2014، نگرانی عمیق و گسترده خود را در خصوص تجاوز گسترده به زندانیان نوجوان توسط مأمورین و افراد بزرگسال و همچنین عدم مرخصی و آزادی مشروط نوجوانان محکوم به حبس ابد ابراز داشته است.

در گزارشی که در 25 مارس 2014 از سوی دیده بان حقوق بشر در آمریکا منتشر گردید، ضمن ابراز نگرانی از وضعیت اسفناک کودکان در زندان ها، از دولت آمریکا خواسته شده است تا از زندانی کردن کودکان در کنار افراد بزرگسال خودداری نماید. گزارش ضمن انتقاد از محاکمه افراد زیر 18 سال در آمریکا به عنوان یک مجرم بزرگسال، اضافه می نماید که آمریکا با این اقدام تمامی معاهدات و هنجارهای بین المللی در خصوص نحوه محاکمه و برخورد با افراد زیر 18 سال را زیر پا گذاشته است. در این گزارش همچنین با اشاره به اینکه آمریکا تنها کشور دنیا است که در آن حکم مجازات زندان بدون آزادی مشروط و مرخصی کوتاه مدت برای محکومین به حبس ابد صادر می شود، آمده است: آمریکا با این اقدام، تمامی تعهدات خود نسبت به منشور سازمان کشورهای آمریکایی و همچنین اعلامیه آمریکایی حقوق و تعهدات بشری را که در سال 1977 امضاء نموده، نقض کرده است.

در گزارش ماه نوامبر 2014 نیز دیده بان حقوق بشر نسبت به تضعیف اقدامات قانونی علیه تجاوز در زندان های آمریکا اعتراض نموده و از دولت آمریکا می خواهد تا به این کار خاتمه دهد. طبق این گزارش، "جامی فلنر[1]" (عضو سابق کمیسیون حذف تجاوز در زندان های آمریکا) طی نامه ای به اریک هلدر (دادستان آمریکا)، ترس و نگرانی خود را از تلاش هایی که در حال تضعیف و تأخیر در اجرای استانداردهای مبارزه با تجاوز جنسی به ویژه نسبت به افراد زیر 18 سال در زندان های آمریکا است، اعلام نمود. در این گزارش آمده است که کنگره هنگام تصویب قانون "حذف تجاوز در زندان های آمریکا" در سال 2003 تأیید نمود که سطح گسترده ای از تجاوز جنسی به زنان، جوانان و مردان در زندان ها رخ داده است و اینکه دولت در ارائه واکنش مناسب به این نقض فاحشِ حقوق و کرامت انسانی، کوتاهی نموده است.

بخش دیگری از گزارش نوامبر 2014 دیده بان با اشاره به دستورالعمل ابلاغی وزارت دادگستری در خصوص مقابله با تجاوز در زندان های آمریکا، از جریمه های بسیار ناچیز درمورد نقض این دستورالعمل انتقاد نموده و همچنین از اینکه تنها دو ایالت قول به اجرای این دستورالعمل داده و ما بقی از اجرای آن سر باز زده اند، ابراز تأسف نمود. این گزارش می افزاید که اخیراً کمیته قضایی سنا در حال تصویب اصلاحیه ای به مصوبه فوق است تا همان جرایم اندک عدم پایبندی به دستورالعمل وزارت دادگستری را نیز کاهش دهد.

گزارش ضمن ابراز نگرانی مجدد از تداوم سوء استفاده های جنسی در زندان های آمریکا، به آخرین آمار ارائه شده توسط اداره آمار وزارت دادگستری آمریکا در سال 2013 اشاره می نماید که در آن حدود 10 درصد از کودکان و نوجوانان زندانی توسط سایر زندانیان و یا مأموران زندان در سال های 2011 و 2012 مورد تجاوز و آزار و اذیت جنسی قرار گرفته اند. این میزان در سال های 2008 و 2009 میلادی، 6/12 درصد بوده است. در این مورد همچنین باید گفت که:

1. برخی آمار تکان دهنده نشان می دهد که از هر صد هزار نفر آمریکایی، تعداد 760 نفر در زندان ها به سر می برند که این رقم حدود هفت تا 10 برابر سایر کشورهای توسعه یافته می باشد.

2. بر اساس گزارش سال 2013 وزارت دادگستری آمریکا، ایالت اوهایو در راس آمار تجاوز و آزار و اذیت جنسی قرار دارد. کانون اصلاح و تربیت سیرکل ویل در اوهایو بیشترین میزان آزار و اذیت‌های جنسی علیه زندانیان را در آمریکا به خود اختصاص داده است. در این مرکز، 3/30 درصد از زندانیان قربانی این بدرفتاری‌ها بوده‌اند. دو زندان دیگر در اوهایو با 2/23 درصد و 8/19 درصد قربانی، در رده‌های بالای این گزارش قرار دارند. این در حالیست که هزار دوربین کنترل کننده در چهار زندان این ایالت وجود د ارد که در صورت مشاهده هرگونه تخلف، نهادهای مسئول می توانند وارد عمل شوند.

3. بر اساس گزارش پایگاه خبری شیکاگو تریبون، یک سازمان خصوصی نظارت بر زندان های آمریکا، کمبود لوازم سرگرم کننده را از دلایل وقوع این حوادث دانست و اعلام کرد که نوجوانان کمتر از افراد بزرگسال مایل به افشای موارد مربوط به قربانی شدن آزار و اذیت های جنسی هستند و این مسأله به ویژه در مواردی که فرد متجاوز یک بزرگسال است، فراوانی بیشتری دارد. لذا، آمار تجاوز به جوانان و نوجوانان در زندان های آمریکا بسیار بیشتر از آمارهای رسمی موجود است. "جان مکی"، یکی از فعالان حقوق زندانیان هشدار داد که آزار و اذیت جنسی در زندان های کودکان و نوجوانان از مسائل بسیار دردناک است که نباید به سادگی از آن عبور کرد.

4. در ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک ذکر شده است که کشورهای طرف کنوانسیون، اجرای اقدامات ذیلرا متقبل می‌شوند:

هیچ کودکی نباید تحت شکنجه یا سایر رفتارهای بی رحمانه و غیرانسانی یا مغایر شیوه های ‌انسانی قرار گیرد.

با کودک زندانی باید به خاطر مقام ذاتی انسان‌، رفتاری انسانی و توأم با احترام داشتبه ‌نحوی که نیازهای بخصوص سنی وی در نظر گرفته شود. کودکان زندانی خصوصاً باید از افراد بزرگسال جدا شوند، مگر اینکه این امر مغایر مصالح کودک باشد.

5. دیده بان حقوق بشر در یک گزارش مفصل با عنوان «بزرگ شدن در اتاق های دربسته» اذعان کرده است که حبس طولانی مدت افراد به ویژه کودکان در سلول های انفرادی در آمریکا در حالی که هیچ گونه ارتباطی با محیط بیرون و انسانی دیگر ندارند، موجب بروز مشکلات جدی روانی و فیزیکی و ایجاد اضطراب در زندانیان می شود. افراد جوان محبوس در سلول های انفرادی اغلب از دسترسی به امکانات درمانی، برنامه های سرگرم کننده و دیگر سرویس های خدماتی که لازمه نیازهای جسمانی، روانی، و رشد اجتماعی آنهاست، محرومند.

طبق گزارشات منتشر شده در سایت‌های مختلف زندانیان زن در زندان‌های آمریکا در شرایط بسیار بدی بسر می‌برند. مسئولین زندان آلباما آمریکا ضمن تجاوز به زندانیان، ناگهان وارد حمام و سرویس بهداشتی زنان می‌شوند. این زندانیان برای برطرف کردن ابتدایی ترین نیازهای خود مانند داشتن مواد شوینده و لباس مجبوراند به خواسته‌های شیطانی زندانبانان خود تن دهند.

تحقیقات نشان می‌دهد این شرایط بیش از 20 سال است که بر این زندان حاکم است و نه تنها مسئولین به شکایات زندانیان توجهی نکرده‌اند بلکه بعداز شکایت به مسئولین زندان، زنان با تجاوز و بدرفتاری ‌های بیشتری مواجه شده‌اند. بعداز انتشار گسترده این خبر در رسانه‌ها، دادستان مرکزی آمریکا ضمن ارائه گزارشی 36 صفحه‌ای در مورد زندان الباما به دادگاه ایالتی آمریکا درمورد شرایط زندان‌های دیگر آمریکا نیز هشدار داده است. اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود و زندانیان مردان نیز وضع بهتری از زنان ندارند.سایت ای‌بی‌سی می‌نویسد: سالنه 200.000 مورد تجاوز به زندانیان مرد توسط هم سلولی‌هایشان گزارش می‌شود.

یکی از زندانبانان در مصاحبه با این شبکه گفت: این یک مساله عادی است و ماهم کاری نمی‌توانیم انجام دهیم؛ وقتی کسی در آمریکا به زندان محکوم می‌شود یعنی به شکنجه محکوم شده‌است. بعداز زندان گوآنتانامو انتشار این گزارشات نشان‌دهنده شرایط بد حقوق بشر در سرزمین یانکی‌هاست. یعنی سرزمینی که دولت مردانش با کوبیدن بر طبل توخالی حمایت از حقوق بشر سعی در تحت الشعاع قرار دادند صدای خرد شدن انسانیت و کرامت در داخل مرزهای خود دارند.