«هتل 22»؛ سوی تاریک دره سیلیکون (+فیلم کوتاه)

گروه سبک زندگی، وقتی در مورد دره سیلیکون در کالیفرنیا بحث می شود، تصور دنیایی فوق العاده از ثروت و فرصت های نامحدود در ذهن به وجود می آید.

به گزارش بولتن نیوز، این منطقه در کالیفرنیا واقع است اما اکنون بحران ها و ذات خشن حاکمیت سرمایه منجر به بروز پدیده بیکاری و بی خانمانی در این منطقه گردیده است. 

آنچه که  در مورد دره سیلیکون مورد فراموشی واقع میشود، خیل عظیم انسان هایی هستند که با جهش تکنولوژیک یا اخراج از کار مورد فراموشی واقع شده اند. افزایش قیمت مالکیت در این منطقه منجر به ایجاد افزایش هزینه های زندگی به شکلی غیرفابل تصور به ویژه برای فقرا شده است و همزمان با این شرایط دره سیلیکون با کمبود سرپناه برای افراد بی خانمان مواجه شده است. 

بر اساس آمار سازمان مسکن و توسعه شهری 75درصد از 75هزار نفر از افراد بدون خانه در این منطقه فاقد سرپناه هستند که این بیشترین رقم در شهرهای بزرگ امریکا می باشد.

اخیراً ویدئویی توسط «الیزابت لو» فیلمساز مستقل در «نیویوریک تایمز» منتشر شده است که به پردازش صحنه هایی از اتوبوس های عمومی خط 22 در آخر شب می پردازد که بعنوان سرپناهی جهت بی خانمان ها در منطقه  تبدیل شده اند. 


مسافرین بی سرپناه شبانه سوار این اتوبوس های بین جاده ای شده و مسیر یک ونیم ساعته را طی می کنند و سپس در طول شب بارها این موضوع اتفاق می افتد و این مسیری است که افراد برای سالهاست، تکرار می کنند.
 
اکنون این اتوبوس ها به نام «هتل 22» مشهور شده اند.

فیلمساز که این موضوع را «هتل 22» مطرح ساخته، در این مورد گفته است: من نیز تصمیم به سوار شدن به این اتوبوس ها داشته ام.

او میگوید: آنچه که من با آن مواجه شدم، جهان کوچکی است که در آن افرادی محروم از اجتماع در تقلا برای زندگی به سر می برند که گاه در نیمه های شب با کمبود جا برای خواب به واسطه وجود مسافران دیگر مواجه می گردند.


«الیزابت لو» هدف خود را از ساختن فیلم، نشان دادن نابرابری های جامعه امریکایی عنوان می کند.

برای دریافت فایل فیلم کوتاه «هتل 22» ساخته «الیزابت لو» اینجا کلیک کنید


سایت تلگراف نیز گزارشی از وضعیت «هتل 22» دارد: جیمی 2 دلار به راننده داده و در آخرین ردیف اتوبوس جایی برای نشستن انتخاب میکند. او خود را برای یک شب طولانی آماده میسازد. کفش های چرمی کهنه خود را در می¬آورد و سر خود را برپشت شیشه مرطوب  و بخار زده قرار می دهد.

این کار معمول جیمی 47 ساله است که از 3 سال پیش کار خود را در شرکت مایکروسافت به عنوان رئیس بخش از دست داده است. او هر شب تا طلوع خورشید مسیر 35 مایلی  بین سن خوزه  و  پالو آلتو را در اتوبوس می¬گذراند و برای اینکه شب را در سرما و در خیابان نماند، باید 8 دلار هزینه¬ی اتوبوس کند؛ پولی که البته بدست آوردن آن بسیار سخت است.

خط 22 تنها خط اتوبوسرانی 24 ساعته در دره سیلیکون است که اکنون تبدیل به سرپناه غیر رسمی بی خانمان ها شده است و آنها، این خط را  هتل 22 می نامند.

این منطقه کوچک در ایالت طلایی کالیفرنیا اکنون به نمادی تمام عیار از شکاف طبقاتی بین دارا و ندار در ایالات متحده تبدیل شده است.

سانتاکلارا منطقه ای که دره سیلیکون در آن قرار دارد؛ دارای آمار بیشترین درآمد در بین خانوارهاست و گرانقیمت ترین خانه ها نیز در این منطقه واقع شده اند که ناشی از وجود تکنولوژی بالا و ثروت منتج از آن است.


دره سیلیکون اکنون در موقعیت تاریخی ترین رونق بالای اقتصادی و تولید ثروت است، درحالی که از طرفی دیگر در بحران اختلاف شدید درآمدها نیز قرار دارد. طبقه متوسط یا رشد کرده اند و یا سقوط نموده اند و اکنون تنها دو طبقه باقی مانده است؛ فوق العاده ثروتمند و کاملا فقیر!
 اتوبوس خط 22 از جلوی مایکروسافت کارفرمای سابق جیمی و همچنین از مقابل دفاتر مرکزی گوگل ، فیس بوک و اپل عبور میکند.

در این سفر ازجلوی «اتوبوس گوگل» عبور میشود  که درجهت مخالف به سمت سان فرانسیسکو در حال حرکت است. کارکنان گوگل در حال جابجایی با اتوبوس های اختصاصی «جی باس» هستند که به عنوان نمادی از نابرابری دیده میشوند.

جیمی میگوید: این داستان دو شهر است و حداقل آنکه مردم میتوانند به صورت خیال پردازانه و شاعرانه به بیان آنچه که در اینجا می گذرد، بپردازند.

این مردمان هیچ فرقی با سایر هموطنان خود ندارند، فقط آنان کار خود را از دست داده اند!

جیمی که در سال 1990از شیکاگو به کالیفرنیا آمده، لباس مناسبی را با یک کراوات می پوشد به امید آنکه با سر و وضع آراسته بتواند کاری برای خود بیابد.


او روزانه ده ها درخواست کار را از کتابخانه محلی به امید یافتن کار ارسال می¬کند، اما تاکنون پاسخی دریافت نکرده است. او ریسمانی را به پای خود بسته است که زیر قوزک پایش آنرا پنهان کرده به امید آنکه به یمن آن روزی کاری پیدا کند.

براساس آمارها 20 هزار بی خانمان در این منطقه وجود دارند. آنها که در خیابان ها نمیخوابند در محلی به نام جنگل که بزرگ ترین کمپ بی خانمان ها در ایالات متحده است، اقامت دارند. صدها چادر و خانه های جنگلی به صورتی نامنظم در این منطقه پراکنده اند.

مدیر مسئول بیخانمان ها در منطقه اظهار میدارد که وی به سختی 5 هزار نفر را در هر شب میتواند پذیرا شود.

نرخ اجاره در این منطقه در طی سالهای گذشته به صورت صعودی تا 300درصد میانگین ملی افزایش یافته است. وقتی راجع به بیخانمان ها صحبت میشود، یعنی فردی فاقد کار و بی پول که نمیتواند اجاره خانه خود را بپردازد. اما اکنون شرایط فرق کرده است و افراد شاغل نیز نمیتوانند، با این نرخ اجاره کنار بیایند. مردم فاقد درآمد کافی برای بقا هستند.

حداقل درآمد در این ایالت اخیر از 8 دلار به 10 دلار در ساعت رسیده است اما درآمد کافی واستاندارد  15 دلار است.

اتوبوس تکانی میخورد ساعت 2 بامداد است؛ راننده برای سوار کردن زنی که تمام دارایی و چیزهای با ارزش خود رادر یک چمدان حمل می کند؛ توقف می کند و او سوار اتوبوس میشود.

او نیز از مشتریان هتل 22 است. وی زنی 52 ساله و  با تحصیلات عالی و خوش صحبت است. او 9 سال به عنوان تکنسین برای شرکت «آران تک» که زمانی بزرگ ترین شرکت دره سیلیکون بوده کار کرده است. تا آنکه به عنوان نیروی مازاد در سال 1989 از کار اخراج شد. بعد از آن وی به ساخت و ساز پرداخت و باوجود موفقیت در بحران های سال 2009 همه چیز خود را ازجمله خانه اش را از دست داد. وی شروع به زندگی در اتومبیل خود کرد و بدنبال کار های موقتی بود که در نهایت آن را نیز از دست داد.

او بر این باور است که باشدت در زندگی خود به زمین خورده است و در برخی مواقع امکان بلند شدن وجود ندارد. او می گوید هرگز تصور نمیکردم روزی زندگی من به اینجا ختم گردد.

شب هایی که او در کمپ نتواند خوابگاهی پیدا کند، برای خواب به اتوبوس پناه می آورد. او میگوید فقط در ایستگاه آخر باید از خواب بیدار شوی و پس از 15 دقیقه سوار اتوبوس بعدی خواهی شد.

او به عنوان یک فرد محلی در سانتا کلارا تغییرات محلی را به دقت دیده است. زمانی این محل به واسطه گلهای ارکیده اش مشهور بود که به آن نام دره خوشی ها داده بودند.


تا سال 1960 این منطقه بزرگترین تولید کننده میوه بوده و دل مونته بزرگ ترین کارفرما در منطقه محسوب می گردید. با رشد شرکت های تکنولوژیک و خارج شدن آنها از بستر دانشگاه استانفورد رشد شرکت ها با پشتوانه دانش دانشگاهی و تسهیلات در منطقه آغاز گردید. 

او می گوید اینجا پر از مزرعه و گل های ارکیده بود ما در اینجا همه چیز داشتیم، اما حالا همه چیزمان را ازدست دادیم بدون آنکه چیزی بدست بیاوریم!

او اکنون در حال آموزش و فراگیری دوره ساختمان سازی در مرکز کاریابی است، تا شاید بتواند با آن کاری برای خود بیابد.

مدیر  موسسه بی خانمان ها معتقد است که «هتل 22» یک راز  آشکار در ماجرای بی خانمانی در منطقه است.

او میگوید شرایط خارج از کنترل است؛ در حالی که خانه «سرگئی برین» موسس گوگل در فاصله نزدیکی به کمپ بی خانمان ها قرار دارد، مهندسین گوگل نیز دارای درآمدی کافی برای زندگی در منطقه نیستند.

او میگوید ما میخواهیم میلیاردرها را وارد این بحث کنیم. آنها به امور خیریه میپردازند، اما هیچ چیز به سیستمی که خود آن را خراب کرده اند، تعلق نمی یابد. نمی توان گفت این معضلات ناشی از خطای آنان است اما آنان در مشکلات بی خانمان ها سهیم هستند و آنان امکانات مالی و تفکر لازم را برای حل این معضل دارا می باشند.

 
اخیراً برنامه های کمک برای افراد فاقد شغل با استخدام به عنوان آشپز، خدمتکار و نظافت چی از طرف شرکت گوگل اعلام شده است. اما  یک نفر در این مورد میگوید "معامله با شیطان،  چندان افتخار آمیز نیست!"