گروه سینما و تلویزیون،
نکته جالب این است که
محافظان صلح هنوز به این تصمیم عکس العمل نشان نداده اند. آنها پیش از این
اعلام کرده بودند که ممکن است واقعه ای شبیه یازده سپتامبر را در خاک
آمریکا پیاده کنند. چیزی که موضوع اکران فیلم جدید ست روگن را تبدیل به یک
مسئله امنیت ملی کرد. البته الان آمریکایی ها در موقعیتی نیستند که بخواهند
تهدید ها را دست کم بگیرند. چرا که آنها یک بار این اشتباه را انجام دادند
و کمپانی سونی تا مرز ١٠٠میلیون دلار ضرر در بورس نیویورک رسید. به گزارش بولتن نیوز به نقل از هالیوود ریپورتر، تام دوهرتی متخصص فیلم و استاد دانشگاه برندیس با اشاره به مصداق‌های تاریخی این ماجرا همچنین به این موضوع نیز اشاره می‌کند که تا پیش از «مصاحبه» تهدیدها هیچ وقت باعث جلوگیری از اکران فیلمی نشده بودند.
عصر روز چهارم دسامبر سال 1930 درون سالن موزارت هال واقع در برلین فیلم حماسی ضد جنگ کمپانی یونیورسال با عنوان «همه چیز در جبهه غرب ساکت است» در حال نمایش بود که تماشاچیان متوجه بوی ناشی از یک بمب شدند و چندین موش سفید را که از روی پله‌ها پایین می‌آمدند دیدند. زن‌ها شروع به جیغ زدن کردند و در میان همهمه، گروهی از سربازان نازی از میان جمعیت ایستادند و با اشاره به پرده نمایش فریاد زدند: «فیلم یهودی!»
نازی‌ها یک سالن سینما را خراب کردند تا از نمایش یک فیلم هالیوودی که جنگ جهانی اول را به عنوان یک تله مرگ گل آلود نشان می‌داد جلوگیری کنند و این کار عملی هم شد. آلمان فیلمی که سانسورچی‌های خودش پیش‌تر آن را تایید کرده بودند ممنوع کرد و ناسیونال سوسیالیست‌ها یک پیروزی بزرگ به دست آوردند. جوزف گوبلز وزیر پروپاگاندای آینده رایش سوم گفت: پلیس قدرتی ندارد.
نمایش فیلم «دیکتاتور بزرگ» چاپلین در سینماهای آمریکا و اروپا
حمله هکرهای کره‌ای به کمپانی سونی و لغو نمایش فیلم سیاسی «مصاحبه» از سوی این کمپانی در روزهای اخیر با واکنش‌های بسیاری روبرو شد که از جمله اعتراض چهره‌های سینمایی و حتی مقامات سیاسی آمریکا را به دنبال داشت که البته در نتیجه همین اعتراضات کمپانی سونی روز گذشته اعلام کرد که فیلم «مصاحبه» در ایام کریسمس در بیش از 300 سالن سینما به نمایش درآمد.
ازجمله اقدامات اعتراضی صورت گرفته طی روزهای اخیراً، نمایش فیلم «دیکتاتور بزرگ»، اثر بیادماندی «چارلی چاپلین»، محصول سال 1940 میلادی، در پنج شهر آمریکا و اروپا بود که سه روز توسط کمپانی «سکرت سینما» پیش صورت گرفت.
بنابه گزارش کمپانی «سکرت سینما»، فیلم«دیکتاتور بزرگ» در اعتراض به نقض آزادی بیان در لندن، نیویورک، لس‌آنجلس، سن‌فرانسیسکو و رم به نمایش درآمد و درآمد حاصل از این نمایش بالغ بر 18 هزار دلار به امور خیریه جهت اشاعه آزادی بیان در سراسر جهان اختصاص یافت.
نمایش فیلم «دیکتاتور بزرگ» با حواشی نیز همراه بود که از جمله تجمع 2 هزار نفری معترضان به لغو اکران فیلم مصاحبه در این پنج شهر بود.
این افراد ضمن پوشیدن لباس‌های تیره با شعارهای مختلف به اعمال پدیده سانسور در زمینه شعر، موسیقی فیلم و ... اعتراض کردند.
چنین
مدلی از تروریسم مستقیم هنوز در سالن‌های سینمای آمریکا مشاهده نشده است
اما یک ایمیل تهدیدآمیز باعث کنسل شدن نمایش فیلم «مصاحبه» شد و تسلیم شدن
کمپانی سونی به بخشی از تاریخ طولانی کوتاه آمدن استودیوها در مقابل
تاکتیک‌های ارعاب پیوست. تا به حال هیچ فیلم آمریکایی به خاطر تهدید، اکران
خود را کنسل نکرده بود. البته که سرمایه‌داران استودیویی همیشه با صف‌های
اعتراضی، بایکوت‌ها، تحریم‌ها، تهدیدهای بمب‌گذاری، تجمع در لابی نمایش
فیلم و بعضی مواقع هم نا‌آرامی مردمی مواجه شده‌اند، اما تمام این‌ها بخشی
از تجارتی است که انتخاب کرده‌اند.
اما هنوز هم در سنت آمریکایی، تنش‌های به وجود آمده داخلی و تا حدود زیادی صلح‌آمیز بوده‌اند. مثلا فیلم کلاسیک نژادپرستانه دی‌دبلیو گریفیت با عنوان «تولد یک ملت» که در سال 1915 اکران شد اولین نقطه انفجار ملی بود که انجمن ملی پیشرفت مردم رنگین پوست را تحریک کرد و جان تازه‌ای به سازمان رادیکال ضد سیاه‌پوستان «کو کلوس کلان» بخشید. اما با توجه به تاثیر زیاد این فیلم نژادپرستانه، واکنش‌های به وجود آمده صلح‌آمیز پیش رفتند. این فیلم هنوز هم بحث‌‌برانگیزترین فیلم در تاریخ سینمای آمریکای باقی مانده و می‌توانیم سال آینده و وقتی که این فیلم در سالگرد صدسالگی‌اش به یاد آورده می‌شود انتظار دور بعدی تظاهرات باشیم.
در دهه 1930 و در حالیکه استیلای سینمای هالیوودی در حال پیشروی بود، ملت‌های خارجی هم وارد زمین بازی شدند و می‌خواستند روی تهیه فیلم تاثیر بگذارند و بعضی مواقع هم آن را وتو کنند. تقریبا همیشه تهدیدها اقتصادی بودند و کشوری که رنجانده شده بود تهدید می‌کرد سینمای هالیوودی را به طور کلی از کشورش تحریم کند.
در سال 1937 ترکیه نمی‌خواست نسخه سینمای رمان «چهل روز موسی داغ» فرانز ورفل درباره نسل‌کشی ارمنی‌ها در کمپانی ام‌جی‌ام ساخته شود و این کمپانی هم به جای از دست دادن کل بازار این کشور از ساخت فیلم منصرف شد.
در سال 1939 هم فرانسه به ساخت فیلم «جزیره شیطان» کمپانی برادران وارنر اعتراض کرد و این استودیو هم فیلم را از پخش داخلی بیرون کشید. بعد از اعتراض‌های داخلی آمریکایی به سانسورشدن فیلم‌ها توسط کشورهای دیگر این فیلم در سال 1940 و وقتی که فرانسه نگرانی‌های دیگری داشت اکران شد.
با این اوصاف اینکه یک گروه سایبری تصمیم بگیرند در یکی از 39056 اهداف سالن‌های سینمایی خود در ایالات‌متحده بمب‌گذاری کنند دور از تصور به نظر نمی‌آید، اما بسیاری از آمریکایی‌ها از جمله رییس‌جمهور باراک اوباما تصمیم کنسل کردن اکران فیلم «مصاحبه» را زیر سوال بردند. با این وجود وقتی یکی از همان سازمان‌هایی که هالیوود معمولا به عنوان شخصیت‌های منفی‌اش انتخاب می‌کند – اف‌بی‌آی، سی‌آی‌ای و یا ان‌اس‌ای – رسما تایید کند که منبع این تهدیدها چه بود و تا چه حد به این امکانات برای عملی کردن تهدیداتش دسترسی دارد، سونی باید تصمیمی بگیرد که تنها ناظر به کنترل آسیب‌های احتمالی نباشد و بداند دیگر نمی‌تواند فیلم را پنهان نگه دارد.
شاید هم پخش کنند، بعد هم یک بمب گذاری داخل یکی از سینما ها بشه تا علیه کره شمالی موضع گیری تندی بکنند مثل قضیه تخریب برجه های دوقلو که خود شون خرابش کردن یک عده ایی را به کشتن دادن تا علیه کشور های مختلف جنگ براه بندازن!!!!!!!!!! 
