آنچه از دوبی نمی‌دانیم+تصاویر

در واقعیت دوبی شهری است که از لحاظ موقعیت جغرافیایی نباید وجود داشته باشد زیرا شرایط صحرا چندان مناسب زندگی نیست. اما تزریق پول زیاد به منطقه باعث شکل گرفتن چنین شهری شده است.

دوبی در سال 1833 و منتقل شدن شیخ مکتوم به همراه 1000 نفر از اعضای قبیله اش به این منطقه شکل گرفت. در سال 1892 انگلستان طبق توافقی متعهد شد که این شهر را مورد حمایت خود قرار دهد.

در سال 1971 دوبی رسما در کنار ابوظبی ، عمان ،‌خوجیره ، رأس الخیمه و شارجه به امارات متحده عربی پیوست. در آن زمان نیز دوبی تنها یک روستا در میان صحرا بود. اما کشف نفت و بهره برداری از آن باعث شد که دوبی به سر و شکل امروزی خود برسد. 

اما در مقابل تمام این زرق و برق و زیبایی،‌ دوبی یک وجهه تاریک هم دارد که کمتر شناخته شده است.

دوبی آنچه که بسیاری از افراد در مورد راحتی زندگی و رفاه در آن تصور می کنند نیست!‌

با هم به برخی از این دلایل اشاره می کنیم.

صدها هزار نیروی کار در دوبی برده وار زندگی می‌کنند
با وجود اینکه تمام برج ها و ساختمان های آسمان خراش و زیبای ساخته شده در دوبی متعلق به شیوخ آن کشور است اما دست های اصلی در پس ساخت این ساختمان های بزرگ کارگران ارزان قیمتی هستند که از کشورهای آسیای شرقی مانند هند و بنگلادش به دوبی آمده اند.

این کارگران با وعده های مختلف ساعات کاری کم ، غذای مناسب و جای استراحت خوب جذب دوبی شده‌اند.

اما به محض اینکه وارد دوبی می شوند مجبور هستند 14 ساعت در روز زیر آفتاب سوزان کار کنند (به توریست ها توصیه می شود بیش از 5 دقیقه زیر آفتاب دوبی نمانند) و تنها یک چهارم حقوقی که به آنها وعده داده شده بود را دریافت کنند.

سال ها طول می کشد تا این کارگران بتوانند هزینه بلیط بازگشت به کشور خود را ذخیره کنند. حتی با جمع کردن پول کافی برای برگشت به دلیل بدهی های هنگفت به افرادی که آنها را به دوبی آورده اند مجبور می شوند در این کشور بمانند به همین دلیل آمار بالای خودکشی کارگرانی که برده وار در دوبی زندگی می کنند پربیراه نیست.

در دوبی چیزی به اسم ورشکستگی وجود ندارد؛ بدهی = زندان
در دوبی یا باید بدهی خود را بپردازید و یا باید راهی زندان شوید . کارن و دنیل یک زوج کانادایی بودند که زندگی راحت و رفاه در دوبی چشمشان را گرفته بود به همین دلیل به این شهر مهاجرت کردند.

متأسفانه دنیل درگیر بیماری سختی شد اشتباهاتی را در محاسبات و مدیریت مالی خود انجام داد و باعث شد که مقدار کمی بدهی داشته باشد.

هنگامی که آنها قصد ترک دوبی را داشتند اوضاع متفاوت شد. در دوبی قانونی وجود دارد که هنگام ترک شغل کارفرمای شما به بانک اطلاع می‌دهد اگر کمترین بدهی داشته باشید حساب های بانکی شما مسدود می شود این دقیقا همان اتفاقی است که برای دنیل و همسرش افتاد.

دنیل به زندان فرستاده شد و همسرش نیز هم اکنون در داخل خودرو زندگی می کند تا مدت زندان 9 ماهه همسرش به پایان برسد. از طرف دیگر وی حق کار کردن نیز ندارد.

در دوبی مسافرخانه ای پر از خدمتکارهای فراری وجود دارد
درست مانند کارگران جنوب شرقی آسیا. خدمتکاران فیلیپینی و اتیوپیایی نیز با وعده زندگی بهتر به سمت دوبی سرازیر شده اند اما درست به سرنوشت همان کارگران دچار شدند. 

در وا قع در مقابل کاری که انجام می دهند به هیچ عنوان حقوقی دریافت نمی کنند تنها 2 وعده غذایی و جایی برای استراحت دارند. کارفرمایان که همان افراد ثروتمند هستند کاملا بر روی آنها تسلط دارند هر کاری که بخواهند انجام می دهند. به همین دلیل یک مسافرخانه در حومه شهر شکل گرفته است که خدمتکاران فراری به آنجا پناه می آورند تا بتوانند راهی برای بازگشت به کشور خود پیدا کنند. برخورد با این خدمتکاران به شدت وحشیانه و دور از انسانیت است.

هیچ منبع طبیعی آب آشامیدنی در این شهر  وجود ندارد
تجربه انسان در طول تاریخ ثابت کرده است که نمی توان با طبیعت جنگید. دوبی نیز در یک صحرای بزرگ واقع شده است و نمی تواند از عواقب آن بگریزد. تمام ساخت و سازها و فضاهای سبز مصنوعی ساخته شده به میزان قابل توجهی آب احتیاج دارند. دوبی یکی از کمترین مقادیر بارش باران در دنیا را دارد. آب آشامیدنی این شهر از چند تصفیه خانه در حاشیه شهر تأمین می شود.

به همین دلیل آب آشامیدنی بسیار گران است. درواقع دوبی گرانترین آب آشامیدنی دنیا را دارد.  تمام این موارد می تواند هشداری برای وضعیت دوبی باشد.  صدمه خوردن منابع آب طبیعی در تصفیه خانه های شهر غیر قابل جبران است. در وضعیت کنونی حتی بالا آمدن آب دریا نیز می تواند بسیار برای این شهر مشکل ساز باشد.

بدهی دولتی دوبی با تولید ناخالص داخلی این شهر برابر است
این مسأله برای چنین شهر کوچکی فاجعه بار است. بانک جهانی پیش بینی کرده است که تولید ناخالص داخلی دوبی با میزان بدهی دولتی آن برابر است.

تنها سه شرکت دولتی هولدینگ ساخت و ساز در دوبی را بر عهده دارند و سازندگان نیز برای سرعت دادن به روند رشد ساخت و ساز ساختمان ها و برج ها مبالغ زیادی بدهی ایجاد کرده اند. همین امر یکی از عوامل فاصله گرفتن مردم و کم شدن علاقه به ساخت و ساز در این شهر شده است.