اوج تبعیض در قبال هندبالی های افتخار آفرین

فارس: تیم ملی هندبال ایران عنوان سومی رقابت‌های قهرمانی آسیا را کسب کرد تا با طلسم‌شکنی برای نخستین‌بار به مسابقات جهانی هم راه پیدا کند.

شانزدهمین دوره رقابت‌های هندبال قهرمانی آسیا با حضور 12 تیم و در دو گروه شش تیمی آغاز شد که تیم ملی ایران در گروه نخست این مسابقات با تیم‌های کره‌جنوبی، عربستان، چین، ازبکستان و بحرین همگروه شد و توانست با کسب نتیجه تساوی برابر کره‌جنوبی، عربستان و بحرین و همچنین پیروزی برابر تیم‌های چین و ازبکستان با توجه به تفاضل گل بهتر همراه با میزبان مسابقات راهی مرحله نیمه‌نهایی شود.

بازیکنانی همچون، سعید حیدری راد، شاهو نصرتی، مهرداد صمصامی، سجاد استکی، الله کرم استکی، مجتبی حیدرپور، مهدی بیجاری، میلاد مسائلی، هادی طالبی، رحیم مومنی‌زاده، سعید برخورداری، محمدرضا رجبی و سید علیرضا موسوی تلاش کردند تا نام ایران یک بار دیگر بر سر زبان‌ها بیفتد.

مشکلات و دغدغه‌های پیش از اعزام قطعاً هنوز هم از ذهن ملی‌پوشان، کادر فنی و مسئولان فدراسیون پاک نشده است؛ جایی که به واقع اگر مهندس میرعلی و باشگاه ثامنی وجود نداشت شاید اصلاً تیم به این پیکارها اعزام نمی‌شد، چراکه شرایط مالی فدراسیون در بدترین حالت ممکن قرار داشت و کمتر توجهی از سوی مسئولان ورزش کشور به هندبال می‌شد، اما سرانجام این اعزام با مشکلات فراوان صورت گرفت تا همین سختی‌ها انگیزه‌ای شود برای اینکه ملی‌پوشان یک بار دیگر قدرت خود را به رخ حریفان و البته مسئولان ورزش کشور بکشند و ثابت کنند که با کمترین حمایت می‌توانند دست به کارهای بزرگ بزنند.

پیش از آغاز مسابقات اکثر کارشناسان هندبال می‌گفتند که ایران در گروه مرگ قرار دارد، اما هر زمانی که با بازیکنان صحبت می‌کردیم آنها از گروه ایران به عنوان "گروه زندگی" یاد می‌کردند.

امسال تیم‌های آسیایی فرصت بسیار خوبی داشتند که جهانی شوند، چراکه قطر، جدی‌ترین شانس قهرمانی مسابقات میزبان رقابت‌های جهانی بود و سه دیگر هم شانس داشتند که همراه با این تیم جواز حضور در مسابقات جهانی را کسب کنند؛ در واقع هر تیمی که به مرحله نیمه‌نهایی می‌رسید جهانی هم می‌شد. شاگردان رافائل سرانجام طلسم را شکستند و توانستند به جمع 4 تیم برتر راه پیدا کنند و جواز حضور در مسابقات جهانی را به دست بیاورند.

تیم ایران در مرحله نیمه‌نهایی برابر تیم چند ملیتی قطر قرار گرفت و باوجود نمایش خوبی که داشت بازی را با اختلاف یک گل به حریف واگذار کرد تا در بازی رده‌بندی حریف امارات شود. مردان ایران زمین موفق شدند با پیروزی 29 بر 23 مقابل هندبالیست‌های اماراتی در دیدار رده‌بندی شانزدهمین دوره قهرمانی آسیا، برای نخستین بار در تاریخ این بازی‌ها روی سکو قرار گرفته و نشان برنز را از آن خود کنند.

پیش از دیدار نیمه‌نهایی اتفاق تلخی برای سنگربان شایسته و تاثیرگذار ایران رخ داد؛ برادر بزرگ‌تر سعید برخورداری پس از دیدار مرحله نیمه‌نهایی برابر قطر به دلیل "گاز گرفتگی" جان به جان آفرین تسلیم کرد و سعید برخورداری هم به ناچار به ایران بازگشت تا در مراسم خاکسپاری برادرش حضور پیدا کند، اما بازیکنان ایران در لحظه لحظه دیدار برابر امارات به یاد وی بودند و از کاملاً مشخص بود که ملی‌پوشان شادابی دیدارهای گذشته را ندارند. شاگردان رافائل هم قسم شده بودند تا با غلبه بر امارات ضمن کسب عنوان سومی مرهمی باشند بر زخم‌های سنگربان عزادار تیم ملی که به واقع نمی‌توان از تاثیراتش در صعود ایران به راحتی گذشت کرد.

در 15 دوره قبلی، هندبالیست‌های ایران دو بار عنوان چهارمی را در سال‌های 2006 و 2008 به دست آورده بودند و به جز دو مدال برنز بازی‌های آسیایی 2006 قطر و نقره 2010 گوانجوی چین، این مدال برنز اولین مدال تاریخ ایران در این بازی‌ها بود.

مسابقات جهانی هندبال مردان از سال 1938 در آلمان آغاز شد و در نخستین دوره هم آلمان‌ها قهرمان شدند، اما به دلیل وقوع جنگ‌های جهانی و برخی مشکلات رقابت‌ها تا سال 1954برگزار نشد و دومین دوره آن در همین سال یعنی 1954 در سوئد برگزار شد و با قهرمانی میزبان هم پایان پذیرفت. رفته رفته رقابت‌ها شکل منظمی به خود گرفت و از سال 1993 هر دو سال یک‌بار مرتب برگزار شده و تاکنون 23 دوره از آن در گذشته است و حالا بیست‌وچهارمین دوره آن در سال 2015 به میزبانی دوحه قطر انجام شود.

در هیچکدام از دوره‌های قبلی ایران مجوز حضور نگرفته و برای نخستین بار است که موفق به حضور در جمع 24 تیم نهایی می‌شود. در تاریخ 23 دوره قبلی سوئد، فرانسه و رومانی با 4 قهرمانی، روسیه و یا شوروی سابق به همراه آلمان با 3 قهرمانی، اسپانیا با دو قهرمانی و تیم‌های کرواسی، جمهوری چک و صربستان هر کدام با یک قهرمانی عنوان‌داران قهرمانی مردان جهان هستند.

در بین تیم‌های آسیایی هم ژاپن با 12 دوره حضور، کره‌جنوبی با 11 دوره حضور، کویت با 8 بار، عربستان با 6 و قطر با 4 دوره حضور و بحرین هم تنها با یک دوره حضور از بهترین‌ها هستند؛ البته مهم‌ترین عنوان و در عین حال بهترین عنوان یک تیم آسیایی در تاریخ این رقابت‌ها مقام هشتمی کره‌جنوبی به سال 1997 رقابت‌ها است که در ژاپن میزبانی شد. رقابت‌های هندبال قهرمانی مردان جهان همانطور که اشاره شد هر دو سال یک‌بار برگزار شده و بر اساس میزبان‌های تعیین شده رقابت‌ها در سال 2015 در قطر، سال 2017 در فرانسه و سال 2019 به طور مشترک در دو کشور آلمان و دانمارک برگزار می‌شود.

هندبال ایران سرانجام جهانی شد تا شاید نگاه‌ها به این رشته تغییر کند؛ شاید مسئولان از این به بعد نگویند که سرمایه‌گذاری در هندبال نتیجه‌ای ندارد. شاید بزرگ‌ترین مشکل هندبال ایران این باشد که هیچوقت موفقیت‌هایش به چشم نمی‌آید. به راستی چه راه حلی برای این رفع این مشکل می‌توان یافت؟ آیا این امر به ریاست فدراسیون بازمی‌گردد یا اسپانسرها و بازیکنان و باشگاه‌ها و ...؟ به هر حال کمترین توقع خانواده هندبال این است که شرایط و بستری آماده شود تا مردان هندبال ایران که زمان زیادی تا آغاز مسابقات جهانی ندارند دغدغه کمتری داشته باشند و بتوانند تا آن زمان خود را به اوج آمادگی برسانند. هندبالیست‌های ایران برای چندمین بار ثابت کردند که از کوچکترین فرصت استفاده می‌کنند تا پرچم سه زنگ کشورمان را در رقابت‌های مختلف برافراشته کنند. اهالی هندبال از مسئولان می‌خواهند تا چشم‌های خود را بشویند و جور دیگر نگاه کنند تا هندبال در مسیر موفقیت و پیشرفت قدم بردارد.

بهترین راهی که می‌تواند شرایط را برای بازیکنان و تیم ملی آماده کند اختصاص بودجه کافی و درخور یک فدراسیون جهانی شده به هندبال است. تمام مردم و اهالی هندبال دوست دارند تا بی‌مهری‌ها به این رشته تمام شود و همگان شاهد طلوع نور امید در هندبال باشند.

همگان به خوبی یادشان هست که پیروزی یک بر صفر تیم ملی مقابل کره‌جنوبی در مرحله مقدماتی جام جهانی سبب شد وزیر ورزش و جوانان به بازیکنان تیم ملی نفری 20 میلیون تومان پاداش دهد.

فدراسیون فوتبال هم طبق آیئن‌نامه داخلی به بازیکنان تیم ملی نفری 4 میلیون و 500 هزار تومان پاداش داد تا ملی‌پوشان نفری 24.5 میلیون تومان پاداش برای پیروزی در این بازی بگیرند.

ضمن اینکه مسئولان مجوز حواله ورود خودرو هم به ملی‌پوشان دادند.

از طرفی بازهم در خاطرمان هست که محمد عباسی، وزیر سابق ورزش و امور جوانان در آخرین روز تمرین تیم ملی والیبال ایران پیش از اعزام به لیگ جهانی والیبال، از اردوی آنها بازدید کرد. او ضمن تشکر از فعالیت‌های صورت گرفته و کسب سهمیه مسابقات لیگ جهانی، پاداشی که قرار بود به ملی‌پوشان اهدا کند را به فدراسیون داد.

بنا بر اعلام فدراسیون والیبال، پاداش‌های تیم‌های ملی به صورت متغیر از 5 تا 20 میلیون تومان توسط فدراسیون اهدا می‌شود. بر همین اساس هر یک از اعضای تیم ملی والیبال بزرگسالان ایران 20 میلیون تومان از وزیر پاداش گرفتند.

پس از موفقیت‌هایی که تیم ملی والیبال ایران در لیگ جهانی کسب کرد، از سوی رئیس جمهور پاداش‌هایی به اعضای این تیم تعلق گرفت که مانند بازیکنان تیم ملی فوتبال بود. اعضای تیم ملی فوتبال ایران نیز به خاطر صعود به جام جهانی از سوی رئیس جمهور حواله ورود یک دستگاه خودرو را دریافت کردند.

پس از صعود هندبال ایران به مسابقات جهانی، جلال کوزه‌گری در جمع بازیکنان حاضر شد و به آنها وعده تنها 500 دلار پاداش داد که آن هم پس از بازگشت تیم به ایران پرداخت خواهد شد.

حال سوال اینجاست که چرا هندبال همیشه باید مظلوم واقع شود؟ مگر فرق این رشته با رشته‌هایی مانند فوتبال و والیبال چیست که بازیکنان آن رشته‌ها پس از صعود به مسابقات جهانی حواله خودرو دریافت می‌کنند و ملی‌پوشان هندبال تنها باید 500 دلار بگیرند؟

جالب اینجاست که خسرو نصیری، دبیر فدراسیون هندبال پس از صعود ملی‌پوشان به مسابقات جهانی اعلام کرد که قول پرداخت پاداش نمی‌دهد چراکه اوضاع مالی فدراسیون مناسب نیست.

شبکه سوم سیما هم که طبق معمول کم لطفی خود به هندبال را نشان داد و جایی که ملی‌پوشان غیور ایران روی سکو سومی قرار گرفتند را هم به تصویر نکشید. شاید باید از مسئولان ممنون باشیم که شبکه‌ای با عنوان "ورزش" را راه‌اندازی کردند تا بازیکنانی که برای ایران افتخارآفرینی می‌کنند دلشان خوش باشد که حداقل از طریق شبکه ورزش دیده می‌شوند. اما آیا به راستی سهم هندبالیست‌های با غیرت ایران که برای نخستین بار طلسم‌شکنی کردند و جهانی شدند این است که حتی برای یک بازی هم از طریق شبکه سوم سیما دیده نشوند؟ به هر حال مسئولان فدراسیون و شبکه ورزش توانستند ارتباط خوبی با هم برقرار کنند و با تمام انتقادها و گلایه‌ها تصاویر مربوط به بازی‌های ایران را روی آنتن ببرند تا حداقل اهالی هندبال بتوانند مسابقات را از آن طریق دنبال کنند.

خبرنگار که با ملی‌پوشان صحبت می‌کرد تقریباً از تمام آنها یک جمله مشابه می‌شنید و آن هم این بود که "خدا را شکر که حداقل شبکه ورزش بازی‌های ما را پخش می‌کند" و این یعنی که هندبالیست‌های ایران در اوج مسابقات دغدغه‌های کوچکی دارند که مسئولان برای رفع آن قدم برنمی‌دارند. شاید کمترین توقع یک بازیکن ملی‌پوشان و افتخارآفرین این باشد که بازی‌هایش برای لحظاتی از شبکه سوم پخش شود.