لبخندها و تحریم‌ها

به گزارش بولتن نیوز، ایشان در این دیدار فرمودند:«آنچه براى ما مهم است اين است كه ما در رفتار خودمان، در گذشته‌ى خودمان تأمّل كنيم و از ضعفهاى خودمان و از قوّتهاى خودمان درس بگيريم؛ امروز هم همين است. كسى توهّم نكند كه آن كسانى كه در مقابل انقلاب اسلامى با همه‌ى قوا ايستاده بودند، امروز منصرف شده‌اند؛ نه، امروز هم ايستاده‌اند؛ منتها هر دشمنى اگر چنانچه ناچار شد، عقب‌نشينى ميكند؛ اگر مجبورشان كرديد و وادارشان كرديد به عقب‌نشينى، ناچار عقب‌نشينى ميكنند؛ امّا از دشمنى منصرف نميشوند؛ امروز مسئله در دنيا اين است. دشمن را بايد شناخت، جبهه‌ى دشمن را بايد شناخت، لبخند دشمن را نبايد جدّى گرفت، نبايد فريفته‌ى آن شد، هدف را نبايد فراموش كرد؛ هدف جمهورى اسلامى عبارت است از رسيدن به آرمانهاى اسلام، يعنى سعادت مادّى و معنوى بشر، يعنى پيشرفت در امور زندگى مادّى و معنوى. »[1]

ایشان در ادامه با اشاره به مذاکرات اخیر ایران با 1+5 و امضای توافقنامه موسوم به ژنو افزودند: «يكى از بركات همين مذاكرات اخير اين بود كه دشمنى آمريكايى‌ها و مسئولين دولت ايالات متحده‌ى آمريكا با ايران و ايرانى، با اسلام و مسلمين آشكار شد، براى همه مدلّل شد، همه اين را فهميدند.»[2]

در ماه های اخیر، با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، و با توجه به شعارهای داده شده از سوی سکان دار این دولت در ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، پیش بینی ذوب شدن یخ ارتباط ایران و آمریکا و ایجاد رابطه بین این دو کشور، از گوشه و کنار فضای سیاسی کشورمان، به ویژه از اردوگاه اصلاح طلبان و نیز حامیان رابطه ایران و آمریکا شنیده می شود.

به ویژه آن که شعارمحوری آقای روحانی در ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، جملۀ معروف «سانتریفوژها باید بچرخند، اما چرخ کارخانه ها هم باید بچرخند» بود؛ شعاری که ضمن آنکه به شکل کاملا مستقیمی حل مشکلات اقتصادی را به سیاست خارجی پیوند می زد، اشاره ای نیز به روند مذاکرات هسته ای کشورمان با کشورهای 5+1 داشت که نام آمریکا هم در این جمع دیده می شد.

با روی کار آمدن دولت یازدهم، حل مشکلات اقتصادی به عنوان مهمترین خواسته و مطالبه مردمی ـ و البته به عنوان اصلی ترین شعار آقای روحانی ـ پیش روی این دولت قرار گرفت؛ خواسته ای که متصدیان دولت، حل آن را در سایه حل مشکل پرونده هسته ای کشورمان می دانستند و از گوشه و کنار و به ویژه از زبان برخی رسانه های داخلی شنیده می شد که حل این پرونده تنها در گرو رابطه و دوستی با آمریکاست.

رئیس جمهور روحانی برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل به آمریکا سفر کرد و در آخرین ساعات حضورش در ایالات متحده برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شکل تلفنی با رئیس جمهور آمریکا گفتگو کرد. گفتگویی که رسانه های آمریکایی لقب historical call (گفتگوی تاریخی) را به آن دادند. وزیر امور خارجه ایران نیز با همتای آمریکایی اش دیدار کرد.

همین گفتگوها کافی بود تا بار دیگر زمزمه ایجاد رابطه و حل تخاصم طرفین به گوش برسد.

در آستانه صد روزگی دولت تدبیر و امید، توافقنامه هسته ای ما بین ایران و 1+5 در ژنو نهایی شد. توافقنامه ای که در آن ایران پذیرفت دست از غنی سازی 20 درصد بردارد و در عوض، برخی از تحریم های انجام شده بر ضد ایران برداشته شود.

این توافقنامه کافی بود که حامیان رابطه با آمریکا بوق های رسانه ای شان را پر سر و صداتر از قبل به نواختن وادارند و مشتاقانه خبر از ذوب شدن یخ 35 ساله تخاصم بدهند.

اما باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، تنها چند روز پس از امضای این توافقنامه با تهدید ایران به افزایش تحریم ها خبر از آمادگی برای حمله نظامی به ایران داد. اوباما گفت: اگر ایران به توافق پایبند نماند، تحریم ها را افزایش می دهیم و آمادگی برای گزینه نظامی هم وجود دارد.

مقامات آمریکایی پس از توافقنامه ژنو با انتشار برگه اطلاع رسانی یا فک شیت، دیدگاه خود را درباره این توافقنامه منتشر کردند. دیدگاه کاخ سفید کاملا در تضاد با دیدگاه مقامات ایران بود. آنها معتقد بودند که در این توافقنامه حقی برای غنی سازی ایران قائل نشده و توافقنامه مقدمه ای برای برچیدن تاسیسات هسته ای ایران است. موضوعی که حتی محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران نیز به آن واکنش نشان داد.

با این حال مقامات آمریکایی صراحتاً گفتند که اگر اقدام ایران را برخلاف توافقنامه ژنو تشخیص دهند، نه تنها ایران را تحریم، بلکه با تهران برخورد نظامی می کنند.

برخی مقامات آمریکایی نیز اعلام کردند که به زودی تحریم های جدیدی را به بهانه نقض حقوق بشر علیه ایران تصویب خواهند کرد.

لانکن هانتر، عضو کمیته نیروهای مسلح سنا نیز تنها چند روز پس از امضای این توافقنامه، ضمن تهدید ایران به حمله اتمی گفت: اگر مجبور باشیم ایران را بزنیم، نباید با نیروی زمینی عمل کنیم، بلکه باید این کار را با بمب اتمی انجام دهیم تا آنها را برای یک یا دو یا سه دهه عقب برانیم.

جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا نیز، سه هفته پس از آنکه در جشن امضای این توافقنامه، کاترین اشتون را در ژنو در آغوش گرفت، با تهدید ایران به حمله نظامی گفت: اگر ایران هر بخشی از توافقنامه را نقض کند، آمریکا می تواند به صورت نظامی پاسخ دهد.

همین گفته های سران ایالات متحده کافی بود تا کاخ آرزوهای حامیان ینگه دنیا ویران شود و بار دیگر این نکته مورد دقت همگان قرار گیرد که دشمنی های دشمن را پایانی نیست.

«يكى از بركات همين مذاكرات اخير اين بود كه دشمنى آمريكايى‌ها و مسئولين دولت ايالات متّحده‌ى آمريكا با ايران و ايرانى، با اسلام و مسلمين آشكار شد، براى همه مدلّل شد، همه اين را فهميدند.»[3]

آمریکایی ها تنها به این گفته ها بسنده نکرده و حتی اقدام به تشدید تحریم ها کردند.

تنها یک هفته پس از توافقنامه ژنو، رابرت مندز، رئیس دموکرات کمیته روابط خارجی سنا و مارک کرک، سناتور جمهوری خواه، اقدام به تدوین طرحی پیرامون تحریم صادرات نفت ایران و تبادلات ارزی آن نمودند که هدف از آن کاهش صادرات نفت ایران تا حد 500 هزار بشکه در روز بود.

شورای اتحادیه اروپا نیز با انتشار اعلامیه ای در سایت رسمی خود اعلام کرد که تحریم ها علیه 17 شرکت ایرانی ادامه خواهد داشت.

همزمان وزارت خزانه داری آمریکا نیز اقدام به تحریم نوزده فرد و شرکت ایرانی کرد.

این تحریم ها درحالی صورت می گرفت که محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، تصویب تحریم های جدید علیه ایران را ناقض توافقنامه ژنو و سبب پایان یافتن عمر آن دانست. همچنین این تحریم ها در حالی از سوی ایالات متحده و اتحادیه اروپا صورت گرفت که در تضاد جدی با حداقل سه بند از توافقنامه ژنو است.

در توافقنامه ژنو در سه بند درباره عدم تحریم های جدید علیه ایران آورده شده است:

- هیچ تحریم جدیدی از طرف شورای امنیت سازمان ملل بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران وضع نمی‌شود.

- هیچ تحریم جدیدی از طرف اتحادیه اروپا بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران وضع نمی‌شود.

- دولت آمریکا، با همکاری مستمر و ایفای نقش متناسب رئیس جمهور و کنگره، مانع اعمال تحریم‌های جدید علیه فعالیت‌های هسته‌ای ایران خواهد شد.

تحریم های جدید به همین جا ختم نشد. کاخ سفید 17 شرکت و شخص حقیقی را وارد لیست سیاه تحریم های ایران کرد و وزارت خزانه داری نیز 5 شرکت دیگر را مورد تحریم قرار داد.

در گیرو دار این مسابقه تحریم، جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در سخنانی شرطی دیگر بر شروط گذشته در زمینه کاهش تحریم های ایران افزود و گفت: در صورتی که ایران به حمایت خود از نظام سوریه و حزب الله ادامه دهد، تحریم ها کاهش نمی یابد.

اظهارات پیاپی مسئولین آمریکایی در تهدید چندین و چندباره ایران به حمله نظامی، نقض آشکار توافقنامه ژنو در زمینه کاهش تحریم ها و انجام تحریم های جدید، همه و همه تاکید مجددی بودند بر ذاتی بودن دشمنی های دشمنی که انگار حاضر نیست دست از دشمنی با ملت آزاده ایران بردارد. موضوعی که بار دیگر کلام حکیمانه رهبر فرزانه انقلاب را یادآور شد؛ آنجا که رهبری معظم انقلاب فرمودند: «مسئله این است که دشمنى آمریکا با ملّت ایران و با جمهورى اسلامى اصلاً حول محور هسته‌اى نیست؛ این خطا است اگر خیال کنیم که دعواى آمریکا با ما سرِ قضیّه‌ى هسته‌اى است؛ نه، قضیّه‌ى هسته‌اى بهانه است؛ قبل از اینکه مسئله‌ى هسته‌اى مطرح باشد، همین دشمنى‌ها، همین مخالفت‌ها از اوّل انقلاب بود؛ اگر یک روزى هم مسئله‌ى هسته‌اى حل شد - فرض کنید جمهورى اسلامى عقب‌نشینى کرد؛ همان‌که آن‌ها می‌خواهند - خیال نکنید مسئله تمام خواهد شد؛ نه، ده بهانه‌ى دیگر را به‌تدریج پیش می‌کشند: چرا شما موشک دارید؟ چرا هواپیماى بدون سرنشین دارید؟ چرا با رژیم صهیونیستى بدید؟ چرا رژیم صهیونیستى را به رسمیّت نمى‌شناسید؟ چرا از مقاومت در منطقه‌ى به قول خودشان خاورمیانه حمایت می‌کنید؟ و چرا؟ و چرا؟ و چرا؟ مسئله این نیست که این‌ها سرِ قضیّه‌ى هسته‌اى با جمهورى اسلامى اختلاف پیدا کرده باشند؛ نه، تحریم آمریکا از اوّل انقلاب شروع شد... مسئله مسئله‌ى دیگرى است؛ [مسئله این است که‌] ملّت ایران به خواسته‌هاى آمریکا نه گفت، ملّت ایران گفت آمریکا علیه ما هیچ غلطى نمی‌تواند بکند. این‌ها با موجودیّت جمهورى اسلامى مخالفند، با نفوذ و اقتدار جمهورى اسلامى مخالفند.»[4]

سجاد ستوده