واکنش صهیونیست‌ها به پیام تبریک روحانی و ظریف

استاد دانشگاه همدان در یادداشتی با عنوان «واکنش صهیونیست‌ها به پیام تبریک روحانی و ظریف» اعلام کرد: چرا و چه شده است که رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران این مقطع زمانی را برای تبریک به یهود انتخاب کرده‌اند.

به گزارش بولتن نیوز، حسن رحیمی روشن استاد دانشگاه همدان در یادداشتی با عنوان «واکنش صهیونیست‌ها به پیام تبریک دکتر روحانی و دکتر ظریف» پرداخت:

یکی از رسم و رسومات دیپلماتیک بین کشور‌ها تبریک مناسبت‌های ملی و مذهبی به همدیگر است که اصل این ماجرا، سنت خوبی است که در راستای گسترش روابط بین ملت‌ها قابل تبیین است و گاهی ممکن است همین تبریک‌ها سبب از بین رفتن کدورت و گسترش روابط نیز شود.

در روزهای اخیر شایع شد که در شبکه‌های اجتماعی منسوب به آقای روحانی رئیس جمهور و دکتر ظریف وزیر خارجه سال جدید یهودیان تبریک گفته شده است. که این تبریک‌ها در رسانه‌های جمعی با واکنش‌های منفی مواجه شد، زیرا گرچه رژیم اشغالگر قدس ـ با ادعای یهودی بودن ـ مستقیم مورد خطاب این پیام‌ها نبوده است، اما باور آن نیز مشکل است که رئیس جمهور و وزیر خارجه‌اش منهای رژیم اشغالگر قدس پیام تبریک را فقط به یهودیان فرستاده باشند، چراکه در این پیام‌ها تفکیکی بین یهود و صهیونیزم دیده نمی‌شود، در ثانی آیا این بزرگواران هر سال در سایت‌های وابسته به خود چنین تبریکی می‌فرستاده‌اند؟ بدیهی است پاسخ منفی است، از این رو هر خواننده‌ای به خود حق می‌دهد بپرسد که چرا و چه شده است که رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران این مقطع زمانی را برای تبریک به یهود انتخاب کرده‌اند، آنها چه چیزی را می‌خواسته‌اند از این نرمش و لبخند به قصابان تل آویو به دست آورند؟

آیا متقابلا نرمشی از سوی دشمنان نسبت به انقلاب اسلامی دیده شده است؟ آقای دکتر ظریف با نوشتن جمله «روش هشانا، سال نو یهودیان مبارک باد» در شبکه توییتر، شاید سعی کرده در تلطیف اوضاع بکوشد و کریستی پلوسی ـ دختر نانسو پلوسی از منتفذان کنگره آمریکا ـ با تشکر از ایشان خطاب به وی نوشته «ممنون! سال نو با پایان دادن به انکار هولوکاست از سوی ایران شیرین‌تر می‌شود» و آقای ظریف در پاسخ به او می‌نویسد «ایران هرگز هولوکاست را انکار نکرده است، مردی که هولوکاست را انکار می‌کرد، رفته است، سال نو مبارک»! و پلوسی پاسخ داده بود: «خوشحالم که می‌شنوم، ممنون از پاسختان» پرسش این است که چه لزومی دارد، وزیر خارجه جمهوری اسلامی همکلام یک شهروند آمریکایی حامی صهیونیست‌ها بشود و با افتخار بگوید مردی که هولوکاست را انکار می‌کرد، رفت.

آیا ترجمان آن این نیست که اکنون ما با شما همصدا هستیم و هلوکاست را انکار نمی‌کنیم و همه جنایت‌های صهیو‌نیست‌ها به این بهانه را تأیید می‌کنیم؟

البته اینگونه موضع‌گیری از ساحت وزیر خارجه جمهوری اسلامی به دور است و انشاالله ایشان اینگونه نمی‌اندیشد، اما آیا این موضع‌گیری بهانه را به دست برخی نمی‌دهد که در مورد وی اینگونه فکر کنند.

نکته دیگر اینکه اگر بهانه این پیام‌ها تغییر و تلطیف اوضاع به نفع ایران باشد، آیا نتیجه‌ای دارد؟ واکنش صهیونیست‌ها دلیلی بر بیهوده بودن این مواضع است.

بنیامین نتانیاهو اخبار منتشره مبنی بر پیام‌های تبریک رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران به یهودیان را بی‌اهمیت خوانده است، گستاخی نخست وزیر رژیم صهیونیستی با این پیام‌ها کاهش نیافته، بلکه افزایش یافته است و نتانیاهو با لحنی تمسخرآمیز می‌گوید ما به هیچ وجه تحت تأثیر این پیام‌ها قرار نگرفته و در مورد ایران، بر اساس اقداماتش قضاوت خواهیم کرد، نه پیام‌های تبریکش!

حال سؤال پیش می‌آید چرا باید دولتمردان ما مواضعی بگیرند که جواب تحقیرآمیز داشته باشد؟ و چرا آزموده را دوباره بیازماییم.

در دولت‌های گذشته هم حرکاتی این چنین بود که پاسخی در خور ملت ایران نیافت، براستی این مواضع با مواضع اسفندیار رحیم مشایی درباره رژیم صهیونیستی چه فرقی دارد؟