تهران شهرداری می خواهد که سودای ریاست جمهوری نداشته باشد / متر و پل صدر، شهرداری قربانی سودای ریاست جمهوری؟

بولتن نیوز: ظاهرا مسوولان مترو همزمان با اجرایی شدن طرح دوطبقه شدن اتوبان صدر از مسوولان شهرداری درخواست می کنند فرصت دهند تا حداقل تونل متروی زیر اتوبان احداث شود با این ادعا که احداث تونل مترو باعث می شود طرح دوطبقه شدن اتوبان به تاخیر بیفتد و این موضوع باعث می شود که در زمان تعیین شده طبقه دوم بزرگراه افتتاح نشود (نزدیک انتخابات!).

روزنامه شرق نوشت:

یادداشت آقای علی نوذرپور، سردبیر پیشین فصلنامه مدیریت شهری در روزنامه وزین «شرق» شماره 1775 مرا بر آن داشت با تکیه بر داده های مطلب فوق سخنی با اعضای شورای شهر تهران داشته باشم تا فردی را به سمت شهردار انتخاب کنند که دغدغه سیاست بازی و سیاست ورزی برای تصدی پست ریاست جمهوری را نداشته باشد. البته در جهان افراد موفقی شهرداری را سکوی پرش خود به کرسی ریاست جمهوری کرده اند، همین «رجب طیب اردوغان» نخست وزیر ترکیه، بیش از 10سال شهردار استانبول بود.

زمانی که پست شهرداری استانبول را در اختیار گرفت با شهری آشفته و آلوده روبه رو بود، ترافیک سردرگم استانبول در آن تاریخ مثال زدنی بود، اما زمانی که پست شهرداری را ترک کرد با شبکه گسترده مترو، تراموا و سیستم اتوبوسرانی و حمل ونقل دریایی، استانبول را پذیرای میلیون ها توریست کرد که هم اقتصاد استانبول و هم اقتصاد ترکیه را متحول کرد، «ژاک شیراک» نمونه دیگری از شهرداران موفق است که از ساختمان شهرداری پاریس به «کاخ الیزه» کوچید. و

وضع ایران کاملا با دیگر کشورها فرق دارد، نبود احزاب و فعالیت حزبی باعث می شود که فرد برای معرفی خود و جلب آرای مردم برای پست های کلیدی اجرایی، خصوصا ریاست جمهوری به اصطلاح خودی نشان دهد و این واقعه صورت حقیقی به خود نمی گیرد مگر اینکه کارهای روبنایی که بیشتر به چشم رای دهندگان می آید را سرلوحه اقدامات خود قرار دهد، شهرهای در حال گسترش باید طرح های جامع زیربنایی داشته باشند و اجرای طرح های زیربنایی عمرانی مستلزم برنامه ریزی طولانی مدتی است که اتفاقا نمود ظاهری ندارد.

مدتی قبل با یکی از مدیران موفق شهری نشستی دوستانه داشتم. گلایه خود را از کندی توسعه مترو بیان کردم. نگارنده به علل مختلف مسافرت های برون مرزی زیادی دارم، شهرهای اروپایی از سیستم حمل ونقل روانی برخوردارند که می توانی دقیقا ملاقات های خود را راس ساعت در هر محل برگزار کنی. شبکه گسترده حمل ونقل زیرزمینی و روزمینی که با نصب تابلویی دقیقه و ثانیه ورود و خروج مترو یا تراموا و حتی اتوبوس را نشان می دهد و به فرد اجازه می دهد وقت خود را دقیقا تنظیم کند. اخیرا سفری به وین پایتخت اتریش داشتم. جالب است بدانیم که ایستگاه های اتوبوس تابلوی دقیق ورود و خروج دارند، در حالی تابلو دقیقه و ثانیه ورود اتوبوس را نشان می دهد که خبری از اتوبوس نیست اما سر ثانیه ناگهان اتوبوس پیدا می شود. تمام قسمت های شهر با شبکه حمل ونقل ریلی به هم وصل است، اما تهران با همه وسعت خود هنوز نتوانسته بیش از دو، سه خط خود را کامل کند. از مدیر ارشد شهرداری پرسیدم آیا خط مترویی زیر اتوبان صدر که در حال دوطبقه شدن می باشد تعریف شده است؟ پاسخ مثبت بود و پرسیدم آیا تونل مترو این بزرگراه یا بخش هایی از آن حفر شده؟ که با پاسخ منفی روبه رو بودم.   

ظاهرا مسوولان مترو همزمان با اجرایی شدن طرح دوطبقه شدن اتوبان صدر از مسوولان شهرداری درخواست می کنند فرصت دهند تا حداقل تونل متروی زیر اتوبان احداث شود با این ادعا که احداث تونل مترو باعث می شود طرح دوطبقه شدن اتوبان به تاخیر بیفتد و این موضوع باعث می شود که در زمان تعیین شده طبقه دوم بزرگراه افتتاح نشود (نزدیک انتخابات!). حال اگر دید سیاسی حاکم بر احداث طبقه دوم حاکم نبود و منافع عمومی در نظر گرفته می شد اول تاسیسات مترو در بخش هایی که زیر بزرگراه صدر قرار می گرفت، احداث می شد. گسترش منطقه 22 تهران از دیگر مناطق سریع تر است.

از مدیر ارشد شهرداری پرسیدم آیا برای منطقه 22 هم مترو طراحی شده که جواب مثبت بود اما نگران این مطلب بود که محل ایستگاه های مترو را تعیین نکرده اند و چند صباحی بعد که بخواهند متروی این منطقه را احداث کنند؛ همانند بافت قدیمی شهر باید با هزینه ای سرسام آور محل ایستگاه های مترو را از مالکان آن که آن روز با توجه به بنای احداثی مبالغ هنگفتی را به خود اختصاص خواهد داد خریداری کنند.

با افزایش تعداد اعضای شورای شهر به 31نفر و با تکیه بر ترکیب اعضای مجموعه اصلاح طلبان با یکی، دو رای اضافی قادر به انتخاب شهردار هستند. تهران مرکز سیاست و اقتصاد کشور است. همه وزارتخانه ها در این شهر قرار دارند؛ مجلس، ریاست جمهوری، قلب واردات و صادرات و جمعیتی که به هرحال از تعداد واقعی آن آمار درستی نداریم. تهران با شهرک های اقماری درصد بالایی از جمعیت کشور را در خود جای داده است. تهران به تنهایی بیشترین ماشینی که شماره گذاری می شوند را روانه خیابان های خود می کند. این کلانشهر نیاز به سیستم حمل ونقل دقیقی دارد که هزینه بر است.

گسترش حمل ونقل تهران نیاز به مدیریتی کلان نگر و شهرداری دارد که فی الواقع قصد رییس جمهورشدن نداشته باشد. بافت فرسوده شهر با کیلومترها مساحت و ده ها هزار واحد مسکونی آسیب پذیر که با اندک لرزشی فرومی ریزند، می تواند از طرح های زیربنایی باشد که هزاران فرصت شغلی را در نوسازی بافت قدیمی شهر ایجاد خواهد کرد و مرکز شهر را از کهنگی و آسیب پذیری نجات خواهد داد. مطلب جناب «نوذرپور» با تکیه بر اشرافی که در مدیریت شهری دارند، گویای این واقعیت است که از زمان «کرباسچی» تا هم اکنون نگاه شهرداران به کرسی ریاست جمهوری بوده است. اگر کرباسچی با پرونده اش و «قالیباف» با صندوق ها از رسیدن به «پاستور» بازماندند، «محمود احمدی نژاد» که چهره ای ناشناخته بود با دوسال تصدی پست شهرداری تهران راه پاستور را در پیش گرفت. موفقیت محمود احمدی نژاد نقشه راه قالیباف شد. اما شکست وی، مانع تکرار واقعه 84 شد و به معنای شکست طرح های تبلیغی شهری است که جنبه روبنایی این طرح ها بیش از زیربنایی آنهاست.

اگر فردی که سودای ریاست جمهوری ندارد شهردار تهران شود، به یقین ظرف چهارسال عمر شورای چهارم شهر تهران مترو این شهر کامل خواهد شد.