پدر، مادر شما متهمید!

بولتن نیوز ، در این مملکت چند سالی است که عادت کرده‎ایم تقصیر‎ها را گردن یکدیگر بیندازیم. همه می‎دانیم که نسل جدید دارند از دست می‎روند. خوب تربیت نشده‎اند. باور‎های دینی در درون‎شان عمیق نشده و با نسل قبلی‎شان که ما باشیم خیلی فاصله دارند. ما هم به نسبت از نسل قبلی خودمان دوریم و آن‎ها هم از نسل قبلی خودشان.

 

در این میان گروهی رسانه را مقصر می‎دانند و همه چیز را برگردن این جعبه قدیمی چوبی دست‎آموز خود می‎گذارند که البته وکیل مدافعان این جعبه چوبی قدیمی و شاید هم قاب جادویی جدید، حرف زیادی هم برای گفتن ندارند.

 

گروه دیگری نیز سیستم آموزشی را مقصر همه بلایای طبیعی و غیر طبیعی می‎دانند و در این میان اندکند (اما هستند) عد‎‎ه‎ای که باز هم بیشترین تأثیر‎گذاری را مربوط به دامان مادر و فضای خانواده می‎دانند و بر این عقیده‎اند که اگر خانواده و تربیتی که از درون آن آغاز می‎شود، عمیق و ریشه‎ای و صحیح باشد؛ دیگر بمب اتم فرهنگی هم نمی‎تواند ساختار جوان ما را در هم بریزد، چه برسد به فضای آموزشی و رسانه. اما مشکل از آن‎جا آغاز میشود که ما دیگر فرصت وقت گذاشتن برای تربیت بچه‎های‎مان را نداریم، چون یا در رسانه‎ها مشغول نقد و بررسی تأثیر رسانه بر تربیت فرزندان هستیم یا در جلسات دیگری نقص‎‎های نظام آموزشی را بررسی می‎کنیم و در این میان بچه‎‎های خودمان از دست می‎روند و حتی نمی‎توانیم منجی نسل‎‎های بعد باشیم. شاید بهتر باشد کمی آرام بنشینیم و به‎جای این همه بررسی‎ها و نقد و نظر‎ها فقط کمی با مادربزرگ‎های‎مان صحبت کنیم و ببینیم چطور پدر و مادرهای‎مان را بار آورده‎اند و از آن خانم آمریکایی مسلمان بپرسیم که چگونه در قلب نیویورک و علی‎رغم فضای لاابالی حاکم بر رسانه‎ها، فرزندش را نمازخوان و عاشق ولایت بار آورده؟ این‎بار بهتر است مشکل را در درون خودمان جست‎وجو کنیم و تقصیر را بر گردن دیگران نیندازیم 

 

منبع:هفته نامه پنجره - لعیا  اعتمادسعید