مرز بين موسيقي حلال و حرام از ديدگاه شهيد بهشتي

به گزارش بولتن نیوز، تا کنون کتاب‌های چندانی دربارهٔ دیدگاه اسلام پیرامون موسیقی به چاپ نرسیده است. به همین علت امروز قصد داریم کتاب «موسیقی و تفریح در اسلام» که نسخهٔ پیاده‌شده‌ای از سخنان آیت‌الله شهید دکتر بهشتی است را معرفی کنیم.
این کتاب، دو گفتار مختصر دارد که هر دو پیش از انقلاب، و البته در دو زمان و مکان مختلف ایراد شده‌اند؛ یکی «موسیقی از نظر اسلام» و دیگری «تفریح از دیدگاه اسلام» است.

هنگامی که آیت‌الله بهشتی ریاست مرکز اسلامی هامبورگ را به‌عهده داشت، مرجع پرسش‌ها بودند. پاسخ‌ها را به‌صورت‌های مختلف به اقصی‌نقاط اروپا ارسال می‌کردند. بخش اول این کتاب که دربارهٔ موسیقی است، در واقع، پاسخی است که ایشان بر روی نوار کاست پر کرده و برای کسانی ارسال نموده است.

ایشان مبنای اسلام را بر مخالفت با «لهو» و «لغو» معرفی می‌کنند. سپس به تعریف و تبیین این دو واژه می‌پردازند و نتیجه می‌گیرند که در اسلام، هر امری که در محدودهٔ «لهو» یا «لغو» قدم گذارد، شامل احکام مربوط به این دو واژه می‌شود؛ چه موسیقی باشد، یا هر چیز دیگر.

«... هر نوازندگی حرام نیست. آن نوع از آوازه‌خوانی و آن نوع از نوازندگی که شنونده یا حاضرانِ در یک مجلس را به گناه می‌کشاند و ارادهٔ آن‌ها را برای گناه نکردن و به گناه آلوده نشدن سست می‌کند و آن‌ها را به شرکت در فساد و گناه تشویق می‌کند، این نوع موسیقی حرام است.»

بخش دوم کتاب، گفتاری است با عنوان «تفریح از دیدگاه اسلام» که پیش از انقلاب، در اردوی تابستانی مدرسهٔ رفاه بیان شده است. به فرازی از این گفتار توجه فرمایید:

«دوست عزیز ما آقای رسائی، در ضمن صحبتی که در زمینهٔ تفریحات سالم می‌کردند، تفریح را محدود کردند به اینکه آدم تفریح را به این منظور بکند که قوای تازه به دست بیاورد و برای میدان‌های جدی زندگی، تازه‌نفس شود... تا آن‌جا که من در اسلام در زمینهٔ این مسأله مطالعه کرده‌ام، اصولاً تفریح یکی از نیازهای زندگی انسان است؛ یعنی نه فقط برای تجدید قوا، بلکه اصولاً به عنوان یکی از نیازهای اصلی مطرح است... تفریح حاجتی است از حاجات زندگی. خدای آفریدگار طبیعت و نظام طبیعت خواسته است آدمی با احساس احتیاج به تفریح همواره نشاط زنده ماندن و زندگی کردن داشته باشد...»

کتاب «موسیقی و تفریح در اسلام» را نشر بقعه در ۳۶ صفحه با قیمت ۶۰۰ تومان عرضه کرده است.