هالیوود ما، عین کاخ سفید ماست

گروه سیاسی ـ سید مجتبی نعیمی: ما که از همان اولش گفته بودیم. حتی از قبلش. چون می‌دانستیم، چون سابقه‌اش را دیده بودیم. در تاریخچه‌اش خوانده بودیم که این بلا را بر سر خیلی از بزرگان سینما آورده و بالعکس، خیلی از آدم کوچولوها را بزرگ کرده‌اند. به همین دلیل، دل‌مان به ادعای‌مان سفت بود. به اینکه این جایزه‌های بین‌المللی مثلاً هنری، دو زار نمی‌ارزند و به اندازه‌ی یک ارزن، ارزش هنری ندارند.

به گزارش بولتن نیوز، وقتی اسکار به بزرگانی چون "چارلی چاپلین" و "اورسن ولز" و "آلفرد هیچکاک" و "استنلی کوبریک" و "هوارد هاکز" نمی‌رسد، خیل طبیعی‌ست و صد البته، باید هم فیلم عظیم "لینکلن" با آنهمه خرج مالی و هنری کنار بماند و "آرگو"ی پیش پا افتاده جایزه بگیرد. 

یعنی ماهایی که ماجرا را می‌دانستیم، نه تنها از انتخاب آرگو تعجب نکردیم، بلکه دهن‌مان از این باز مانده بود که چرا بعضی‌ها از این انتخاب تعجب کردند؟

بخاطر همین هم از اسکار "جدایی نادر از سیمین" به خودمان افتخار نکردیم. اصلاً به چه چیزش باید افتخار می‌کردیم؟ به اینکه یک فستیوال مهندسی شده توسط سیاست‌ مداران کاخ سفید، بهش جایزه داده‌اند؟ این قضیه نه تنها افتخاری ندارد که کلی ابهام نیز ایجاد می‌کند. البته خیلی‌ها هم ما را که از اول، واقف به ماجرا بودیم، مسخره می‌کردند و به دلیل‌های ما، توهم می‌گفتند. اما ما، همانقدر که دلمان به دلایل سیاسی بودن اسکار و امثالهم سفت بود، به برملا شدن این قضیه نیز سفت بود.

ولی باید به یک چیز اعتراف کنیم. به اینکه اگر هرچقدر هم ما فریاد می‌زدیم که آقا این اسکار، جایزه‌هایش سیاسی‌ست، باز هم به اندازه‌ی ماجراهای اسکار امسال نمی‌توانست موثر باشد. چون هرچیزی که ما می‌گفتیم، یک جوری توجیه می‌کردند. ما می‌گفتیم به فلانی که منتقد امریکاست جایزه نداده‌اند، در جواب می‌گفتند خوب به بهمانی که داده‌اند. ما می‌گفتیم به دشمن دشمن‌شان جایزه داده‌اند، می‌گفتند او که دشمنش نیست و از این حرف‌ها.

اما خدایی، این دفعه انگار "آفتاب آمد دلیل آفتاب". دلیل اصلی سکوت چند روز اخیر حضرات روشنفکرمآب هم همین واضح بودن قضیه‌ است. انصافاً دیگر این یکی را نمی‌شود توجیه کرد. اینکه از لای چندتا فیلم قوی، یک فیلم متوسط رو به پایین را بالا کشیدند و بهش جایزه‌ی اسکار دادند. حالا شاید بعضی از پُر روهای مخالف، باز هم ان‌قلت در بیاورند. اما در مورد شیوه‌ی کاملاً تابلوی اعلام برنده‌ی اسکار، دهن‌شان بسته است.

تا جایی که ما خوانده و شنیده‌ایم، سابقه نداشته که جایزه‌ی بهترین فیلم اسکار، به شکلی کاملاً جهت‌دار، از سیاسی‌ترین ساختمان امریکا یعنی کاخ سفید اعلام شود. اما امسال، به فیلم درجه‌ی دوم آرگو که تنها موضوعش به تسخیر لانه‌ی جاسوسی امریکا ربط دارد، از توی کاخ سفید جایزه‌ی بهترین فیلم اسکار را می‌دهند. خدایی‌ش، آیا از این واضح‌تر می‌شد حضور سیاست در اسکار را فریاد زد؟

باز اگر بانو میشل اوباما به خودشان زحمت می‌دادند و به سالن برگزاری فستیوال آمده و در آنجا این کار را می‌کردند، می‌شد یک جورایی قضیه را ماست‌مالی کرد. اما اعلام برنده‌ی بهترین فیلم اسکار از درون کاخ سفید یعنی همه‌ی دنیا بدانند که پشت این جایزه، از کاخ سفید و پنتاگون گرفته تا وزارت خارجه و تک‌تک سربازهای امریکایی آلوده به خون هزاران بی‌گناه نشسته‌اند. یعنی هالیوود ما عین کاخ سفید ماست و کاخ سفید ما، عین هالیوود ما.

هرچند ماهایی که از اول می‌دانستیم چه خبر است، نه از اسکار گرفتن آرگو بهت زده شدیم و نه از پخش مستقیم کاخ سفید وسط مراسم اسکار. اما از شما چه پنهان، باز هم خدا را شکر کردیم که دشمنان اسلام را از جاهلان قرار داده است. جاهلانی که انگار به سیم آخر زده‌اند و شیپور به دست گرفته، در گوش عالم داد می‌زنند که هنر امریکا، جزئی از ارتش امریکاست.

فقط این وسط، دل‌ ماهایی که از اول‌ش قضیه را می‌دانستیم به حال آنهایی می‌سوزد که از قضا، آنها هم قضیه را می‌دانستند، حتی شاید پیش تر از ما. اما چه کنیم که خودشان را به خواب زده‌اند. ای‌کاش می‌شد یکجوری آنها را بیدار کرد.