ترکیه بدنبال یک‌سره کردن کار اسد از مناطق کردنشین

به گزارش صفحه عربی بولتن نیوز، او با این بهانه که گویا نیروهای وابسته به دولت بشار اسد هنوز در شهرهای قامشلو، عامودا، دربیسی و کوبانی حضور دارند، تأکید کرده است که درصدد طراحی حمله به این شهرها و تصرف آنها هستند.

این درحالی است که شهرهای مذکور در کنترل نیروهای موسوم به P.Y.D بوده و دولت ترکیه مدعی است این گروه بخشی از نیروهای وابسته به پ.ک.ک است که در این مناطق مستقر شده اند.

از ماه‌ها قبل خبرهای مربوط به آموزش شماری از نیروهای وابسته به گروه‌های تروریستی در شهرهای مرزی ترکیه توسط ارتش این کشور و آمریکا در رسانه ها منتشر شد که چندان در رسانه های کشورمان به آن پرداخته نشد. این نیروها صرفا برای ورود به مناطق کردنشین سوریه آموزش دیده بودند وخواهند کوشید که نیروهای وابسته به پ.ک.ک را از مناطق کردنشین سوریه بیرون برانند.

در همین حال، دولت ترکیه افکار عمومی داخل کشور خود را با موضوع مذاکره با اوج الان مشغول کرده است تا ضمن کاهش توجه افکار عمومی به دخالت ترکیه در سوریه و عراق همزمان با ایجاد تردید در ساختار رهبری پ.ک.ک به جنگ این گروه در سوریه برود.

از این رو قابل پیش بینی است که بزودی مناطق کردنشین سوریه نیز گرفتار گروه‌های ترویست شود و جنگ و ویرانی این مناطق را نیز دربرگیرد، بخصوص که سخنان بشار اسد آب پاکی را روی دست گروه‌های تروریستی ریخت که امروز در سایه حمایت غرب و بخصوص آمریکایی‌ها می کوشند با برجای گذاشتن لاشه های مردم سوریه به قدرت برسند.

در سطح کردی شاید بتوان گفت که پ.ک.ک در سوریه در حالی که در ترکیه با شعار مذاکره با اوج الان مشغول شده است، در سوریه با حملات گروه‌هایی مواجه خواهد شد که ترکیبی از سلفی ها و تندروهایی هستند که با پول و سلاح کشورهای عربی و غرب و ترکیه وارد سوریه شده اند. شبیه داستانی که در شهر سری کانی در نزدیکی مرزهای ترکیه با سوریه در دو ماه گذشته روی داد.

شاید این سوال مطرح شود که چه توجیهی وجود دارد که هم اکنون که گروه‌های تروریست تمام توان خود را برای سقوط بشار بسیج کرده اند، صحنه نبرد دیگری نیز را بازگشایند؟ پاسخ این سوال را باید در این نکته جست که این گروه‌ها تحت هدایت ترکیه با سلاح‌های ترکیه وارد این نبرد خواهند شد و طراحی کار بگونه ای است که آنها از جبهه ضد بشار در سوریه به این منطقه اعزام نخواهند شد، بلکه آنها از داخل ترکیه وارد این جنگ خواهند شد.

چه بسا در این جنگ، بخشی از کردهای سوریه نزدیک به ترکیه نیز حضور داشته باشند و یا حد اقل از این جنگ حمایت کنند. بدون تردید، اعمال فشار بر پ.ی.د از سوی حزب دمکرات کردستان عراق را نیز باید در این راستا ارزیابی کرد که با عنوان کنترل مرزهای عراق با سوریه، مانع از مبادلات تجاری با کردهای سوریه در مرز معروف به فیشخابور شده است تا بدین ترتیب، امکان تقویت نیروهای پ.ی.د در مناطق کردنشین سوریه وجود نداشته باشد.

با اذعان به اینکه ساختار سیاسی و حکمرانی در سوریه نیازمند تغییر است اما این هم یک واقعیت است که بیشتر قهرمانان غرب در صحنه سوریه، گروه‌های سلفی تندرو هستند که تکیه کلام آنها "خشونت و خشونت" برای رسیدن به قدرت است. هرچند آنها هم آلت دست غربی ها شده و مطمئنا در هر شرایطی، از حکمرانی در سوریه آینده سهمی نخواهند برد، چون تجربه نشان داده است که جهان غرب و اصولا دمکراسی غرب آنها را هیچ وقت بعنوان جایگزین حاکمان کنونی منطقه نمی‌بینند، بلکه آنها همواره وسیله ای برای به قدرت رسیدن گزینه‌های جایگزین مورد نظر غرب بوده اند. بدون شک داستان مناطق کردنشین سوریه نیز از این مقوله خارج نخواهد بود.