براي بچه‌ها كه زلزله يتيم‌شان كرد

مي‌داني زنده بودن زير آوار چه مزه‌اي است؟ اين‌كه سقف روي سرت هوار مي‌شود و گوشه‌اي از بدنت زير سنگيني بار گير مي‌افتد و راه نفست زير خاك و آهن و سنگ بند مي‌آيد؟ مي‌داني وقتي عزيزت تيرهاي سقف روي صورتش فرود مي‌آيد و پوست روي استخواني كه خرد شده، كبود مي‌شود، دلت از غصه مي‌تركد؟ اويي كه مرد قصه زنده به گور شدنش را هم با خودش برد، اما اويي كه ماند تا زنده است داستان زجر آنهايي را كه دوست داشت و از دست داد، يادش مي‌ماند.

زلزله، 40 كودك آذربايجاني را يتيم كرده است. 15 دختر و پسر كوچك در اين منطقه، پدر و مادرشان را همزمان از دست داده‌اند و 25 نفرشان هم تك‌سرپرست شده‌اند؛ اين آمارها را بهزيستي جمع‌آوري كرده است.

سازمان‌هاي امدادگر براي اين بچه‌ها «روستا مهد» درست كرده‌اند؛ يك سرپناه كه نه پدري در آن هست و نه مادري، اما اين بچه‌ها سرپرست مي‌خواهند؛ كسي كه وقتي كابوس سراغشان آمد، او تپش‌ قلب بچه‌ها را آرام كند و دانه‌هاي اشك فروريخته روي صورتشان را با محبت بچيند.

بهزيستي مي‌گويد برنامه‌اش اين است كه اين بچه‌ها را به دست فاميل درجه يك‌شان بدهد و اگر فاميل درجه يكي زنده نبود، بچه‌ها را به دست شبه‌خانواده‌هاي تحت پوشش بهزيستي بسپارد.

براي بچه‌اي كه همه چيزش را از دست داده، شبه‌خانواده هم خوب است، اما او يك خانواده واقعي مي‌خواهد (خانواده‌هاي زيادي در انتظار گرفتن سرپرستي كودكي هستند)؛ يك دست مهربان و يك زبان نرم آن‌هم در محيطي پر از عشق براي كودكي حساس كه وقتي ياد اندام بي‌جان پدر و ماردش مي‌افتد، از سردي هواي نبودنشان، اشك ‌هايش قنديل مي‌بندد.