نبرد براي سرزمين پدري
وطن امروز:
«ما
اگر تیمی را شکست دادیم تنها به عنوان یک تیم فوتبال این کار را نکردیم،
طوری که قبل از بازی نیز گفته بودیم فوتبال به‌تنهایی نمی‌تواند زخم‌های
جراحات جنگ مالویناس را التیام بخشد، در آنجا پسران آرژانتینی مانند
پرندگان بی‌گناه قتل‌عام شدند و ما به زبان فوتبال از آنها انتقام گرفتیم».
دیه‌گو مارادونا
آسمان
سیاست لندن دیگر نمی‌تواند لکه‌های سیاهش را زیر سایه ابرهای المپیک پنهان
کند، بریتانیایی‌ها با چالشی مواجه شده‌اند که هرگز فکرش را نمی‌کردند
گریبانشان را در المپیک بگیرد، پدیده‌ای که خیلی‌ها اعتقاد دارند نباید رنگ
سیاست به آن پاشیده شود ولی زیاده‌خواهی لندنی‌ها از چپاول آنقدر برایشان
گران تمام شده که در میزبانی بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان باید پاسخگوی
خونریزی‌هایی باشند که در دهه 80 در جزایر مالویناس مرتکب شده‌اند. کاروان
ورزشی آرژانتین شعار «نبرد در خاک انگلیس» برایشان آنقدر حیاتی است که از
آن به راحتی نمی‌گذرند.
کاروان ورزشی آرژانتین
یک آگهی تلویزیونی، مثل یک میان‌برنامه که پرده از جنایات جزایر فالکلند برمی‌داشت و نکته قابل توجه این بود که کارگردان این مستند تلویزیونی سعی داشت اشاره‌ای مستقیم به رقابت‌های المپیک لندن و کاروان ورزشی آرژانتین داشته باشد؛ نوعی کنایه هنری که می‌خواست بفهماند آرژانتینی‌ها برای نبرد پا به سرزمین بریتانیایی‌ها می‌گذارند، آن هم قلب آنجا یعنی لندن. فردای آن روز وزیر دفاع انگلیس رفتار تبلیغاتی آرژانتینی‌ها را «تحریک‌آمیز» خواند و از دولت آنها خواست به خاطر آلوده کردن فضای المپیک به سیاست عذرخواهی کنند. اما ماجرا تنها به این میان‌برنامه تلویزیونی ختم نشد زیرا موضع‌گیری بعدی را کاپیتان تیم هاکی آرژانتین برعهده گرفت؛ فرناندو سیلبربرگ با لحنی خاص مقابل دوربین‌های تلویزیونی می‌گوید: «اگر دشمن پشت خط ایستاده باشد، آنها را از جزیره بیرون می‌اندازیم و در اینجا پیامی را اعلام می‌کنم که برای نبرد در خاک انگلیس، ما مشق نبرد در خاک آرژانتین می‌کنیم». حرف او کاملا معنی‌دار است و کاپیتان تیم هاکی آرژانتینی‌ها خیلی دوپهلو ورزش و سیاست را به هم می‌آمیزد و کنایه‌آمیز انگلیسی‌ها را به متجاوزان جزایر فالکلند تشبیه می‌کند. ویدئوي منتشر شده از حرکت کاروان ورزشی آرژانتین بازتاب‌های فراوانی را همراه دارد، حالا دیگر پای رجل سیاسی هر دو کشور به میان می‌آید آن هم درست در نزدیکی‌های آغاز بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان که شعار اصلی‌اش ورزش منهای سیاست است، رخ می‌دهد. وزیر دفاع انگلیس در ادامه اعتراض‌هایش می‌گوید: «آنها (آرژانتینی‌ها) به سربازان ما که در جنگ جزایر فالکلند بودند توهین کردند و از همه مهم‌تر این مزه‌پراکنی‌های آرژانتینی به هیچ‌وجه مناسب فضای پدیده المپیک نیست!»
30 سال بعد...
30 سال از زمانی که انگلیسی‌ها 323 آرژانتینی را در جزایر فالکلند یا همان مالویناس به خاک و خون کشیدند می‌گذرد. یک ماه و نیم گذشته یعنی هر سال دوم آوریل مردم آرژانتین به یاد قتل‌عام شبه‌نظامیان جزیره جنوبی دریای آتلانتیک می‌افتند؛ جنگی نابرابر که از آن زمان تا امروز سبب شده امپراتوری بریتانیا خودش را صاحب این جزیره جنوبی بداند و حتی مناقشات سیاسی که به تازگی میان استقلال این جزیره از حاکمیت انگلیس از سر گرفته شده موجب نمی‌شود انگلیسی‌های مغرور از خاک این جزیره بیرون بروند. آنها آنقدر منافع سیاسی و اقتصادی‌شان در آنجا گره خورده که به راحتی دست از خاک جزیره برنمی‌دارند. اما در آن سوی دیگر آرژانتینی‌های همیشه مبارز از همان ابتدای دهه 80 با حس ناسیونالیستی‌شان در هر زمینه علیه انگلیسی‌ها مبارزه کردند و درست از آنجایی که سیاست آنها همیشه با ورزش بویژه با پدیده فوتبال عجین شده، روش مبارزاتی‌شان را به سمت و سوی دیگری سوق دادند. جام جهانی 1982 اسپانیا بهترین و مناسب‌ترین بستری بود که هواداران و ستارگان آرژانتین شروع به مبارزه کردند. هواداران آلبی سلسته با در دست داشتن بنرهایی که روی آنها نوشته شده بود «انگلیسی‌ها باید مالویناس را ترک کنند» راهی ورزشگاه‌ها می‌شدند. رقابت‌های فوتبال زمینه مناسبی بود برای آشکار کردن چهره زشت سیاست‌های انگلیسی که به درستی از سوی آرژانتینی‌ها دنبال می‌شد.
جنگ تمام‌عیار
رد زخم‌های کشتار جزایر فالکلند از جام‌جهانی 1982 تا 1986 به وضوح دیده می‌شد؛ این بار حس وطن‌پرستی در میان پسران آلبی‌سلسته در مستطیل سبز جریان پیدا کرد و شاید در مدت این 6 سال از اوایل سال 80 تا 86 مهم‌ترین رویدادی که به‌عنوان پدیده انتقام می‌توان از آن یاد کرد، همان نبرد معروف آرژانتین و انگلیس در مرحله نیمه‌نهایی جام‌جهانی 1986 باشد. آن گل معروف قرن و هنرنمایی دیه‌گو مارادونا که بعد از دریبل کردن نیمی از بازیکنان انگلیسی دروازه پیتر شیلتون را باز کرد و بعد از آن نیز مقدس‌ترین حقه تاریخ فوتبال که با دست مارادونا به ثمر رسید نه پاهایش! شاید برای همین بود که بعدها نام «دست خدا» را برای آن در نظر گرفتند. در این باره روبرتو پرفومو که از بازیکنان آن زمان آرژانتین بود، می‌گوید: «پیروزی مقابل انگلستان برای ما کافی بود. ما به همه چیز رسیده بودیم و قهرمانی جام برایمان اولویت دوم شد! شکست انگلیسی‌ها برای ما همان رسیدن به قله افتخار بود».
کاروان ورزشی آرژانتین
یک آگهی تلویزیونی، مثل یک میان‌برنامه که پرده از جنایات جزایر فالکلند برمی‌داشت و نکته قابل توجه این بود که کارگردان این مستند تلویزیونی سعی داشت اشاره‌ای مستقیم به رقابت‌های المپیک لندن و کاروان ورزشی آرژانتین داشته باشد؛ نوعی کنایه هنری که می‌خواست بفهماند آرژانتینی‌ها برای نبرد پا به سرزمین بریتانیایی‌ها می‌گذارند، آن هم قلب آنجا یعنی لندن. فردای آن روز وزیر دفاع انگلیس رفتار تبلیغاتی آرژانتینی‌ها را «تحریک‌آمیز» خواند و از دولت آنها خواست به خاطر آلوده کردن فضای المپیک به سیاست عذرخواهی کنند. اما ماجرا تنها به این میان‌برنامه تلویزیونی ختم نشد زیرا موضع‌گیری بعدی را کاپیتان تیم هاکی آرژانتین برعهده گرفت؛ فرناندو سیلبربرگ با لحنی خاص مقابل دوربین‌های تلویزیونی می‌گوید: «اگر دشمن پشت خط ایستاده باشد، آنها را از جزیره بیرون می‌اندازیم و در اینجا پیامی را اعلام می‌کنم که برای نبرد در خاک انگلیس، ما مشق نبرد در خاک آرژانتین می‌کنیم». حرف او کاملا معنی‌دار است و کاپیتان تیم هاکی آرژانتینی‌ها خیلی دوپهلو ورزش و سیاست را به هم می‌آمیزد و کنایه‌آمیز انگلیسی‌ها را به متجاوزان جزایر فالکلند تشبیه می‌کند. ویدئوي منتشر شده از حرکت کاروان ورزشی آرژانتین بازتاب‌های فراوانی را همراه دارد، حالا دیگر پای رجل سیاسی هر دو کشور به میان می‌آید آن هم درست در نزدیکی‌های آغاز بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان که شعار اصلی‌اش ورزش منهای سیاست است، رخ می‌دهد. وزیر دفاع انگلیس در ادامه اعتراض‌هایش می‌گوید: «آنها (آرژانتینی‌ها) به سربازان ما که در جنگ جزایر فالکلند بودند توهین کردند و از همه مهم‌تر این مزه‌پراکنی‌های آرژانتینی به هیچ‌وجه مناسب فضای پدیده المپیک نیست!»
30 سال بعد...
30 سال از زمانی که انگلیسی‌ها 323 آرژانتینی را در جزایر فالکلند یا همان مالویناس به خاک و خون کشیدند می‌گذرد. یک ماه و نیم گذشته یعنی هر سال دوم آوریل مردم آرژانتین به یاد قتل‌عام شبه‌نظامیان جزیره جنوبی دریای آتلانتیک می‌افتند؛ جنگی نابرابر که از آن زمان تا امروز سبب شده امپراتوری بریتانیا خودش را صاحب این جزیره جنوبی بداند و حتی مناقشات سیاسی که به تازگی میان استقلال این جزیره از حاکمیت انگلیس از سر گرفته شده موجب نمی‌شود انگلیسی‌های مغرور از خاک این جزیره بیرون بروند. آنها آنقدر منافع سیاسی و اقتصادی‌شان در آنجا گره خورده که به راحتی دست از خاک جزیره برنمی‌دارند. اما در آن سوی دیگر آرژانتینی‌های همیشه مبارز از همان ابتدای دهه 80 با حس ناسیونالیستی‌شان در هر زمینه علیه انگلیسی‌ها مبارزه کردند و درست از آنجایی که سیاست آنها همیشه با ورزش بویژه با پدیده فوتبال عجین شده، روش مبارزاتی‌شان را به سمت و سوی دیگری سوق دادند. جام جهانی 1982 اسپانیا بهترین و مناسب‌ترین بستری بود که هواداران و ستارگان آرژانتین شروع به مبارزه کردند. هواداران آلبی سلسته با در دست داشتن بنرهایی که روی آنها نوشته شده بود «انگلیسی‌ها باید مالویناس را ترک کنند» راهی ورزشگاه‌ها می‌شدند. رقابت‌های فوتبال زمینه مناسبی بود برای آشکار کردن چهره زشت سیاست‌های انگلیسی که به درستی از سوی آرژانتینی‌ها دنبال می‌شد.
جنگ تمام‌عیار
رد زخم‌های کشتار جزایر فالکلند از جام‌جهانی 1982 تا 1986 به وضوح دیده می‌شد؛ این بار حس وطن‌پرستی در میان پسران آلبی‌سلسته در مستطیل سبز جریان پیدا کرد و شاید در مدت این 6 سال از اوایل سال 80 تا 86 مهم‌ترین رویدادی که به‌عنوان پدیده انتقام می‌توان از آن یاد کرد، همان نبرد معروف آرژانتین و انگلیس در مرحله نیمه‌نهایی جام‌جهانی 1986 باشد. آن گل معروف قرن و هنرنمایی دیه‌گو مارادونا که بعد از دریبل کردن نیمی از بازیکنان انگلیسی دروازه پیتر شیلتون را باز کرد و بعد از آن نیز مقدس‌ترین حقه تاریخ فوتبال که با دست مارادونا به ثمر رسید نه پاهایش! شاید برای همین بود که بعدها نام «دست خدا» را برای آن در نظر گرفتند. در این باره روبرتو پرفومو که از بازیکنان آن زمان آرژانتین بود، می‌گوید: «پیروزی مقابل انگلستان برای ما کافی بود. ما به همه چیز رسیده بودیم و قهرمانی جام برایمان اولویت دوم شد! شکست انگلیسی‌ها برای ما همان رسیدن به قله افتخار بود».
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
