فروغ خاموش آزادی؛ لکه ننگی دیگر بر مدیریت تاج‌ بر فوتبال ایران/دستگاههای نظارتی! باید آبروی ایران در فوتبال آسیا می‌رفت تا سو تدبیر تاج را درک می‌کردید

گروه ورزشی: حدود ده دقیقه از آغاز دیدار تیم ملی ایران و امارات در ورزشگاه آزادی گذشته بود که ناگهان یکی از نورافکن‌های اصلی خاموش شد. در نگاه اول شاید این اتفاق تنها یک نقص فنی ساده به نظر برسد، اما در حقیقت، نمایانگر بحرانی عمیق‌تر در مدیریت فوتبال ایران است؛ بحرانی که چهره فوتبال کشور را در سطح بین‌المللی مخدوش می‌کند و باردیگر نگاه‌ها را به سمت مدیریت ناکارآمد فدراسیون و شخص مهدی تاج جلب می‌کند.

به گزارش بولتن نیوزورزشگاه آزادی، به‌عنوان نماد فوتبال ایران، بیش از نیم قرن قدمت دارد. در طی این سال‌ها، این ورزشگاه بارها مورد مرمت‌های جزئی قرار گرفته، اما هرگز بازسازی اساسی نشده است. در همین حال، در نقاط مختلف کشور، ورزشگاه‌هایی مدرن و استاندارد ساخته شده‌اند که به‌راحتی می‌توانند میزبان مسابقات مهم ملی باشند. با این‌حال، تصمیم‌گیران فوتبال ایران همچنان بر استفاده از آزادی اصرار دارند، آن‌هم در شرایطی که مشکلات زیرساختی آن بارها نمایان شده است.

قطعی نور در بازی ایران و امارات اتفاقی دور از انتظار نبود. همین چند ماه پیش، هنگام آماده‌سازی آزادی برای میزبانی از مسابقات بین‌المللی، گزارش‌هایی از نقص‌های فنی و ساختاری این مجموعه منتشر شد. از چمن نامناسب و سیستم تهویه ناکارآمد گرفته تا مشکلات اساسی در تأسیسات برق و روشنایی. اما مدیریت فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش، به‌جای حل بنیادین مشکلات، صرفاً به اقدامات مقطعی و ظاهری بسنده کردند.

فوتبال، یکی از معدود عرصه‌هایی است که ایران می‌تواند در آن خود را در سطح جهانی مطرح کند. با این‌حال، بروز چنین مشکلاتی، آن‌هم در یک بازی رسمی ملی، اعتبار فوتبال ایران را خدشه‌دار می‌کند. در دنیایی که استانداردهای ورزشی روزبه‌روز در حال پیشرفت هستند، تکرار چنین حوادثی می‌تواند حتی میزبانی ایران در رویدادهای آینده را به خطر بیندازد.

مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال ایران، در طول دوران مدیریتش بارها با انتقادات گسترده‌ای مواجه شده است. از قراردادهای پرحاشیه با مربیان خارجی گرفته تا بحران‌های مالی و ضعف در مدیریت زیرساخت‌ها، همگی نشان‌دهنده ناکارآمدی مدیریتی اوست. حالا خاموشی نورافکن‌های ورزشگاه آزادی، فقط یک نشانه دیگر از این سوءمدیریت است؛ نشانه‌ای که در برابر چشمان هزاران تماشاگر و میلیون‌ها بیننده تلویزیونی رقم خورد.

در حالی که مشکلات آزادی همچنان پابرجاست، ایران دارای چندین ورزشگاه استاندارد دیگر است که می‌توانند میزبان مسابقات ملی باشند. ورزشگاه‌هایی مانند نقش جهان در اصفهان، پارس در شیراز و یادگار امام در تبریز، همگی از زیرساخت‌های بهتری برخوردارند و مشکلات آزادی را ندارند. اما فدراسیون فوتبال همچنان به‌جای بهره‌گیری از این امکانات، به حفظ وضعیت فعلی اصرار می‌ورزد.

مشکل اصلی فوتبال ایران فقط یک نورافکن خاموش نیست؛ بلکه تفکری است که حاضر نیست از گذشته عبور کند و به آینده نگاه کند. تا زمانی که تصمیم‌گیران فوتبال ایران حاضر نباشند نگاه خود را از آزادی برداشته و به گزینه‌های بهتری بیندیشند، این بحران‌ها ادامه خواهد داشت. آیا وقت آن نرسیده که برای حفظ اعتبار فوتبال کشور، تغییرات اساسی در زیرساخت‌ها و مدیریت صورت گیرد؟