واکاوی تصمیم ایران برای راه‌اندازی سانتریفیوژهای پیشرفته در برابر قطعنامه‌های غربی

گروه سیاسی: شب گذشته شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قطعنامه‌ای را علیه ایران به تصویب رساند که بار دیگر فصل تازه‌ای از فشارهای غرب بر برنامه هسته‌ای ایران را رقم زد. در واکنش به این اقدام، رئیس سازمان انرژی اتمی ایران دستور راه‌اندازی مجموعه‌ای از سانتریفیوژهای پیشرفته را صادر کرد. این تصمیم در حالی گرفته شده است که ایران در ماه‌های اخیر بارها برای تنش‌زدایی، انعطاف نشان داده و حتی گام‌هایی برای تعامل بیشتر با آژانس برداشته است.

به گزارش بولتن نیوز، در ماه‌ گذشته، سفر رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به ایران از جمله تلاش‌هایی بود که با هدف کاهش تنش‌های هسته‌ای انجام شد. در جریان این سفر، ایران همکاری گسترده‌ای با آژانس داشت؛ از ارائه دسترسی‌های بیشتر به تأسیسات حساس گرفته تا تعهدات ضمنی برای کنترل بیشتر بر غنی‌سازی اورانیوم. با این حال، این اقدامات نه‌تنها موجب کاهش فشارهای غرب نشد، بلکه به تصویب قطعنامه جدیدی علیه ایران انجامید که حاوی اتهاماتی تکراری و غیرقابل‌اثبات بود.

رویکرد ایران در سال‌های اخیر، نشان‌دهنده دوگانه‌ای از مقاومت و تعامل بوده است. از یک سو، تلاش برای کاهش فشارهای بین‌المللی و دستیابی به توافقات دیپلماتیک ادامه داشته و از سوی دیگر، تقویت زیرساخت‌های هسته‌ای به‌عنوان ابزاری برای بازدارندگی دنبال شده است. اما تجربه نشان داده که هرگاه ایران انعطاف بیشتری نشان داده، طرف‌های غربی با درخواست‌ها و فشارهای بیشتری بازگشته‌اند.

نمونه این روند را می‌توان در رفتار دولت‌های غربی پس از امضای برجام مشاهده کرد. با وجود اینکه ایران به تمامی تعهدات خود عمل کرد، آمریکا با خروج از توافق و اعمال تحریم‌های جدید، مسیر دیپلماسی را به بن‌بست کشاند. این تجربه به ایران یادآور شد که در دنیای سیاست، کوتاه آمدن، تضمینی برای کاهش فشارها نیست.

راه‌اندازی سانتریفیوژهای پیشرفته از انواع مختلف، پاسخی استراتژیک به فشارهای اخیر غرب محسوب می‌شود. این اقدام، نه‌تنها پیام محکمی به طرف‌های غربی درباره ظرفیت فنی ایران ارسال می‌کند، بلکه نشان‌دهنده عزم تهران برای حفظ استقلال هسته‌ای است.

اما این تصمیم با پیامدهایی همراه است. افزایش سطح غنی‌سازی و تقویت توان هسته‌ای می‌تواند بهانه‌های بیشتری برای فشارهای بین‌المللی فراهم کند و حتی مسیر مذاکرات احتمالی را پیچیده‌تر کند.

سؤال اساسی اینجاست که آیا کشورهای غربی واقعاً به دنبال حل مسئله هسته‌ای ایران هستند یا صرفاً قصد دارند از این پرونده به‌عنوان ابزاری برای فشارهای سیاسی استفاده کنند؟ رفتار آژانس و شورای حکام در سال‌های اخیر، بیشتر نشان‌دهنده جانبداری از مواضع غربی است تا رویکردی بی‌طرفانه.

آنچه اکنون پیش روی ایران است، انتخابی دشوار میان مقاومت و تعامل است. تجربه نشان داده که اعتماد به وعده‌های غربی، بدون تضمین‌های محکم، راه به جایی نمی‌برد. از سوی دیگر، تشدید تنش‌ها نیز می‌تواند هزینه‌های اقتصادی و سیاسی بیشتری به کشور تحمیل کند.

تصمیم اخیر ایران برای راه‌اندازی سانتریفیوژهای پیشرفته، نشان‌دهنده پیامی روشن است: اگر تعامل، به معنای باج‌دهی باشد، مقاومت بهترین گزینه است. اما برای موفقیت در این مسیر، تهران باید ضمن حفظ انسجام داخلی، استراتژی‌های مؤثری برای مدیریت افکار عمومی جهانی و افزایش همراهی کشورهای مستقل اتخاذ کند.