اهداف الهی، حکمرانی بشری

به گزارش بولتن نیوز ، مهدی فضائلی/ تحلیلگر سیاسی: اول خرداد سال جاری و همزمان با ایام تلخ و شوک‌آور سانحه بالگرد رئیس‌جمهور شهید و همراهان، ششمین دوره مجلس خبرگان رهبری آغاز به‌کار کرد و رهبر معظم انقلاب اسلامی برای افتتاح آن، پیام بسیار مهمی صادر کردند؛ اما این پیام به دلیل غلبه اخبار آن حادثه، آنگونه که شایسته بود مورد توجه قرار نگرفت. یکی از فرازهای مهم این پیام، پاسخ بسیاری از پرسش‌ها درباره مسائل جاری و اجرایی کشور است و اتفاقا مناسب است در ایام انتخابات ریاست جمهوری که الآن در آن بسر می‌‌بریم مورد توجه جدی قرار گیرد. بسیار می‌شنویم که این چه نظام اسلامی است که این کاستی‌ها، ناکارآمدی‌ها، فسادها و بی‌عدالتی‌ها در آن اتفاق می‌افتد؟ و گاهی متأسفانه این ناکارآمدی‌ها و اشکالات به پای اسلام گذاشته می‌شود و برخی افراد سست اعتقاد، احیانا از دین رویگردان می‌شوند. آیا در نظام اسلامی علاوه بر اهداف، روش ‌های حکمرانی نیز الهی است یا بشری؟ و آیا اشکالات و کاستی‌هایی که مشاهده می‌کنیم، ناشی از اهداف است یا حکمرانی؟

اگر اهداف در نظام الهی نامشروع، غیرانسانی و مغایر با ارزش‌های پذیرفته شده نزد فطرت انسان‌هاست، می‌توانیم از آن و دین رویگردان شویم اما اگر اهداف مشروع و مطابق فطرت انسان‌هاست، حرکت به سمت آنها و تلاش برای تحقق چنین اهدافی کاملا بجا و صواب است. اما گلایه‌ها، نقدها و اعتراضات عموما متوجه روش‌ها و اشکال حکمرانی است که این روش‌‌ها و ابزار حکمرانی، الهی نیستند! یعنی در نظام اسلامی ساختارها، فرایندها و شیوه‌های تحقق و نیل به اهداف، مبتنی بر دانش، بینش، عقل و تجربه و کنش بشری است و همه اینها می‌تواند با خطا و اشتباه همراه باشد. اینجاست که اهمیت و نقش حکمرانان نمایان می‌شود.

هرچه حکمرانان از تجربه، عقلانیت، دانش، بینش و کنش قوی‌تر،عمیق‌تر، به روزتر و جامع‌تری برخوردار باشند و البته تقوی و سلامت نفس هم داشته باشند، حکمرانی با خطای کمتر، بهره‌وری بالاتر و سرعت افزون‌تر در دستیابی به اهداف پیش خواهد رفت و بالعکس، حکمرانان ضعیف، کم تجربه و فاقد دانش و بینش لازم خطاهاشان بیشتر و دستیابی‌شان به اهداف، ناموفق یا ناچیز خواهد بود. حال این فراز از پیام رهبر حکیم انقلاب اسلامی به ششمین دوره مجلس خبرگان را ملاحظه بفرمایید: «در نظام اسلامی، حکمرانی، بَشَری و هدفها الهی است. هدفها، عدالت و کرامت انسان و آبادی زمین و پُربار کردن زمان، و در نهایت، زندگی توحیدی و عروج آدمی به مرتبت قرب خدا است؛ و شیوه‌ها، بهره‌گیری از خِرد و تجربه‌ی جمعی، و به کار گرفتن فکرها و زبانها و بازوهای کارآمد و گامهای استوار آحاد مردم است.»