آوینی را به موزه نفرستیم!

گروه فرهنگی - روح الله رشیدی نوشت: آوینی، با آن منظومه‌ی فکری مستحکم و عمیقش، می‌تواند سهم بزرگی در سامان دادن به وضعیت متشتت و بهم‌ریخته‌ی فکری و فرهنگی نیروهای انقلاب داشته باشد.

به گزارش بولتن نیوز، با این همه، گویا شهید بودنش، او را نیز همانند شهدای دیگر، بیش‌تر از آنکه رهاتر کند، محدودتر کرده! آنچنانکه ما برای درمان دردهای فکری و فرهنگی و هنری زمانه‌ی خود، به هر دری می‌زنیم الا در آوینی.

از همه‌جا نسخه طلب می‌کنیم جز از آوینی. چرا؟ چون او برای ما فقط یک «شهید» است. یک #شهید_نازنین. کارکرد یک شهید نازنین، اشک درآوردن است از مریدانش فقط.

نام آوینی بر سر زبان‌هاست. عکسش هم ماشاالله همه جا منتشر است. اما پرسش این است که این آوینی نازنین، به چه درد امروز ما می‌خورد؟ این پرسش، در مورد شهدای دیگر هم مطرح است.

بزرگترین ظلم به شهید این است که او را در قبر زمانه‌ی خودش دفن کنیم و‌وقتی هم که به زیارتش می‌رویم، همه‌اش چشممان را بدوزیم به تاریخ شهادتش. که یعنی تو مقدس و محترمی، اما در دیروز مانده‌ای!

آوینی، آن روز که شهید شد اینقدر مشهور نبود. حالا مشهور است اما محبوس
هم هست گویا. چرا که هیچ گرهی از امروز ما باز نمی‌کند. یعنی اجازه نمی‌دهیم که باز کند. همین که ما از او خوشمان می‌آید و صدای دلبرش را زینت مجالسمان می‌کنیم کافی‌ست؟

آوینی، اگر هم شهید نمی‌شد باید مورد توجه قرار می‌گرفت. ما به او نیاز داریم. او را نباید با شهادتش به موزه بفرستیم. بی‌تعارف و مجامله به او محتاجیم.

در آن عرصاتی که او کوشیده، به حاصل کوشش و دانش و فهمش محتاجیم. به جای مجیز گفتن از او، به فکر و اندیشه‌ی منسجمش مراجعه کنیم. بویژه آنها که اهل عمل‌اند بیشتر به او نیاز دارند.