سینمای رجویستی در ایران

گروه سیاسی: سازمان مجاهدین خلق سال هاست که از حوزه نبرد فیزیکی و سخت با نظام سیاسی فاصله گرفته و به سمت استفاده از ابزارهای نرم و هوشمند در حوزه های مختلف روی آورده است؛ این مسئله را هم می توان در نحوه عملکرد آنها دید و هم می توان در پلتفرم های سازمانی آنها مشاهده کرد. بطوریکه اگر نگاهی ساده به وب سایت آنها بیاندازید به راحتی می توانید به ماهیت فعالیت های این سازمان تروریستی پی ببرید. در واقع این موضوع متأثر از چند عامل مهم و قابل توجه است. عامل اصلی و کلیدی در این باره، عدم توان رویارویی مستقیم با ساختار سیاسی در ایران در ذیل رویه های گذشته و شکست هایی ست که در طول زمان بر آنها در بستر این رویارویی حادث شده است. در واقع درک از موقعیت سازمانی و وقوف به توانمندی محدود و تحلیل رفتنشان در این زمینه، اتاق فکر فرقه رجوی را به سمت تغییر تاکتیک در راهبرد تاریخی شان در مسیر فریب و اغوا سازی سوق داده است. عامل دوم در این باره تاکید بر روی موضوع سمپات هاست. در واقع از نظر کادر رهبری و سیاست گذاران فرقه رجوی، سیاست جذب عمومی و روتوش چهره تروریستی شان در مسیر تاریخ، با تاکتیک مذکور می تواند هم افزایی اجتماعی را برایشان به ارمغان بیاورد.

به گزارش بولتن نیوز از این رو به واسطه رویکرد هدف گذاری شده مذکور از سوی سازمان رجوی، فرهنگ و گریزگاه فرهنگی می تواند گرانیگاهی برای دستیابی آنها به مطالبات سیاسی شان در بستر اغواگرایی اجتماعی باشد. بنحویکه با مولفه فرهنگی و متغیرهای مترتب بر آن در حوزه رسانه ای در تلاش هستند تا قالب سازی فرهنگی را غالب سازند. به واقع آنچه در این راستا قالب توجه می باشد تبلیغ ایده و تفکر و شکل و قالب فکری این فرقه در سینما ایران می باشد. این بدان معناست که سمپات های رجوی در سینما ایران از طریق بازنمایی گرایشات و بازتولید سلایق این سازمان درصدد همراه سازی مخاطبان با آنها در فرمت سینمایی هستند. به بیان جامع تر آنچه سینماگران همسو با رجوی ها در سینما میل به اکران آنها دارند سوژه پردازی روایت گونه از پوشش یونیفرمیک این سازمان در قالب شخصیت های داستانی در سریال و فیلم هاست. تبلیغ کت سبز و روسری قرمز روایتی مستقیم و مخاطب پرور پیرو مناسبات فرهنگی برای برجسته سازی این فرقه در عرصه اجتماعی می باشد.

حال پرسش اینجاست که چند درصد از دست اندرکاران سینما و تلویزیون از این واقعیت زیر پوستی خبر دارند؟ چرا آنان که باید نسبت به مسائل این حساس باشند حساسیتی ندارند؟ اصلاً چند درصد از متولیان فرهنگی کشور نسبت به این اتفاق نظری داده یا می دهند؟ نظارت ها در حوزه فرهنگی کجاست؟ آیا این قبیل متولیان از تاریخ معاصر چند دهه پیش کشور آگاهی دارند؟ خلاصه اینکه نباید فراموش کرد که سمپات های فرهنگی تنها محدود به چند کارگردان و ... نمی شود چونکه آنچه از واقعیت پیداست سمپات های سواره نظام فرقه رجوی شبکه ای عمل می کنند. اکنون که بعد از چهار دهه و اندی عرصه فرهنگی را علیرغم هشدارها کوچک شمرده اید لااقل به فکر نظارت ها باشید؛ مرصادها امروز باید فرهنگی باشد آقایان، کجای کارید رجوی ها گوی را از شما ربوده اند.