روند رو به افزایش واکنش ها به افسار پاره کردن علیف؛ اما چرا اینقدر دیر؟!

گروه بین الملل: ماجرای شاخه و شانه کشیدن های باکو و از دور هیاهو کردن های آن از پشت دوربین ها و در قالب رسانه های مکتبوب برای ایران آن قدر تکرار شد و آن قدر سخیفانه ادعاهایی مطرح کرد که دوستداران علیف در ایران را راضی کرد که باید سیاست صیر و خویشتنداری را کنار گذاشت این مار خوش خط و خال را از خواب بیدار کرد.
به گزارش بولتن نیوز، بارها در بولتن نیوز در این باره قلم زدیم و از مسئولان تقاضا کردیم که نباید اینگونه علیف ر ا به حال خودش رها کرد که لگد بزند. اگرچه دیدگاه های ما با تصمیم گیران از همان ابتدای نبرد در قره باغ متفاوت بود و تا اندازه ای نیز هشدار این روزها می دادیم، با این حال آنچه چهرهِ این نقاب بر صورت بسته باکویی را برای ایران عریان کرد بلندپروازی هایی بود که این روزها برای آن بال بال می زند.
در همین ایام بود که همه ایران دوستان و مهین پرستان سخت منتظر واکنش های مسئولان و دست اندرکاران کشوری بویژه آذری زبانان علیه علیف بودند. اگر چه این اتفاق در چند روز گذشته به تناوب افتاده است و اما چقدر خوب بود که پیش از این ها شاهد واکنش های این دسته افراد می بودیم و منتظر این نمی شدیم که علیف گنده گویی و یاوه گویی کند. اگر پیش از این ها جهت گیری ها صورت می گرفت این یاوه گوی باکویی حساب کار دستش می آمد و آن وقت با لباس نظامی رجز نمی خواند و با کت و شلوار و کراوات ژست دموکراتیک به خودش نمی گرفت.
واقعیت امر این است که افسار علیف باید پیش از این ها کشیده می شد؛ افسارگسیخته ای که در برابر مصحلت اندیشی های ایران، آن چنان لجام پاره کرده، که سر از پا نمی شناسد؛ این شبه سیاستمدار که میدان را خالی دیده بود و فضا را کمی آشفته، به فکر گرفتن ماهی از آب گل آلود بود. هر چند که خوش هم خوب می داند که جهت گیری های ضد ایرانی اش در زمان مناسب برایش عواقبی دارد و این ادعاهایش تنها تیری در تاریکی هستند و اصلاً به هدف نخواهد خورد و آرزوی که از نطفه هم غلط است را به گور خواهد برد اما با این وجود این چنین بال بال زدن برای ایران را کسی نمی تواند بربتابد و از کنارش راحت عبور کند.
خلاصه اینکه خط قرمز ما ایران و سرحدات آن باشد؛ هتاک و دشمن و ... هر که باشد، از هر کجا باشد چه عَلیف نام باشد و چه مَلیف و ... باید در برابر آن ایستاد؛ با عکس العمل به موقع و واکنش متقابل توی دهانش کوبید؛ مسئله ای که انتظار آن را از مسئولان و صاحب منصبان در هر لباسی و هر جایگاهی را پیش از اینها داشتیم.