جناب روحانی رو بازی کنید

گروه سیاسی - مصطفی مطهری:خبرهای ضد و نقیض و غیر قابل تأییدی درباره وادادگی دولت و یا به عبارت بهتر شخص رییس دولت در برابر زیاده خواهی «رافائل گروسی» رییس آژانس انرژی اتمی منتشر شده است.

به گزارش بولتن نیوز، خلاصه این خبر آن است که گروسی شرط خود را برای تأیید بیانیه مشترک ایران و سازمان انرژی اتمی «استفاده از واژه نظارت های ضروری بجای نظارت های فصلی قرار داده، بطوریکه گفته است در صورتی غیر از مورد مد نظر، بیانیه را نه قبول دارد و نه اینکه خود ملزم به تأیید آن می بینید؛ بعد بلافاصله جلسه را ترک و مستقیماً به فرودگاه رفته است. وی در حال ترک جلسه و خروج از محل مذاکرات به طرف ایرانی نیز گفته اگر تا پیش از رسیدنش به وین نظرتان عوض شد به او اطلاع بدهند تا بیانیه مشترک را بپذیرد وگرنه مصاحبه ای کرده و موارد مدنظر خود را اطلاع رسانی خواهد کرد»؛ تا این جای کار شرایط به گونه ای رقم خورده است که گویا تیم مذاکره کننده ایرانی ضمن رد پیشنهادات گروسی و اصرار وی به استفاده از این واژه یا آن واژه، در برابر تهدیدات گروسی که مدعی شده است مصاحبه می کنند و ... نه تنها هیچ واکنشی نشان نداده است بلکه آن را هم ناچیز انگاشته و هیچ گونه وقعی به آن ننهاده است.

اما بخش تأسف برانگیر و قابل تأمل ماجرا بنا بر آنچه منتشر شده که پیش از این نیز بر آن تأکید کردیم که صحت خبری آن مورد تأیید نیست از اینجا شروع می شود یعنی از جایی که پای رییس دولت جناب آقای روحانی به ماجرا باز می شود. بطوریکه جناب رییس جمهور در دقایق پایانی با اطلاع از آنچه که نظر گذشت خبردار می شوند که جناب گروسی با دلخوری ایران را ترک کرده اند. اطلاع از دلخوری گروسی موجب می شود تا رییس جمهور بلافاصله دستوری مرقوم کنند که نظر گروسی تأمین شود و بند مذکور یعنی نظارت های ضروری به بیانیه مشترک افزوده شود، که دولت هم بلافاصله آن را بیانیه افزوده است و ما بقی ماجرا یعنی گروسی مصاحبه به فرودگاه می رسد. مصاحبه را انجام داد و ....

پیش ورود به بحثِ تحلیل اجمالی نحوه راهبری و مدیریت شرایط توسط رییس جمهور باید گفت که اگر این موضوع و رویداد صحت داشته باشد باید رییس جمهور را مور بازخواست قرار داد که چرا ایشان چنین دستوری را صادر کرده اند؟ اصلاً دلیل ایشان برای صدور چنین حکم و دستوری چه بوده است؟ ایشان با این حرکت ک در صفحه شطرنج غربی ها، چرا به دنبال مات کردن ایران هستند؟ از ایشان باید پرسید آیا شما با ما هستید یا با آنها؟ آیا شما واقعاً عرصه سیاست را با وقایع روزمره دوستی و فامیلی اشتباه گرفته اید؟ این اقدام شما واقعاً عمدی است یا سهوی؟ چرا رییس جمهور اصلاً نظر متخصصان که از قضا مذاکره کنندگان خود او و دولت هستند را نپذیرفته است؟ چرا روحانی به دنبال راضی نگه داشتن غربی ها است؟ سوالات زیادی از این قیبل وجود دارند که باید پرسیده شوند اما مهمترین پرسشی که می توان از رییس جمهور در این باره پرسید این است که جناب آقای رییس جمهور با کی لج می کنید و دلیل این همه لجاجت چیست و از کجا می آید؟

با این حال آنچه در اینباره قابل توجه است خودمحوری و عدم توجهی است که رییس دولت به دیگر اعضای کابینه و نهادی زیر مجموعه دولت دارد. بطوریکه رییس جمهور با رویکردهای غلط و خودخواهانه خود در عرصه سیاست خارجی در طول این سال ها و نادیده گرفتن نظرات مخالف و متهم کردن آنها با انواع القاب و وارد کردن انواع توهین ها به آنها، کشور را به وضعیتی کشاند که اکنون در درون آن قرار داریم. وضعیتی که به بیشتر شبیه یک کابوس است. در واقع جنهمی که روحانی برای ایران درست کرده است نتیجه رفتاری می باشد که وی با نظرات مخالف خود داشته است. حال این خودبرتر پنداری رییس جمهور را در مورد اعضای دولت و افراد مرتبط با دولت که نظرات و دیدگاه های آنها مخالف دیدگاه روحانی است تعمیم دهید آن وقت می توانید فاجعه مدیریتی را درک کنید. در واقع آقای روحانی در طول سال های زعامتش در مقام شخص اول اجرایی کشور با صائب دانستن نظرات و دیدگاه های ویرانگر خود همواره چاله های موجود برای کشور را در عرصه های داخلی و خارجی به چاه های بی پایانی تبدیل کرده است که برای رهایی از آنها نه تنها دولت بلکه نظام و مردم همگی باید بسیج شوند تا شاید راهی بیابند.

خلاصه اینکه اگر ماجرا و خبر مذکور درست باشد و مو لای درز آن نرود یعنی فاجعه رخ داده است. اینکه رییس جمهور یک کشور هنوز به اهمیت موضوع هسته ای و فشارهای وارده بر کشورش از این ناحیه پی نبرده و دست به اقداماتی از این قبیل می زند و مذاکره را با وادادن اشتباه گرفته است جای تأسف دارد. و اینکه رییس جمهوری هنوز از اهمیت واژگان بکاربرده شده و جایگاه لسانی و مکتوب آنها در یک مذاکره بین المللی مطلع نیست نه تنها آزار دهنده است بلکه ناامید کننده نیز می باشد برای مردمی که زمام امور خود را به آن واگذار کرده اند. اینکه رییس جمهور یک کشور با ادعای حقوقدان بودن هنوز از بار حقوقی تعهدات خود آگاه نیست این هم جای بسی شگفتی دارد. اینکه رییس جمهور یک کشور به راحتی حاضر است نظرات طرف مقابل را بر نظرات مورد نظر و تأمین کننده مطالبات خود ترجیح داده و آنها را مقدم تر بداند مایه شوربختی است. و اینکه رییس جمهوری از محدودیت هایی که در قالب تأمین مطالبات طرف مقابل خود بر کشور و منافع کشورش تحمیل می شود خبر نداشته باشد و یا برایش مهم نباشد ترسناک و خوفناک کرد که شاید ماجرا چیز دیگری است...