مرثيه‌اي براي حاج‌بخشي
جام جم آنلاين: وقتي نگاهم به ماشيني كه تابوت حاج‌بخشي روي آن آرام گرفته بود افتاد، خاطرات صبح‌هاي بعد از هر عمليات در پيش رويم مجسم شد، خاطراتي كه شايد در پيش چشم ده‌ها هزار رزمنده دوران شكوهمند دفاع مقدس تداعي شد و دلشان را برد كنار خاكريزها و سنگرهاي آن دوران.
صبح بعد از هر عملياتي، بچه‌ها منتظر شنيدن صداي نوحه‌هاي ناب از بلندگوهاي روي ماشين حاج‌بخشي مي‌ماندند، وقتي كه او مي‌رسيد معركه‌اي برپا مي‌شد، حاجي از ماشين پياده مي‌شد و كنار ماشين و پاي نوار نوحه بساط سينه‌زني به پا مي‌شد... شور حسين چه‌ها مي‌كند... خط كه تثبيت مي‌شد و خاكريزها كه بالا مي‌رفت و سنگرهاي جديد كه يكي پس از ديگري سر پا مي‌شد تازه حاج‌بخشي شعار حزب‌الله و بسيجي سر مي‌داد، شعاري كه به بچه‌ها روحيه مي‌داد و روحيه آنان را دوچندان مي‌كرد.
حاج‌بخشي رزمنده بود و با آن محاسن سفيدش كنار برو بچه‌هاي رزمنده ماند، نه تا پايان جنگ و دوران دفاع مقدس، بلكه تا پايان روزهايي كه سر پا بود و تاب ايستادگي و مقاومت داشت.
يادمان هست در هر غائله و هر اتفاقي كه مي‌افتاد حاج‌بخشي باز هم مرد ميدان مي‌شد با همان پيشاني‌بند، با همان اسلحه، با همان لباس رزم و چفيه حاضر مي‌شد و شعار حزب الله آماده است را سر مي‌داد.
حاج‌بخشي براي هميشه رزمنده ماند، حتي در روزهاي پس از دوران دفاع مقدس، هر سال در كنار كاروان‌هاي راهيان نور حاضر مي‌شد و در مناطق عملياتي، همان شور دوران دفاع مقدس را حرارت مي‌داد، اما در فراق بچه‌ها مي‌سوخت، اشك محاسن سفيدش را مي‌پوشاند، حاج‌بخشي در كنار راهيان نور همان شعارها را تكرار مي‌كرد با همان سينه پر درد و پرسوز كه از فراق شهدا به يادگار داشت.
وقتي نگاهم پس از سال‌ها دوباره به ماشين حاج‌بخشي افتاد، ياد حاجي افتادم، ياد «قربونتون برم» گفتن‌هاي او، ياد هديه‌هاي كوچك تبليغاتي و بسته‌هاي فرهنگي كه به بچه‌ها اهدا مي‌كرد، ياد كيسه‌هاي شكلات كه گاه و بيگاه در سخت‌ترين شرايط جنگ بر سر بچه‌ها مي‌ريخت. حاج‌بخشي، بخش اعظمي از تاريخ دفاع مقدس بود.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
