200 قسمت سریال، پیشکش به نورچشمی صدا و سیما

گروه فرهنگی: «بعد از کیمیا؛ طولانی ترین سریال تلویزیونی، در مرحله تولید»، این تیتر خبری است که مدتی قبل منتشر شد، جالب است که تهیه کنندگی این سریال نیز برعهده شفیعی است، تهیه کننده‌ای که در همین مدت اخیر آنتن تلویزیون از تولیداتش خالی نمانده است، سرباز ماه رمضان و حالا شاهرگ شبکه دوم سیما!

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دانا، سریال‌هایی که اتفاقا گاهی نه تنها در جذب حداکثری مخاطب موفق نبودند بلکه آمارها نشان می دهد در برخی موارد استقبال‌های حداقلی از آن‌ها صورت گرفته است، طبق نظرسنجی صدا و سیما «سرباز» ۲۰٫۴ درصد بیننده و در حال حاضر نیز شاهرگ حدود 8 درصد بیننده داشته است و این بدان معنا است که شفیعی در مدت اخیر نتوانسته است مخاطبان زیادی را پای تلویزیون بنشاند!

 هر چند در کل شفیعی دست بر روی موضوعاتی خوب؛ جدید و با ارزشی می گذارد اما این دلیل نمی شود که چشم را بر روی عدم موفقیت او در جذب مخاطب ببندیم و به او پروژه‌هایی با قسمت‌های طولانی بسپاریم، آیا با ادامه دادن چنین روندی برای تهیه کنندگان دیگر و یا مخاطبانِ رسانه ملی این شائبه به وجود نمی آید که مگر آقای تهیه کننده، نورچشمی صدا و سیماست که با وجود شکست سریال های مختلف و ریزش مخاطب، به جای بازخواست، پروژه 200 قسمتی «برف بی صدا می بارد» پیشکش می شود!

قطعا هر سریالی بر حسب موفقیت خود از کسب رضایتمندی مخاطبان است که می تواند به فصل بعد برسد، و یا همین موفقیت است که باعث می شود تا مدیران رسانه ملی به تهیه کننده و کارگردانش اعتماد کنند و پروژه های جدیدتر و بزرگتری را به آن‌ها بسپارند، سیروس مقدم که در تمامی این سریال‌ها اکثر کارهایش ماندگار و تأثیرگذار بوده است، فصل جدید پایتخت را بدون رضایت از فصل گذشته اش آغاز نمی کند، «نون خ» نیز اگر توانسته به فصل دوم و سوم برسد به خاطر جذب حداکثری مخاطب است! پس چه طور ممکن است که مدیران سیما به همین راحتی و با وجود شکست در پروژه های اخیر آقای تهیه کننده، کلید پروژه ای مانند «برف بی‌صدا می‌بارد» را بزنند، پروژه ای که گفته می شود قصد دارد رکورد طولانی‌ترین سریال تولیدی تلویزیونی را با سه فصل از آن خود کند.

بنظر می آید که برای آقای شفیعی و مدیرانی که به ایشان علاقه‌مند هستند جذابیت و مخاطب پسندی و رضایت‌مندی بینندگان در مرحله آخر اهمیت قرار دارد و اگر این چنین بی فاصله! و بدون توقف سریال پشت سریال نمی ساختند و کمی هم به خود فرصت می دادند تا بتوانند تولیدات گذشته را بررسی حتی اجمالی کنند! قطعا نتایج بسیار بیشتری از هزینه کردِ بیت المال نصیب مردم می‌شد.