آسیب شناسی عدالتخواهی و اولویت ناشناسی نو حجتیه ای

گروه سیاسی - میثم ظهوریان دکترای مدیریت رفتاری و پژوهشگر اقتصادی نوشت:به تعبیر شهید مطهری اغلب #رذایل ذاتا ضد ارزش نیستند بلکه انحراف یا #افراط و #تفریط در یک ارزش هستند. از منظر نظریه حد وسط #ارسطو نیز هر فضیلت یا اخلاق (شجاعت، سخاوت، تواضع و ...) یك حد معین دارد كه كمتر یا بیشتر از آن #رذیلت است و خود آن حد معین فضیلت است. طبیعتا #عدالتخواهی هم از این امر مستثنی نیست؛ همان طور که بقیه ارزش های دینی یا اخلاقی نیز در معرض چنین آسیبی هستند.

به گزارش بولتن نیوز، مسئله امام با #انجمن_حجتیه و جریان #تحجر حاکم بر حوزه در دوران نهضت بر محور این شکل گرفت که چگونه در شرایطی که #امریکا بر تمام شئون کشور حاکم شده، شما اولویت و ظرفیت جوانان انقلابی و مذهبی را به سمت مبارزه با #بهاییت میل می دهید. آفت مبتلابه جریان متحجر در #حوزه_های_علمیه ما معمولا همین اولویت نشناسی بوده است. عدم همراهی با امام در دوران نهضت اسلامی با این تشخیص که اولویت جامعه آن روز ایران نه مقابله با آمریکا که مبارزه با #مارکسیسم است و #شاه_شیعه را که در برابر مارکسیسم ایستاده نباید تضعیف کرد، نمونه این اولویت ناشناسی است.

امام تعبیر «مارهای خوش خط و خال حوزوی» را در جلد 21 صحیفه که در واقع جمع بندی امام از دوران نهضت و تجربه 8 سال زعامت جامعه شیعه است؛ برای کسانی به کار برد که به تعبیر ایشان «هر کس را که بخواهد برای فقرا و مستمندان کار کند فورا #کمونیست و #التقاطی می خوانند» و «هر حرکتی را به متهم به #مارکسیستی یا #انگلیسی بودن می کردند».

جریان نوحجتیه نیز در شرایطی که بخش مهمی از شئونات کشور را #سرمایه_داری لیبرال در اختیار گرفته و در عین سکوت یا همراهی این جریان یکایک به دنبال جلو بردن پروژه های خود در حوزه های #آموزش_و_پرورش، #شهرسازی، #اقتصاد، #خصوصی_سازی و ... است؛ اولویت را در ذره بین به دست گرفتن و کشف انحراف و رگه های مارکسیسم در جوانان مطالبه گر تشخیص داده اند. آن هم مارکسیسمی که به تعبیر رهبری در سخنرانی اخیر در دنیا نیز « #آبرویی ندارد؛ ... و هم از لحاظ #اندیشه_ورزی ؛ ــ واز لحاظ #تئوری دچار فقر شدیدند ــ واقعاً ضعیفند و حرف گفتنی‌ای ندارند»؛ چه رسد به جامعه اسلامی و دینی ایران. این جریان هیچ فهمی نسبت به این مسئله ندارد که اگر امروز برخی دانشگاه های کشور شاهد ظهور برخی گروه های #مارکسیستی است، این مسئله بیش از قدرت مارکسیسم یا جذابیت آن، حاصل بی توجهی به مسئله #عدالت_اجتماعی در برخی نهادهای جمهوری اسلامی از یک طرف و سکوت و محافظه کاری برخی جریانات منتسب به انقلاب در برابر این بی عدالتی ها است.

آیا هشدار امام نسبت به جریان حجتیه و #تحجر حوزوی به مفهوم تایید #بهاییت یا #مارکسیسم یا انکار ضرورت نفی آن ها است؟ مسلما خیر. نقد امام به کج روی در اصلی و فرعی و اهم مهم کردن موضوعات بود. اگر دوستان ممحض در #آسیب_شناسی عدالتخواهی ما نیز ادعای ولایتمداری دارند خوب است تحلیلی بر مضمون بیانات رهبری در باب #عدالتخواهی و #مطالبه_گری کنند که چقدر از محتوای آن مربوط به تاکید بر ضرورت عدالتخواهی و مطالبه گری است و چه میزان در نقد یا آسیب شناسی آن.

مسلما نقد روش های غلط و ظالمانه ای که به نام #عدالتخواهی انجام می گیرد، لازم است. اولین نقد به برخی جریانات و افرادی که به نام #مطالبه_گری و ... از روش های ظالمانه ای استفاده می کردند توسط جریان اصیل عدالتخواهی شکل گرفت. سخنرانی وحید جلیلی با عنوان «عدالتخواهی اجتماعی یا #جلوه_فروشی فردی؛ نقدی بر عدالتخواهی های ظالمانه» و «ایران در هجوم دیمنتورها» در همان دوره ابتدایی رشد این جریانات انجام و جزوه آن نیز منتشر شد و همه این ها در حالی بود که هم زمان #صدا_و_سیما و بسیاری از رسانه های #اصولگرا مروج این جریان نوظهور بودند.
اصولگرایان تا زمانی که صدرالساداتی (با همان روش غلط) مشغول نقد دولت و وابستگان جریان مقابلشان بود، یکصدا مبلغش بودند به طوری که پربیننده ترین بخش خبری صدا و سیما (بیست و سی) به شکل مستمر فعالیت های وی را پوشش می داد ولی از وقتی که وی پا به #دایره_قرمز اصولگرایی و همان سبک از افشاگری غلط علیه برخی شخصیت ها و نهادهای اصولگرا گذاشت تبدیل شد به نماد انحرافی بودن کل جریان عدالتخواه در ایران!

مسئله در نقد برخی اعمال نادرست به نام مطالبه گری نیست که همان طور که گفته شد جریان اصیل عدالتخواه خود در این زمینه پیشتاز بوده است. اختلاف در اولویت دادن به این مسئله در نظام موضوعات، سیاسی کردن نقدها، تعریف خط قرمزهای #قبیله_ای برای عدالت (به جای مرزهای #اعتقادی و #اخلاقی) و تبدیل آن به دعوای حیدری-نعمتی برای به محاق بردن اصل عدالتخواهی و مطالبه گری از یک سو و سکوت در برابر انحراف در بقیه ارزش های دینی مانند تحجر، تکفیر و اشرافیگری به نام دین و انقلاب از سوی دیگر است.