پای منبر عاشورایی عامل به معارف عاشورایی بسازیم

گروه دین و اندیشه: دوباره محرم آمد و حسین، حرف اول و آخر ما شد. این روزها و شب‌ها، منبرهای مساجد و هیئت‌ها رونق بیشتری پیدا کرده و آحاد مردم، پای صحبت‌های بیان شده از منبرها می‌نشینند. اما مطلوب است که منبرها، کدام بایدها و نبایدها را رعایت کنند؟ و از عزای حسین (ع) چه ندایی باید بلند شود؟

به گزارش بولتن نیوز، قطعا پای ثابت منبرهای ما اشاره به واقعه رخ داده برای فرزند فاطمه (س) است. بیان روایت صحیح و درست، دوری از غلو و دروغ، دوری از احساسی سازی های کاذب، بیان ناگفته ها، بیان موارد اصلی و دوری از ذکر حواشی بی ارزش یا روایت های ضعیف، و توجه ویژه بر درس های عاشورا، یکی از اصلی ترین توقعات معقول از منبرهای محرم است.

اما همه منبرهای عاشورایی نباید به ذکر آنچه در تاریخ رخ داده ختم شود. که اگر تاریخ چراغ راه آینده است، عاشورای تاریخی، چراغ راه عاشوراهای آینده خواهد بود. لذا توقعی که در درجه اولی از منبرها می رود، تطبیق سازی شرایط موجود ایران و جهان با منطق عاشوراست.

به قول آیت الله جوادی آملی، بین دانایی و دارایی تفاوت است. دانای یک چیز، لزوما دارای آن نبوده و عامل به آن نیست. طبیعتا خیلی از ما، دانای مسائل مختلف عاشورای حسینی هستیم اما لزوما دارای آنها نبوده و عامل به این معارف نیستیم. به نظر می رسد یکی از اصلی ترین وظایف منبرهای عاشورایی، ساختن و تبدیل افراد به عامل معارف حسینی است.

البته باید در این بین دقت کرد هرچیزی را هم با منطق عاشورا مقایسه نکرد و به آن نسبت نداد. جناحی و حزبی کردن این امر، شخصی کردن این مهم، حسین (ع) و یزید ساختن از همه آدمها از جمله این موارد است که نه تنها هیچ معرفت و انگیزه درستی در افراد ایجاد نمی کند بلکه باعث رسوخ نگاه های مطلق گرایانه در جامعه شده و آسیب های بیشتری خواهد داشت.

علی ایحال منبر باید سازنده باشد و عامل تربیت کند. عالم کردن افراد بدون ایجاد انگیزه عامل ساز، با اصل منطق عاشورا تناسب ندارد. چه اینکه در واقعه عاشورا نیز، بودند آنهایی که به حقانیت امام حسین (ع) عالم بودند اما انگیزه و جسارت عامل بودن و در رکاب ایشان قرار گرفتن را نداشتند. برای تکرار نشدن آن عاشورا، باید انسان حسینی تربیت کرد.

انتهای پیام /#