چرا اهل قلم اتحادیه صنفی ندارند؟

گروه ادبیات،نشر و رسانه: اوضاع قلم و اهل قلم در این مرز و بوم اوضاع غریبی است. پایبند نبودن به قوانین و سازوکارهای کپی‌رایت، نگاه دولتی به مسائل اهل قلم، تشکیل اتحادیه‌های آشکارا دولتی به جای انجمن‌های صنف‌محور، حساسیت مدیران به عرصه ادبیات و به‌خصوص ادبیات داستانی و... همه و همه هر دم، الزام ایجاد صنف را در دنیای ادبیات یادآور می‌شوند. این درحالی است که به بهانه‌های گوناگون در مقابل این قضیه مقاومت شده و خیلی از ادیبان بیشتر مشکلات مربوط به این حوزه را در همین موضوع نبود صنف خلاصه می‌کنند. یکی از این ادبا عبدالله کوثری است که نگاهی خاص به این موضوع دارد: وقتی سندیکا و اتحادیه‌ای به صورت قانونی نمی‌تواند فعالیت کند، یعنی ما نویسندگان و مترجمان در قانون جایی نداریم. به نظر می‌رسد هویت نویسندگان و مترجمان به‌صورت جمعی به رسمیت شناخته نمی‌شود، در صورتی که در حقیقت نویسندگان و مترجمان هم یک صنف هستند.

به گزارش بولتن نیوز، باید گفت، همواره در تمام این سال‌ها به بهانه‌های گوناگون و در دوره‌های مختلف مطالبات اهالی قلم عنوان شده است که در صدر این مطالبات تشکیل یک صنف کارآمد قرار داشته است. اما بنا به طرز فکر شماری از مدیران میانی فرهنگی کشور، به واسطه نگاه بدبینانه‌ای که نسبت به فعالان عرصه قلم وجود داشته، این مطالبات هیچ‌گاه به جایی نرسیده است. اصولا برخی از سیاست‌گذاران فرهنگی نگاهی مشکوک به تولیدات فرهنگی دارند و این درحالی است که هرگاه روند خلاقیت ادبی و هنری تسهیل شده، روال صدور مجوز تسریع و تنوع دیدگاهی آثار بهتر شده، نویسندگان و مترجمان نشان داده‌اند اهل سوءاستفاده از فضای باز ایجاد شده نیستند و حتی گاه بسیار بسیار بیش از شماری از مدیران دل در گرو دین و خاک‌شان دارند و دلشان برای انقلاب و ایران و ارزش‌های شرعی و عرفی جامعه می‌سوزد.

مطالبه مهمی چون تشکیل صنف علاوه بر تمام امنیتی که از نظر فکری و اقتصادی می‌تواند برای اهالی آن صنف باعث می‌شود، در مواردی چون ممیزی، پیگیری حقوق مولفان و ... نیز می‌تواند برای اهل قلم راهگشا و کارگشا باشد. درواقع با این‌که در دولت یازدهم در حوزه‌های هنر و فرهنگ گشایش آشکاری را در تمام سطوح و جوانب شاهد بودیم، اما به‌هرحال ممیزی باعث آسیب دیدن آثار می‌شود و این‌جاست که صنف می‌تواند با تعامل با مدیران حداقل مقابل ممیزی‌های سلیقه‌ای (و نه عبور از خطوط قرمز) ایستاده و اهالی قلم را در این راه یاری کند. عبدالله کوثری درباره لزوم ایجاد یک صنف ثبت‌شده عقیده دارد: اتحادیه و صنف را نه برای دور هم جمع شدن و صدور اعلامیه که برای دفاع از حقوق نویسنده و مترجم می‌خواهیم. بنده اگر با فلان ناشر اختلاف و گرفتاری پیدا کنم، خودم باید اقدام کنم و وکیل بگیرم و.... وجود یک اتحادیه برای همین است که در صورت لزوم از حقوق نویسنده و مترجم دفاع کند. وقتی چنین سندیکا و اتحادیه‌ای به‌صورت قانونی نمی‌تواند فعالیت کند، یعنی ما نویسندگان و مترجمان در قانون جایی نداریم.

گفتنی است، ایجاد یک تشکل صنفی برای اهل قلم از سال‌های ١٣٥٨-٥٩ به این‌سو مدام جزو خواسته‌های اهل قلم بوده که هیچ‌گاه نیز به نتیجه نرسیده است.

منبع:شهروند