خرمشهر وموزاییک‌هایی که جا ماند

گروه فرهنگ مقاومت: جاسم غضبان پور از آن دسته عکاسان فعالی است که کارش را در عکاسی از دوره دفاع مقدس آغاز کرد و به دلیل اینکه اهل خرمشهر است، بیش از دیگر عکاسان طی سال‌های متمادی از این شهر در آرشیو خود عکس دارد.

به گزارش بولتن نیوز، ۲ سال پیش در همین روزها او تابلویی را به ابعاد ۴ متر در ۴۰ متر آماده کرد تا بتواند عکس رزمندگان دوره دفاع مقدس در خرمشهر را در آن بگنجاند و آن تابلو این روزها در خرمشهر در معرض دید عموم است. او همچنین چاپ کتاب های متعددی را در کارنامه خود دارد که از جمله کتاب «شکوه خوزستان» است. او یکی از عکاسانی است که در گنجینه اش، از آزادسازی خرمشهر  و روند بازسازی این شهر تا به امروز، عکس های متعددی پیدا می شود.

 این عکاس در پاسخ به این سوال که  این روزها پروژه جدیدی در دست دارد یا نه گفت: طبق معمول اگر بخواهم از پروژه هایم بگویم باید از گلایه هایم و قدرنشناسی های سیستم دولتی بگویم. اگر بخواهم کاری برای استان خوزستان یا در حوزه کشوری انجام دهم ، بعد از چاپ بیش از ۳۰ جلد کتاب و برپایی نمایشگاه های متعدد، همچنان باید دنبال پول قراردادها بدوم و این مرا خسته کرده است.وی همچنین با اشاره به داستان چاپ کتاب «شکوه خوزستان» بیان کرد: اصل کتاب آماده بود و ماکت آن را هم شهرداری اهواز دید و قرارشد آن را بخرد و من چهار سال برای دریافت پول آن دویدم و در نهایت شبانه عزیزان دلال ناصر خسرو را صدا زدم که بیایند تا بتوانم برای پاس کردن چک هایم تمام ادوات عکاسی ام را به زیر قیمت به آنها بفروشم. یکی از لنزهایی که همان زمان فروختم تا همین امروز نتوانستم دوباره بخرم چون بسیار گران شد.این عکاس با اشاره به آماده سازی تابلوی بزرگ رزمندگان خرمشهر نیز اظهار کرد: کل قرارداد آماده سازی آن تابلو ۱۱ میلیون تومان بود که فقط دستمزد گرافیست کار ۴ تا ۵ میلیون تومان بود اما در نهایت من ۱۰ میلیون تومان خرج رفت و آمد کردم تا بتوانم پول قرارداد را بگیرم. حالا در این گیر و دار باید کار خلاقانه هنری هم انجام دهید!این عکاس درباره بی مهری ها به عکاسان ادامه داد: داستان بی مهری ها به عکاسان بیشتر از هنرمندان دیگر شاخه هاست چرا که مسئولان و مردم فکر نمی کنند عکاسی یک شاخه هنری است و آن را به عنوان یک مدیا و حتی شغل قبول ندارند و اجازه می دهند حق و حقوق عکاس را بخورند.

این عکاس با بیان اینکه از سال ۵۷ تا امروز به صورت مداوم از خرمشهر عکاسی می کند، توضیح داد: من در طول چهار دهه از جوانان خرمشهر که در زمان جنگ ایستادند و از شهر دفاع کردند، عکاسی کردم. این پروژه را کسی به من سفارش نداده است اما معتقدم این تاریخ مملکت من است. ما یک روزی انقلاب کردیم و در خرمشهر گروهی بودیم که دور هم جمع شدیم و همین جمع در مقابل ضد انقلاب و تهاجم نیروهای بعثی مقاومت کرد. از ۱۵ سالگی با هم بودیم و من از همان روزها از این افراد عکس دارم. در نهایت تصمیم گرفتم از این نسل در فراز و فرودهای زندگی شان عکاسی کنم و زندگی شان را در یک روایت تصویری دنبال کنم. این عکس ها آماده است و هر وقت حامی مالی پیدا شود، می تواند به کتاب یا حتی فیلم تبدیل شود چرا که با این افراد مصاحبه هم شده است. از سال ۵۷ برای این پروژه از جیب هزینه کرده ام ولی دیگر برای ارائه اش توان مالی ندارم.

غضبان پور همچنین با بیان اینکه عکس هایی دارد که در آن از یک زاویه مشخص در طول سال‌های متمادی از خرمشهر عکاسی کرده است نیز گفت: من خرمشهری هستم و وظیفه خودم می دانم با زبان تصویر درباره شهرم و مردمش حرف بزنم. اگرچه هر کس مرا می بیند می گوید این همه عکس های تو چه فایده ای به حال ما دارد؟ و من متاسفانه جوابی برایشان ندارم ولی با این همه باز هم به عکاسی ادامه می دهم.

این عکاس همچنین گفت: دوست دارم در این فرصت یادی کنم از زنده‌یاد بهمن جلالی که شاید دو یا سه بار به جبهه برای عکاسی رفت اما سهمی که او در عکاسی دفاع مقدس و تربیت نسل ما داشت، بسیار مهم است. ما هر وقت به جبهه می رفتیم با آرشیو عکس هایمان نزد او در دفتر سروش می رفتیم و او با حوصله همه عکس ها را می دید و ما را راهنمایی می کرد و پشت عکس هایمان یادداشت می نوشت. او در هدایت یک نسل از عکاسان سهم عمده ای داشت.غضبان پور همچنین از مجموعه عکسی در آرشیو خود خبر داد که تا به حال نمونه ای از آن را جایی ارائه نداده است .وی درباره این عکس ها گفت: این دو عکس متعلق به مجموعه ای است که از خرداد ۶۱ عکاسی آن را شروع کردم و تا سال ۷۴ این عکاسی ادامه داشت. داستان از این قرار است که عراق در مدت ۱۸ ماه اشغال شهر خرمشهر، اقدام به صاف کردن بخش وسیعی از شهر کرد و حتی خاک خانه ها را هم برای ساخت خاکریز و سنگرهایش برد و وقتی مردم به شهر بازگشتند امکان پیدا کردن خانه هایشان را نداشتند.وی در پایان گفت: اینجا خرمشهر، شهر من، محله و خانه من، قبلا این گونه نبود. بیابان نبود. خانه های عمه و خاله و فامیلم بود. مردم شهر بعد از جنگ برای پیدا کردن خانه هایشان از روی موزاییک های کف حیاط و اتاق‌ها به شناسایی و پیدا کردن آنها می پرداختند و این مجموعه عکس های من به تلاش مردم برای پیدا کردن منزلشان می پردازد.