رنگ‌هایی که «کن» را طبقاتی می‌کند

به گزارش بولتن نیوز، جشنواره بین‌المللی فیلم کن دوره هفتادم خود را چند روزی است آغاز کرده، رویدادی که به عنوان یکی از بزرگ‌ترین جشنواره‌های سینمایی جهان سالیانه میزبان هزاران نفر از فیلمسازان، خبرنگاران و دیگر اهالی سینماست و در میان این ازدحام میهمان، مطمئنا استفاده از یک سیستم اولویت‌بندی می‌تواند به مدیریت بهتر جشنواره کمک زیادی کند.

تمامی فعالان سینمایی در سراسر جهان که متقاضی حضور در جشنواره کن هستند، پس از ارسال درخواست آنلاین و ارسال مدارک، در صورت تائید از سوی مسئولین جشنواره مجوز رسمی شرکت در این جشنواره را کسب می‌کنند.

آنها در اولین قدم پس از رسیدن به کن و برای حضور در جشنواره باید کارت ورود به جشنواره را دریافت کنند و کسانی که پیش از این سابقه حضور در کن را دارند به خوبی می‌دانند اولین کار پس از دریافت کارت (Badge) چک کردن رنگ کارت است؛ رنگی که به خوبی جایگاه شما را در جشنواره نشان می‌دهد. آیا کارت شما همچنان زرد و آبی است؟ یا ارتقاء یافته و صورتی شده و ... حتی در مواردی کم سفید است؟

یک متخصص روابط عمومی که با 20 سال سابقه کاری یکی از باتجربه‌های این رویداد سینمایی است، می‌گوید: در اغلب جوامع، نظام رتبه‌بندی اجتماعی فرآیندی پیچیده با کدها و نشانه‌هایی جزئی و دقیق است اما کن کارها را ساده کرده است. جایگاه اهالی رسانه‌ها در جشنواره تنها از طریق رنگ کارت شما تعیین می‌شود و هر یک از حاضران در جشنواره این سیستم رتبه‌بندی را می‌پذیرند.

 

کم‌اعتبارترین کارت در جشنواره کن، زرد رنگ است و پس از آن کارت‌های آبی قرار دارد که بیشترین تعداد را در جشنواره دارند، رتبه بالاتر از متوسط متعلق به کارت‌های صورتی است اما در درجه اول اهمیت کارت‌های سفید رنگ قرار دارند که تنها به یک درصد از حاضران در جشنواره کن اختصاص می‌یابد.

همچنین کارت‌های خاکستری و نارنجی برای عکاسان، کارت سبز برای عوامل فیلم‌ها و همچنین کارت سیاه برای شرکت کنندگان در بازار جشنواره کن در نظر گرفته می‌شود.

دارندگان کارت‌های خاکستری، نارنجی، سبز و سیاه در حالی که دسترسی به مراسم عکاسی پیش از نمایش فیلم‌ها (فتوکال) و نمایش‌های بازار دارند اما از لحاظ رتبه‌بندی در کن از اهمیت کمی در جشنواره برخوردارند.

کارت منتقدان سینمایی حاضر در جشنواره نیز بر اساس سایه موجود روی کارت رتبه‌بندی می‌شود و نشان می‌هد کدام یک از سابقه بیشتری در کن برخوردار هستند و بر همین اساس دسترسی یا عدم دسترسی آنها به سالن نمایش فیلم‌ها، فتوکال و نشست‌های خبری تعیین می‌شود.

بنابر اعلام مسئولان این رویداد سینمایی، این که چگونه رنگ کارت اهالی رسانه تعیین می‌شود، در واقع یک راز و اطلاعات داخلی و حفاظت شده است و حتی این موضوع نیز فاش نمی‌شود که هر سال از هر نوع کارت چه تعداد صادر می‌شود و این امر هر ساله متغیر است.

اما از جمله فاکتورهای تعیین کننده در رنگ کارت حاضران در جشنواره کن می‌توان به اهمیت و بزرگی رسانه، تیراژ (بازدید از سایت) و همچنین میزان پوشش خبری مورد نظر اشاره کرد.

گرچه خود جشنواره هیچگاه اذعان نمی‌کند اما گفته می‌شود که رسانه‌های کاغذی از اولویت بالاتری نسبت به رسانه‌های آنلاین برخوردار هستند. به عنوان مثال در جشنواره سال 2015، در مجموع 735 کارت برای رسانه‌های آنلاین، 1305 کارت برای رسانه‌های کاغذی و 380 کارت نیز برای نمایندگان خبرگزاری‌ها صادر شده است. همچنین تعداد کمی از وبلاگ‌نویس‌ها نیز می‌توانند کارت زرد دریافت کنند اما در کل ارائه کارت به هیچ رسانه و خبرنگاری از پیش محرز نیست.

هر روز صبح، اغلب ساعت‌ها پیش از شروع نمایش اولین فیلم‌ بخش رقابتی، دارندگان کارت‌های آبی و زرد در مناطق تعیین شده در صفی طولانی می‌ایستند. پس از مدتی دارندگان کارت‌های صورتی در صفی به مراتب کوتاه‌تر و موقرتر می‌ایستند. اما درست چند دقیقه مانده به شروع فیلم، دارندگان کارت‌های سفید با حضور نیروهای امنیتی از میان صفوف تشکیل‌شده وارد سالن نمایش می‌شوند و پس از آنها کارت‌های صورتی وارد سالن نمایش می‌شوند.

در سالن نمایش نیز اولویت نشستن در بهترین موقعیت سالن (انتهای سالن) با دارندگان کارت‌های سفید و صورتی است و دارندگان کارت‌های آبی و دارندگان کارت‌های زرد که خوش‌شانس بوده‌اند و توانسته‌اند با توجه به ظرفیت سالن وارد شوند در پیشانی سالن نمایش و در قسمت جلویی بالکن‌ها می‌نشینند، این اولویت بندی در نشست‌های خبری نیز به همین شیوه است.

حسادت طبقاتی فراوان است! زردها با حسرت به آبی‌ها نگاه می‌کنند و آبی‌ها نیز در تلاش برای رسیدن به کارت صورتی هستند. زرق و برق کارت سفید آن قدر زیاد هست که شما می‌توانید به راحتی در هتل و ساحل بدون این که مامورین امنیتی سوالی از شما بپرسند قدم بزنید.

منتقدان سینمایی که عمدتا کارت آبی یا زرد دریافت می‌کنند، سیستم رتبه‌بندی کن را نخبه‌گرا و تحقیرآمیز می‌دانند اما با این حال، وجود این سیستم را برای جشنواره که سالانه 5 هزار کارت برای اهالی رسانه صادر می‌کند یک ضرورت می‌دانند، چرا که در غیر این صورت جشنواره به یک هرج و مرج بزرگ تبدیل می‌شود.