«دولت دوازدهم و یک وظیفۀ ذاتی»
گروه سیاسی: سعید صادقلو* در یادداشت پیش رو که در مورد انتخابات جمهوری اسلامی نگاشته، معتقد است: دولت دوازدهم یک وظیفۀ ذاتی را بر دوش دارد و آن این است که دولت دوازدهم متعلق به همۀ ملت بزرگ ایران است و نه فقط آن 23549000 نفری که به آقای روحانی رأی دادند.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی دراختیار خبرنگار ما قرار گرفته، به شرح زیر است:
نتایج نهایی انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران اعلام شد و جناب آقای حسن روحانی با کسب 57 درصد آراء دوازدهمین رئیس جمهوری اسلامی ایران شدند. ملت ایران همگی این پیروزی را به فال نیک گرفته و تبریک گفتند، چرا که در اصل، این نظام جمهوری اسلامی ایران بوده است که پیروز شده است و نه یک شخص و گروه خاص. نگارنده به جهت سهولت محاسبات توسط ملت ایران، در تحلیل زیر، همۀ اعداد را رند کرده است و ارقام را به صورت حدودی و بسیار نزدیک به واقعیت بیان کرده است.
جغرافیای سیاسی به عنوان علم کشورداری، باور بر این دارد که نمایندۀ منتخب توسط افراد متعلق به هر فضای جغرافیایی، باید منافع «همۀ» آن فضای جغرافیایی که مسئول رسیدگی به آن است را مدنظر قرار دهد. دولت دوازدهم یک وظیفۀ ذاتی را بر دوش دارد و آن این است که دولت دوازدهم متعلق به همۀ ملت بزرگ ایران است و نه فقط آن 23549000 نفری که به آقای روحانی رأی دادند. نظام انتخاباتی ایران از نوع نظام‌های انتخاباتی حداکثری است؛ یعنی این که فرد پیروز باید حداکثر آراء (بیش از 50 درصد آراء) را کسب نماید، این بدین مفهوم است که 43 درصد ایرانیانی که رأی خود را به صندوق انداخته‌اند، رأی موافقی به آقای روحانی نداده‌اند و شخص دیگری را انتخاب نموده‌اند. از طرف دیگر، در انتخابات امسال، 41220000 نفر شرکت کرده‌اند، در صورتی که افراد واجدین شرایط رأی دادن 56410000 نفر بوده اند؛ یعنی حدود 73 درصد واجدین شرایط در انتخابات شرکت کرده‌اند و 27 درصد افراد واجد شرایط در انتخابات حضور پیدا نکرده‌اند و این می‌تواند دلیل محکمی بر حمایت نکردن از آقای روحانی توسط این افراد (27 درصد) باشد، چرا که قطعا اگر این 27 درصد از ایشان حمایت می‌کردند، در ساعات اولیه رأی گیری و یا در مهلت قانونی در انتخابات شرکت کرده بودند. با این اوصاف، حداقل 32861000 نفر، رأی‌شان آقای حسن روحانی نبوده است.
دموکراسی آخرین دستاورد بشر در اداره امور فضای جغرافیایی است و هنوز راه بهتری برای ادارۀ امور فضای جغرافیایی به غیر از این روش به دست نیامده است، هر چند که دموکراسی در درون خود، معایب و کاستی‌هایی نیز دارد که یکی از آنها همین است، به خصوص در نظام‌های انتخاباتی حداکثری که فرد پیروز باید حداقل 50 درصد آراء را کسب نماید، عملاً 50 درصد دیگر جامعه، رأی‌شان تقریباً هیچ قلمداد می‌گردد. به زبان ساده، 32861000 نفر، در این انتخابات به فرد منتخب، رأی «نه» داده‌اند.
با این تفاسیر، اما شخص رئیس جمهور منتخب، باید از همۀ 79926000 نفر جمعیت فضای جغرافیایی ایران، نمایندگی کند و مصالح کشور و ملت را در نظر بگیرد. کل افراد ملت، حق سنگینی بر گردن دولت دوازدهم دارند و ملت مثل همیشه، در نقش یک منتقد مصلح و اصلاح‌گر، خواهان توسعه و تکامل بیشتر ایران اسلامی است و نقدهای سازندۀ خود را بر دولت وارد خواهد کرد و در موارد لازم، تشکر و سپاسگزاری خود را نیز از کارها اعلام خواهد کرد. از امروز دیگر همۀ رقابت‌های دیروز، جای خود را به همکاری، تعاون و همدلی باید دهد تا ایران ما فرداهای به مراتب روشن‌تری از امروز داشته باشد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
مصر یا روسیه و... باشد. مردم هیچ گاه فرصت و حوصله تحلیل راهکارها و
برنامه های افراد را ندارند. در عوض همیشه این سلاح برنده ترس است که
برنده را مشخص می کند. برنده کسی است که بیش از دیگران بتواند مردم را
بترساند. دیدید در فرانسه مردم از ترس نژاد پرستی لوپن به ماکرون رای
دادند. در روسیه مردم از ترس بازگشت به شرایط نکبت بار قبل از پوتین است
که به او رای می دهند. در آمریکا عده ای از مردم از ترس نژاد پرستی ترامپ
به کلینتون رای دادند و عده ای هم از ترس جنگ طلبی کلینتون بود که به
ترامپ رای دادند. در ایران هم مردم از ترس وقوع جنگ به دست رییسی بود که
به روحانی دادند.
اما نکته این جا است که آیا دست رییسی برای مقابله به مثل خالی بود؟ پاسخ
منفی است. رییسی کافی بود نشان دهد آنچه همیشه در دنیا سبب وقوع جنگ می
شود صرفا رفاه طلبی و آرامش پرستی است. مشاوران رییسی باید همان تکه از
مستند روحانی که جنگ تحمیلی 8 ساله را نشان داد را در مستند خود نشان می
دادند و البته اضافه می کردند این جنگ زمانی رخ داد که رییس جمهور وقت
یعنی بنی صدر فردی صلح طلب بود! زمانی که سرانه و بودجه نظامی ارتش بشدت
کاهش یافت. سربازی به یک سال تقلیل یافت و به تهاجمات مرزی توسط صدام
بکلی بی توجهی شد تا صلح حفظ شود! و نشان می داد که الان هم همان رویه
به گونه ای دیگر در پسابرجام برقرار شده است.
رییسی باید ماجرای صلح 598 را نشان می داد که نتیجه اش تنها و تنها جری
تر شدن صدام و حمله مجدد وی به ایران و تصرف همه آن مناطقی بود که با
زحمت و خونهای بسیار آزاد شده بود. نتیجه اسیر دادن بیش از کل اسرای قبل
از آن در جنگ بود.
رییسی باید ماجرای لیبی را نشان می داد. سرنوشت کشوری که روزی انقلابی
بود اما ابتدا صنایع هسته ای و سپس موشکی خود را حذف و کاهش داد اما
نتیجه اش الان این است که می بینید و نشان می داد چطور شصت سال است کره
شمالی مورد تهدید آمریکا است اما جنگ نمی شود! چرا که سگی که زیاد پارس
کند پاچه نمی گیرد . رییسی باید نشان می داد که اتفاقا جنگ زمانی رخ می
دهد که دشمن ظاهر دوست به خود می گیرد. مثل وقتی که بشار اسد و جان کری
سر یک میز شام غذا خوردند و ششماه بعد جنگ شد!
آری. کافی بود رییسی همین چیزها را در مناظره ها عنوان می کرد و در مستند
خود نشان می داد. هیچ دروغی هم لازم نبود. اتفاقا این ترس واقعی بود. می
توانست رییسی در مستند خود آوارگان لیبی و عراق و سوریه را نشان دهد تا
مردم خود بفهمند چه خوابهای حشتناکی برایشان دیده شده و آمریکا مار زخم
خورده ای است که بعد از خلع سلاح ایران انتقامی هولناک از مردم ایران
خواهد گرفت.
کافی سخنان بن سلمان در اینکه بزودی جنگ را به داخل می کشد را نشان می داد.
اما متاسفانه رییسی فقط بر مساله اقتصاد تکلیه کرد و معلوم است که وقتی
پای جنگ در کار باشد مردم فساد را بر جنگ ترجیح می دهند.
من رییسی را به خاطر فضایل و سجایای اخلاقیش بسیار دوست دارم. اما اخلاق
تنها کافی نیست.
---
بی بند و باری و افسار گسیختگی و بی نظارتی و بی انضباطی و قانون گریزی در بازار کالا و خدمات دولتی و غیر دولتی و در همه ی مشاغل مور دنیاز مردم در زمینه های کیفیت و قیمت گذاری و توزیع و کم یاب شدن امانت داری و صداقت و دلسوزی در تعامل با مصرف کنندگان بی تردید در چهار سال گذشته همه اقشار ملت و بویژه قشر اکثریت کم در آمد را در کشوری که برخوردار از ثروتهای کلان خدا دادی است به ستوه در آورده بود و افسوس که فریادهای دلسوزانه و درد مندانه هیچ گوش شنوایی نمی یافت.
این بلا اگر با تدبیر و برنامه ریزی علمی لازم فورس ماژور از سر ملت برداشته نشود همان آش تلخ و همان کاسه ی شکسته ی تیز نصیب همگان باقی خواهد ماند.
دولت ، مردم وفادار را که بخاطر نظام و وطن و کوری چشم دشمنان صبوری کردند و حماسه ها آفریدند نباید در دست و پنجه نرم کردن با این معضلات جان کاه و معنویت زدا ، بی حمایت ضابطه مند و قانون مند ، تنها رها کند بلکه دولت باید تمام تلاش خود را با توکل به خداوند توانا در کوتاه مدت و دراز مدت برای تامین رفاه و آسایش و امنیت و پیشرفت همیشگی این مردم با تدبیر و مدیریت علمی کار آمد صادقانه مبذول دارد و باید آثار حیات بخش این تلاش در کوتاه مدت برای همگان عیان شود.