جام قهرمانی در مسیر کپورچال

1. دوازدهم مهرماه 1394. اولین تمرین پرسپولیس بعد از فوت کاپیتان «هادی نوروزی». زمانی که پرسپولیس در هفته های آغازین لیگ پانزدهم (فصل 94-95) در قعر جدول بود و نتایج خوبی نمی گرفت. با فوت مرحوم نوروزی همه گفتند کار برانکو و پرسپولیس تمام است و با شوک ناشی از این فاجعه، پرسپولیس به پایان فصل نرسیده سقوط خواهد کرد! اما وقتی در همین تمرین، برانکو از بازیکنانش خواست که برای «هادی» بجنگند، گویی ورق برگشت. پرسپولیسی ها همان روز قول دادند که جام قهرمانی را تصاحب کنند و به «کپورچال» (روستای محل آرامگاه هادی نوروزی) ببرند. پرسپولیس به شکلی باورنکردنی اوج گرفت و به تدریج به صدر جدول نزدیک شد. همان پارسال چیزی نمانده بود که سرخپوشان به عهدی که بستند عمل کنند و قهرمان لیگ شوند. اما آنها در هفته پایانی لیگ تنها با تفاضل گل قهرمان نشدند. به غم انگیزترین شکل ممکن! پرسپولیسی ها یک جام به هادی بدهکار ماندند.

2. از همان هفته های نخست لیگ پارسال بود که پرسپولیس نشان داد تیم خوبی است، حتی اگر در نتیجه گیری ضعیف عمل می کند. از همان پارسال بر این باور بودم که «پرسپولیسِ برانکو» بیش از آنکه بوی «تیم ملیِ برانکو» را بدهد، بوی «پرسپولیسِ دنیزلی» را می دهد. تیمی با ارائه بازی هجومی. تیمی که حتی وقتی شکست می خورد هم هوادار راضی بود و به احترام تیم می ایستاد. پرسپولیس هم در لیگ پانزدهم و هم امسال بیش از هر زمان دیگری یادآور بازی های جذاب تیم دنیزلی بود. پرسپولیسِ دنیزلی علی رغم همه شایستگی هایی که داشت هرگز جام نیاورد. پرسپولیسی ها می ترسیدند این بلا بر سر «پرسپولیسِ برانکو» هم بیاید. نیامد!

3. پرسپولیسی ها با 3 قهرمانی در لیگ برتر در کنار استقلال ایستادند. حالا دو رقیب سنتی هر کدام 3 بار جام قهرمانی لیگ را بالای سر بردند. اما قهرمانی امسال پرسپولیس یک تفاوت مهم با قهرمانی پیشین این دو تیم داشت. هرگز در تاریخ لیگ برتر سابقه نداشته که یکی از این دو تیم قهرمان لیگ شوند اما در آن فصل دربی را به رقیب سنتی واگذار کنند. نه در لیگ اول و هفتم که پرسپولیس قهرمان شد و نه در لیگ های پنجم، هشتم ودوازدهم که استقلال قهرمان شد، تیم قهرمان بازنده دربی رفت یا برگشت نبود. اما امسال و در لیگ شانزدهم، پرسپولیس در حالی قهرمان شد که دربی برگشت را با نتیجه 3-2 به استقلال واگذار کرد. اتفاقی که هرچند چیزی از شیرینی قهرمانی کم نمی کند، اما تنور کری خوانی بین هوادارن دو تیم را حسابی داغ نگاه می دارد!

4. تیم پرسپولیس در لیگ شانزدهم توانست بسیاری از رکوردهای لیگ برتر فوتبال کشور را از آن خود کند. از زودهنگام ترین قهرمانی لیگ تا تعداد پیروزی های متوالی و یا کمترین تعداد گل خورده. آیا این قوی ترین پرسپولیس تاریخ است؟! پاسخ روشن است؛ قطعا خیر! در واقع این «تیم ترین» تیم پرسپولیس طی دو دهه اخیر است. با مدیریتی با ثبات، کادر فنی قوی و بازیکنان تقریبا هم سطح. امسال پرسپولیسی ها در «داخل زمین» بازیکنان خوبی داشتند. اما مگر در سال های گذشته نداشتند؟! تیم کهکشانی پرسپولیس مدل 90 را به یاد آورید! با کلکسیونی از بازیکنان ملی پوش و گرانقیمت که در نهایت بدون هیچ افتخاری لیگ را به پایان رساند. همچنین امسال پرسپولیس در «کنار زمین» هم مربی کاربلدی داشت. اما بازهم مگر در سال های گذشته کم سرمربی خوب و نام آشنایی هدایت پرسپولیس را بر عهده گرفتند؟! «آری هان» و «دنیزلی» و «ژوزه» و «وینگادا» و حتی «یحیی گلمحمدیِ» وطنی را به یاد آورید که هر کدامشان با ناکامی پرسپولیس را ترک کردند. پس برای یافتن علت موفقیت پرسپولیس در لیگ شانزدهم باید جایی غیر از داخل و کنار زمین را جستجو کرد. جایی حوالی پشت میز مدیریت باشگاه. جایی که این بار «علی اکبر طاهری» توانست «مجموعه باشگاه پرسپولیس» را خوب مدیریت کند.

5. پرسپولیسی ها بالاخره بر عهدی که دوازدهم مهر 94 با یکدیگر بسته بودند، عمل کنند. آنها بعد از گذشت 9 سال از آخرین قهرمانی شان در لیگ برتر دوباره بر جام بوسه می زدند. جامی که این بار پیش از ویترین افتخارات باشگاه باید به کپورچال برود. معمای قهرمان دوره شانزدهم لیگ برتر هم حل شد. اما فوتبال همچنان ادامه دارد، تا زندگی ادامه دارد...