حبس شده در دنیای توهم

به گزارش بولتن نیوز، فیلم جدید و دلهره‌آور «حبس‌شده در درون» هرچند فیلم بدی نیست و طی 2 ماه اکرانش در قاره‌های امریکا، اروپا، آسیا و اقیانوسیه فروش قابل قبولی داشته اما برای نائومی واتس هنرپیشه نقش اول خود که استرالیایی است و در 20‌سال اخیر با استودیوهای هالیوودی همکاری دائمی داشته، فیلمی کوچک به‌نظر می‌رسد و به فراخور توانایی‌های وی نیست و این گمانه‌زنی برای برخی بازیگران دیگر فیلم شامل دیوید کوبیت، جاکوب ترمبلای و اولیور پلات هم صدق می‌کند.

واتس در این فیلم نقش مری پورتمن را بازی می‌کند که یک پزشک اعصاب و روان است که مطب دارد و به بیماران خود رسیدگی می‌کند و در خانه‌ای بزرگ در حومه ایالت نیوانگلند امریکا در کنار پسرخوانده 16 ساله‌اش به‌نام استیفن (چارلی هیتون) زندگی می‌کند. پسر او از ناراحتی روانی رنج می‌برد که محصول مشارکت وی در یک سانحه تلخ رانندگی است که هر چند جان او را نگرفت اما پدر وی را به کشتن داد و او حالا افسوس آن واقعه را می‌خورد و از خود می‌پرسد که چرا در عین مرگ پدر، زنده مانده است. مری هم پس از مرگ همسرش و به روایت بهتر از دست رفتن پدر استیفن، دل و دماغی ندارد و با اینکه خواستگاران موجهی هم برای او وجود دارند و یکی از آنها پدر یکی از بیماران مری (با بازی دیوید کوبیت) است ولی او به این نتیجه رسیده است که آمادگی یک زندگی زناشویی تازه را ندارد و ادامه مدارا با استیفن هم بی‌فایده است و باید وی را در یک کلینیک روانی برای طولانی‌مدت بستری سازد. در همین حال یک مریض دیگر مری که پسر نوجوانی به نام تام (جاکوب ترمبلای) است، در یک شب سرد زمستانی زنگ در خانه وی را می‌زند و مری او را به خانه راه می‌دهد و با گفت‌وگو با وی، روح او را آرام و از حالت عذاب خارج می‌کند اما وقتی می‌خواهد او را به نزد والدینش بازگرداند، پسرک ناپدید می‌شود و چون جست‌وجوی مأمورانی که پورتمن برای رسیدگی به این مسأله فراخوانده بی‌نتیجه می‌ماند، این فرض حاکم می‌شود که وی مرده است؛ حال آنکه این‌طور نیست. در نهایت مری به این نتیجه می‌رسد که خانه مسکونی‌اش جن زده است ولی مشاور پزشکی او (اولیور پلات) به وی هشدار می‌دهد که در توهم غرق نشود و با حفظ آرامش خود این روزهای سخت را بگذراند.فارن بلک برن کارگردان این فیلم با استفاده از موارد فوق و خلق ترس‌های ناگهانی که بینندگان را تکان می‌دهد و سر و صداهایی که خانه مری را در برمی‌گیرد، به حداقل‌ها اکتفا می‌کند و حتی اگر خوب عمل کرده باشد، قادر به تفوق بر ضعف‌ها و خلأ‌های موجود در سناریو نیست که نوشته شده توسط کریستینا هادسون است. 

هادسون در خلق دلهره واقعی موفق نیست و هر غافلگیری طراحی شده توسط وی از فرسنگ‌ها دورتر و از چند دقیقه زودتر قابل پیش‌بینی و حس کردن است و از آنجا که اکثر وقایع در محیط‌های محدود روی می‌دهد، بافت قصه او بیشتر برای نمایش‌ها و عرصه تئاتر مناسب نشان می‌دهد تا برای فیلم. ضعف‌های داستان هادسون و نوع پردازش آن توسط بلک برن دست‌های نائومی واتس را که البته با بازی در فیلم‌های ترسناک موفق مانند دوگانه «حلقه» در این عرصه پر تجربه است، نیز بسته است و جاکوب ترمبلای 11ساله هم که سال پیش برای بازی در فیلم دراماتیک «اتاق» کاندیدای اسکار نقش دوم مرد شد، در همین دام افتاده و کمرنگ شده است. شاید هم زمان آن رسیده باشد که ترمبلای از قالب فعلی‌اش خارج و در فیلم‌های غیر ترسناک و کمدی- اجتماعی هم ظاهر شود زیرا لااقل این فیلم خاص که مدیر فیلمبرداریش مرد کارکشته‌ای چون ایو بلانکر است و تدوینگران آن باکستر مونتیسو و مری لین مونتیسو بوده‌اند، چیز قابل ذکری برای اضافه کردن به کارنامه کوتاه و در حال شکل‌گیری وی ندارد.

‌ منبع: Dead line