تینا آخوندتبار در رینگ بوکس و حضور در استادیوم با لباس پسرانه! + عکس

به گزارش بولتن نیوز، تینا آخوندتبار در رینگ بوکس:

تینا آخوندتبار متولد خرداد ۱۳۶۶در تهران است. فارغ‌التحصیل کارشناسی حسابداری که علاوه بر اینکه سوپراستار در سینما و تلویزیون به شمار می‌رود، علاقه زیادی به بوکس دارد.

تینا این روزها مشغول تهیه فیلمی تحت عنوان دختری که می‌خواهد بوکس بازی کند، است. او پس از گذراندن یک دوره آموزش بازیگری استاد سمندریان برای ایفای نقش در فیلم طلاق به سبک ایرونی وارد سینما شد و با سریال دیوار بیشتر به مخاطبان تلویزیون شناسانده شد.

او دوره آموزش گریم دیده و در نقاشی هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. بازیگر جوان کشورمان آرام و صمیمی درباره بازیگری، عشقش به بوکس و مربیگری، فوتبال و سفرهایش با اشتیاق حرف می‌زند. حاصل گفت‌وگوی اختصاصی خبرورزشی با سوپراستار سینما و اولین دختر بوکس ایران را از دست ندهید.

دانشگاه را داشتم تمام می‌کردم که از طریق یکی از دوستانم در کلاس‌های بازیگری استاد سمندریان شرکت کردم. پس از گذراندن یک دوره کوتاه، اولین فیلم سینمایی را به نام طلاق به سبک ایرونی با آقای حامد کمیلی بازی کردم. آن زمان بازیگری برای من هدف نبود و بیشتر دنبال تجربه‌اندوزی بودم.

هرچه جلوتر رفتم به بازیگری بیشتر علاقه‌مند شدم و به خودم گفتم بهتره در حرفه‌ای که وارد می‌شوم اطلاعات خود را بالا ببری و بعد شروع به فعالیت کنی. به همین خاطر برای مدتی کنار کشیدم تا نواقص کارم را برطرف و توانایی‌هایم را تقویت کنم.

شاید باورتان نشود ولی من همین الان فیلمنامه‌های سینمایی، تلویزیونی و شبکه خانگی زیادی دارم اما تصمیم گرفته‌ام هر پیشنهادی را قبول نکنم! به همین خاطر مدتی کنار کشیدم و شروع به مطالعه کرده‌ام، می‌خواهم زمانی کاری را بپذیرم که از خودم اطمینان داشته باشم که می‌توانم آن نقش را درست جلوی دوربین ببرم، حالا ممکن است این تصمیم یک ماه طول بکشد یا چند سال.

به طور حتم تا زمانی که آماده نشوم جلوی دوربین نمی‌روم. البته برای رسیدن به این تجربه‌ها از خیلی چیزها گذشته‌ام و هر روز از ۷ صبح تا ۹ شب با مطالعه، فن بیان و ورزش اطلاعاتم را افزایش می‌دهم تا کارهایم ماندگار شود.

خدا را شکر به خاطر زندگی شخصی‌ام شرایطی دارم که دغدغه مالی نداشته باشم و می‌توانم خودم کارهایم را انتخاب کنم و کارهایی را انتخاب می‌کنم که می‌دانم از پس بازی در آن نقش و کاراکتر برمی‌آیم.

این‌طور نیست که فقط دنبال فیلم‌های هنری باشم، بلکه دوست دارم در کارم پیشرفت کنم. حال اگر این پیشرفت با تحصیل، گزیده کاری یا کم‌کاری باشد مشکلی با آن ندارم و این کار را انجام می‌دهم چون هدفم پیشرفت در این حرفه است و تمام تلاشم را می‌کنم که به موفقیت برسم.

هیوا، دختران حوا، زاویه هفتم، متل قو، رسوایی، آزادراه، خودزنی، رفیع، باج و... که در سه فیلم تلویزیونی نقش اول را برعهده داشتم.

نه اینکه از همه فیلم‌هایی که بازی کردم راضی باشم، قطعاً فیلم‌هایی هم بوده که از حضور در آن‌ها رضایت ندارم ولی لازم بود که دیده شوم و نشان دهم بازیگری به نام تینا آخوندتبار وجود دارد. باج و هیوا را دوست داشتم اما آن کاری که خودم دوست داشتم هنوز انجام نداده‌ام.

تصویری که مردم از شما دارند یک‌ فرد موفق در عرصه سینما و تلویزیون است، اما شاید کمتر کسی بداند تینا آخوندتبار بازیگر سینما و تلویزیون اولین بوکسوری است که با راه‌اندازی بوکس بانوان در ایران می‌خواهد توانایی‌هایش را در دنیای رینگ بوکس به نمایش بگذارد. برایمان جالب است بدانیم بین ورزش بوکس و سینما چه رابطه‌ای وجود دارد؟

بازیگری فقط داشتن صورت و فیزیک بدنی خوب نیست، به نظرم بازیگر، باید تفاوت‌هایی با دیگران داشته باشد و از نظر استایل، لباس پوشیدن، صحبت کردن، معاشرت و کارهایی که انجام می‌دهد باید متفاوت باشد.

البته این ویترین کار است و یک بازیگر موفق باید فاکتورهای دیگری هم داشته باشد‌؛ مثلاً مطالعه داشته باشد، نسبت به کارش اهمیت بدهد و فیلم ببیند و فیلمنامه‌های مختلف را بخواند، ورزش کند به همین خاطر علاوه بر کار کردن روی بیان صدا و دیالوگ‌ها، ورزش حرفه‌ای را دنبال می‌کنم.

ورزش را با بدنسازی شروع کردم، بعد از مدتی دیدم که این ورزش برایم خسته‌کننده است، دنبال ورزش دیگری بودم تا انرژی درونی‌ام را تخلیه کنم. یکی از دوستانم موی‌تای را پیشنهاد کرد و مدتی موی‌تای ‌کار کردم اما وقتی که دیدم این رشته هم برایم هیجان ندارد سمت بوکس رفتم و حالا خیلی خوشحالم که به خواسته‌ام رسیدم.

از وقتی بوکس را شروع کردم، حتی مسافرت‌های خارجی خودم را براساس زمان‌بندی مسابقات تنظیم می‌کنم، که کجا بروم تمرین کنم و یا مسابقه‌ای را ببینم. به خاطر همین عشق و علاقه، همه زندگی‌ام را گذاشته‌ام روی بوکس چون خیلی دوستش دارم و تا آنجا که بتوانم ادامه می‌دهم.

چرا، آن‌قدر به بوکس علاقه دارم، که اگر یک روز تمرین نکنم احساس خستگی دارم و احساس می‌کنم آن روز، کاری انجام نداده‌ام.

دو سال است بوکس کار می‌کنم، یک سال در آلمان و یک سال هم در ایران، با اینکه در ایران مسابقه رسمی نداشته‌ام اما برای مسابقه آماده‌ام و می‌دانم که بهترین بوکسور هستم.

کار سختیه. چون علاوه بر اینکه باید در این رشته مهارت داشته باشی، باید متد و آموزش هنر خود را به شاگردت انتقال بدهی، شاید برای اینکه هنوز مربیگری نکرده‌ام فکر می‌کنم نمی‌توانم از پس آن بربیایم. ولی اگر زمانی احساس کنم خانمی علاقه‌مند به آموزش بوکس است، تجربیات خودم را به صورت رایگان در اختیارش می‌گذارم.

از درون خودم این حس به وجود آمد. همیشه بوکس را دوست داشتم و جلوی آیینه حرکات این رشته را تکرار می‌کردم.

یکی از پایه‌های اصلی زندگی‌ام ورزش است. در مدرسه والیبالیست بودم و حتی کلاس‌های مدرسه را می‌پیچاندم و در حیاط با بچه‌ها والیبال بازی می‌کردم. بعد از اینکه وارد دانشگاه شدم به‌ خاطر حجم سنگین درس‌ها کمی از ورزش غافل شدم اما به محض اینکه شرایط فراهم شد، رفتم سراغ تنیس.

هر هفته دست‌کم سه روز به باشگاه می‌رفتم و به‌ خاطر ورزش‌های مختلف و بدنسازی، آمادگی جسمانی خوبی داشتم به سرعت در یادگیری تنیس پیشرفت کردم، در حدی که با مربیان مسابقه می‌دادم.

هر روز دو ساعت تمرین بوکس دارم، ضمن اینکه هفته‌ای دو روز هم بدنسازی و تمرینات هوازی دارم. «با خنده» تقریباً مثل قهرمانان تمرین می‌کنم.

با اکثر آن‌ها دوست هستم اما رفت و آمد خانوادگی ندارم.

با تماشای فیلم تمرین و مسابقات آقایان روزبهانی در بوکس حرفه‌ای، علی اکبری در UFC و بوکسورهای صاحب نام خارجی نحوه گاردگیری را تمرین می‌کنم.

خیلی خوشحال می‌شوم که بوکس بانوان راه‌اندازی شود. چون معتقدم پتانسیل بالایی در بانوان وجود دارد و با برنامه‌ریزی منظم می‌توانیم مثل بعضی از رشته‌های رزمی و رینگی در میادین جهانی و قاره‌ای برای ایران مدال‌آوری کنیم.

راستش هنوز به این موضوع فکر نکرده‌ام که اگر این پیشنهاد مطرح شود ‌چه جوابی بدهم اما اگر بدانم حضورم مؤثر است از هیچ کمکی دریغ نمی‌کنم.

بله، در حال حاضر مشغول آماده‌سازی فیلمی در رابطه با بوکس هستم، دختری که می‌خواهد بوکس کار کند. نزدیک یک سال و نیم است در قالب کاراکتر این فیلم هستم که پس از تمام شدن فیلمنامه و شروع تصویربرداری آن درباره مضمون فیلم حرف می‌زنم. در حال حاضر همه هدف و انگیزه‌ام این است که این کار ماندگار بوکس بدون نقص جلوی دوربین برود.

نمی‌دانم چرا وقتی اسم ورزش‌های رزمی به خصوص بوکس به میان می‌آید اکثراً احساس می‌کنند که این ورزش‌ها خشونت را رواج می‌دهد در حالی که این‌طور نیست و در کنار همه سختی‌هایی که دارد استقامت روحی و جسمی ورزشکار را افزایش می‌دهد و به حدی از صبوری می‌رساند که برایتان غیرقابل باور است.

من فکر نمی‌کردم بوکس بتواند این‌قدر در زندگی شخصی‌ام اثرگذار باشد چون قبلاً ورزش‌های مختلف را تجربه کرده‌ام. من اغلب به‌ خاطر سلامتی جسم و تفریح به سمت ورزش‌های گوناگون رفتم اما از زمانی که وارد بوکس شدم دنیای جدیدی را کشف کرده‌ام.

از تنوع لذت می‌برم. بدنسازی، دو، موی‌تای و تنیس را تجربه کرده‌ام. البته در کنار اینها از ورزش‌هایی که با طبیعت سر و کار داشته باشند هم نمی‌گذرم، مثلاً هرچند وقت یک ‌بار با دوستان به توچال می‌رویم و در کنار ورزش، از طبیعت لذت می‌بریم.

در چند سال اخیر رشد بوکس در ایران رضایت‌بخش بوده و در بین نامداران آسیا جایگاه خوبی به دست‌ آورده اما برای رسیدن به قله‌های جهانی نیاز به حمایت دارد.

تینا آخوندتبار، بازیگر فوتبالی سینما و تلویزیون، تا حرف‌هایش را نشنوید باورتان نمی‌شود تا چه اندازه به فوتبال علاقه دارد و یک پرسپولیسی دوآتیشه است که اخبار تیم ملی و فوتبال خارجی را هم دنبال می‌کند.

پرسپولیس.

از دوران نوجوانی پرسپولیسی بودم. پدرم پرسپولیسی دوآتیشه است و همه بازی‌های این تیم را دنبال می‌کند. او در خانه آن‌قدر تیم محبوبش را تشویق کرد که ما هم به این تیم علاقه‌مند شدیم، حالا هم فکر می‌کنم اصلاً پرسپولیسی به دنیا آمدم.

در مسائل فنی و مدیریتی فوتبال وارد نیستم، فقط یک طرفدارم. دوست دارم جو فوتبال به سمت و سویی برود که بازیکنان باانگیزه وارد زمین شوند و قلب‌شان برای گل زدن و زیبا بازی کردن بتپد.

یادم می‌آید ۱۲، ۱۳ سال داشتم که برای تماشای دربی استقلال و پرسپولیس لباس پسرانه پوشیدم و همراه پدرم که پرسپولیسی است به استادیوم آزادی رفتیم و هیچ‌کس متوجه حضورم نشد چون کاملاً مثل یک پسربچه رفتار می‌کردم.

خیلی، تقریباً نیمی از دوستان صمیمی من، استقلالی هستند. من نسبت به استقلالی‌ها ارادت دارم ولی این شوخی همیشه بین ما هست. آن‌ها برعکسش را می‌گویند! به هر حال نیمی از جذابیت فوتبال به کری‌خوانی آن است. حداقل برای من که این‌طور است و فقط برای تفریح و کل‌کل.

خیلی‌ها هستند. وقتی مسابقه شروع می‌شود به هم پیامک می‌زنیم و حسابی کری می‌خوانیم.

کم و بیش. برای تیم ملی آرزوی موفقیت می‌کنم.

رئال‌مادرید(Real Madrid). آن‌قدر این تیم را دوست دارم که حتی وقتی با PSP بازی می‌کنم همیشه این تیم را انتخاب می‌کنم، چون شانسم در برد است.

زندگی سالم از نگاه من یعنی داشتن آرامش، البته نه به معنی زندگی بی‌نوسان و راکد. از نظر من زندگی رسیدن به ایده‌آل‌ها نیست، بلکه ایده‌آل زندگی کردن است.

اسم شناسنامه‌ای که خانواده من را صدا می‌زنند، پونه است و خودم به دلیل علاقه زیادی که به تینا داشتم، این اسم را برای خودم جا انداختم. در واقع اسم پونه، مورد علاقه خانواده‌ام بوده اما من علاقه شدیدی به اسم تینا دارم و از آن اسم انرژی می‌گیرم.

اصلاً. خیلی هم رفتارم پسرانه بود، همیشه دوست داشتم پدرانه زندگی کنم تا مادرانه به همین دلیل خیلی شیطنت می‌کردم.

مد، واژه‌ای نیست که با تغییر تکنولوژی، ملزم به ایجاد تغییر باشیم. مد و لباس، باید متناسب با شخصیت باشد. اگر نیمی از شخصیت ما را خلقیات می‌سازد، معرف نیم دیگرش پوشش ماست.

برای طراحی‏ لباس‏‌هایم همیشه با چند نفر از دوستانم که طراح خوبی هستند در ارتباطم. آن‌ها آنچه می‏‌خواهم را بی‌کم و کاست به من می‏‌دهند. بنابراین با هر یک از این طراحان، متناسب با گرایش و تخصص‌شان در طراحی همکاری می‏‌کنم اما ایده را به سمتی هدایت می‏‌کنم که خودم از خروجی آن راضی باشم.

نه. خیلی پیشنهاد دارم اما قبول نکردم.

چون از این شاخه به آن شاخه پریدن را دوست ندارم. مدلینگ نوعی حرفه است و بازیگری حرفه‏‌ای دیگر. من ابتدا باید در حرفه خودم به‏ درستی جا بیفتم تا بتوانم پا به حرفه دیگری بگذارم. قطعاً به کاری که نتوانم به نقطه اوج آن دست پیدا کنم ورود نمی‌کنم.

من عاشق سفر هستم، عاشق آشنا شدن با آداب و رسوم و فرهنگ مردمان مختلف، عاشق تست کردن غذاها و خوراکی‌های جور واجور. فکر می‌کنم برای هر بازیگری سفر به منزله یک کلاس آموزشی است، کلاسی که می‌توان از نزدیک با آداب، لهجه، نوع پوشش و خیلی نکات ظریف زندگی مردم آشنا شد. به طور حتم اگر بازیگر نمی‌شدم حتماً جهانگرد می‌شدم و یا حداقل حرفه‌ای را در نظر می‌گرفتم که با سفر و سفر کردن در ارتباط بود.

همه شهرهای ایران قشنگ است اما به اصفهان زیاد سفر می‌کنم و این شهر از شهرهای محبوب من به شمار می‌رود. غذای محبوب من در اصفهان بریانی و آبگوشت است که هر بار به اصفهان می‌روم در لیست غذاهای من جا دارند. در یکی از سفرهایم به اصفهان، دوغ و گوش فیل را تست کردم که واقعاً خوشمزه بود و مزه خاص و تازه‌ای داشت.

سفرهای زیادی داشتم اما سفر به مکه بهترین سفر زندگی‌ام بوده و هست، در این سفر که حج تمتع بود و باید مراسم و مناسک را کامل به جا می‌آوردم حس خوبی وجود داشت که اصلاً قابل توصیف نیست، قبل از سفر من تازه بازی در کار آقای مقدم را به پایان برده بودم و از لحاظ جسمی به شدت خسته بودم اما در حین مراسم حج کوچکترین نشانه‌ای از خستگی در من وجود نداشت و این حس تا مدت‌ها پس از سفرم ادامه داشت.

به شانس نه، ولی به لطف خدا خیلی امیدوارم. همه موفقیت‌هایم فقط لطف خدا بوده است.

(با خنده) بله، از ۱۳ سالگی آشپزی می‌کنم. قورمه سبزی و آبگوشت.‌‌ آش خیلی خوبی هم درست می‌کنم.

محبوبیت. من هم همه سختی‌ها را تحمل می‌کنم تا پیش خدا و مردم محبوب باشم.

بله، کتاب‌های فلسفی زیاد می‌خوانم، چون به این نتیجه رسیده‌ام در نگاه من به زندگی و آینده‌ام تأثیر می‌گذارد.

تا چند ماه پیش بله اما الان سعی می‌کنم خیلی وقتم را صرفش نکنم.

عملکرد بانوان ایران در المپیک ریو چطور بود؟

عملکرد بانوان در همه رشته‌ها خوب بود اما عملکرد خانم کیمیا علیزاده خیلی عالی. به کیمیا، دختر تاریخ‌ساز ورزش بانوان ایران، به خاطر کسب مدالش تبریک می‌گویم و برای این دختر ایرانی آرزوی موفقیت دارم.

منبع:khabaronline.ir