در کنار همه تبریکهایی که این روزها به خبرنگاران گفته میشود، جای تبریک به گروهی که با دوربین خود سالهاست بهدنبال ثبت حقیقت و نمایش مستندی ارزشمند از آن هستند خالی است؛ عکاسهایی که هر سال تعدادی از آنها جان خود را در راه وظیفهشان از دست میدهند.
به گزارش بولتن نیوز، ۱۷ مردادماه «روز خبرنگار» است؛ روز آنهایی که در حوزهی خبررسانی فعالیت میکنند و در دنیایی که هر روز در هر گوشهی آن اتفاقهای ریز و درشتی میافتد، سعی میکنند با سرعت و دقت، جزییات آنها را با مردم به اشتراک بگذارند.
در این میان، کسانی هم هستند که نوع دیگری از خبرنگاری را تجربه میکنند. دوربین به دستهایی که به جای قلم و کاغذ، از قاب دوربین اتفاقها را روایت میکنند، روایتی مستند و نزدیک به واقع، آنچه را که آنها با مخاطب به اشتراک میگذارند، چه بسا تأثیرگذارتر و ارزشمندتر خواهد بود.
این روزها تأثیر عکسهای خبری با فراگیر شدن شبکههای مجازی و ارتباطی آنقدر زیاد شده که سیاست برخی کشورهای اروپایی در حوادثی مانند حوادث تروریستی منتشر نکردن آنهاست، مانند آنچه در حوادث تروریستی فرانسه شاهد بودیم.
هر سال، بسیاری از عکاسان خبری جان خود را در راه انجام وظیفهشان از دست میدهند. طی سالهای گذشته با افزایش بحرانها و ناامنیها و گسترش جنگ در دنیا، بخصوص در منطقهی خاورمیانه، آمار کشتهشدگان از میان عکاسان مستند و خبری، افزایش چشمگیری داشته است. با این حال رسانههای مطرح دنیا سعی کردهاند در وقایع مهم و حوادث مربوط به جنگها و ناآرامیها، عکاسهایی را به مناطق خطرناک اعزام کنند، چون از تأثیر عکس و تصویر وقایع در دنیای امروز مطلعاند و میدانند داشتن یک تصویر مستند از یک حادثه، چقدر مهم است.
عکاسها و خبرنگارها هنوز و با گذشت سالها، آسیبپذیرترین افراد در جریان وقایع خشونتآمیر در مناطق جنگی هستند و هنوز هم نهاد و سازمانی بهصورت رسمی پیگیر آنچه که برای آنها اتفاق میافتد، نیست.
در حال حاضر کشورهای درگیر جنگ در خاورمیانه از جمله عراق، سوریه، افغانستان و ... از خطرناکترین مناطق برای خبرنگاران و عکاسان خبری هستند. گروه تروریستی داعش نیز یکی از خطرناکترین گروهها برای خبرنگاران و عکاسان خبری بوده و تعدادی از آنها را از ملیتهای مختلف در سالهای گذشته دستگیر کرده است. غزه نیز در زمان ناآرامیها و حملهی اسراییل، یکی از خطرناکترین مکانها برای عکاسان گزارش شده است.
در این میان، عنوان «عکاس خبری» نیز در ذهنها یک نام را پررنگ میکند «کاظم اخوان»؛ کسی که در جریان سفر به لبنان و حضور در کنار احمد متوسلیان و دو دیپلمات ایرانی دیگر، ربوده شد و ۳۴ سال است از او خبری نیست. انتظاری که همه آرزو دارند با بازگشت آنها بهسر آید.