خدا یا کدخدا؟ به کدامیک اعتماد کنیم؟

گروه فرهنگی-سیاوش آقاجانی *در مسير بازخواني مباني و اصول شخصيت حضرت امام خميني در آيينه كلام مقام معظم رهبري بر گرفته از سخنراني ايشان در حرم مطهر حضرت امام كه در مراسم سالروز وفات آن حضرت در سال گذشته تبيين شد، به مورد دوم با عنوان " اعتماد به وعده ی الهی و بی اعتمادی به قدرتهای مستکبر وزورگوی جهانی" مي رسيم. اين مشخصه چه قبل از تحقق انقلاب اسلامي و چه پس از آن در زندگي آن حضرت امام كاملا به چشم مي آيد، تا حدي كه مطمئناً اگر چنين مشخصه اي وجود نداشت، از اساس حركتي براي انقلاب اسلامي يا ايستادگي در برابر استبداد بي رحم داخلي و استكبار تماميت خواه خارجي شكل نمي گرفت.

به گزارش بولتن نیوز،مشخصه اعتماد به خدا و بي اعتمادي به طاغوت نه تنها در شخصيت حضرت امام خميني بلكه در سيره علماي ديگر ديني و اولياي الهي و در صدر آنها پيامبر عظيم الشأن انقلاب و اهل بيت معظمشان موج مي زند. ايمان به خدا و كفر به طاغوت پس از آيه الكرسي در قرآن كريم و در جاي جاي اين گنجينه الهي به عنوان يك دستور وجود دارد و از آن به عنوان عامل مهمي كه سرلوحه تمام پيامبران الهي بوده ياد شده است. به راستي اگر اعتماد به وعده هاي الهي و بي اعتمادي به طاغوت نبود كدام پيامبر به رسالتش مي پراخت؟! جز اين است كه تمام موساهاي زمان به قوت اعتماد به خدا و كفر به طاغوت توانستند در برابر فرعونها و تفرعنهايشان بايستند؟!

كمي جلوتر كه مي رويم مي بينيم حتي در بسياري از انقلابهاي غير مذهبي هم اين دوعامل ايمان به خدا و كفر به استكبار با كمي قوت و ضعف وجود داشته اند، توگويي يكي از لوازم اوليه هر انقلاب و البته بقاي آن است.

با درك جايگاه اعتماد به وعده هاي الهي و بي اعتمادي به قدرتهاي مستكبر جهان در انديشه تمام حركت هاي آزادي خواهانه و الهي مي بينيم كه اين ويژگي حقيقتاً بسيار مهم، كليدي و از پايه هاي اساسي فكري حضرت امام خميني و تشكيل و بقاي انقلاب اسلامي ايران است و اين جاست كه جرياناتي كه در پي ايجاد انحراف در مسير انقلاب و گفتمانش هستند متوجه مي شوند يكي از مهمترين موانع اين نقشه شوم، وجود اعتماد به وعده هاي الهي و بي اعتمادي به استكبار است. ملتي كه به وعده هاي خدا ايمان دارد و مي داند كه از دست طاغوت و استكبار خيري به ايشان نمي رسد، عمر و سرمايه اش را در انتظار نگاه و محبت و مذاكره با طاغوت و استكبار به باد نمي دهد، چنين ملتي گلوگاه هاي خود را از نقطه ضعف خارج مي كند و اينقدر تقويت مي كند كه از چنگال استكبار در امان باشد و يا لااقل گلوي خويش را در دسترس دشمن قرار نمي دهد. چنين ملتي اول تلاش مي كند در برابر تهديدات نظامي، اقتصادي و تحريم، نقطه ضعف تعيين كننده اي نداشته باشد و سپس مي كوشد اگر هم جايي نقطه ضعفي دارد كه اصلاحش به زمان نياز دارد، آن را ناخواسته در معرض نفوذ و اعمال قدرت استكبار قرار ندهد.

ملتي كه به خدا و وعده هايش ايمان دارد و چشم اميدش به استكبار نيست، استقلال اقتصادي،‌ فرهنگي و سياسي و همچنين توان نظامي و بازدارندگي خود را با هيچ چيز امتيازي عوض نمي كند و مي داند كه دشمن براي گرفتن اين نقطه قوت حتي حاضر است آن ها را با سياست چماق و هويج از دست ملتها خارج كند و البته هميشه در داخل كشورها هستند كساني كه نه چندان به خدا و حمايتش اعتماد قلبي دارند و نه چندان توان چشم پوشي از زر و زور استكبار را در ذهن! ايشان خواسته يا ناخواسته مفاهيم اعتماد به خدا و تحقق وعده هاي الهي را دور از دسترس و بعضا غير منطقي مي دانند و بسيار دم دستي تعريف مي كنند و از سوي ديگر مدام هيمنه استكبار را بزرگ و ايستادن در برابر او را غير ممكن و بي عقلي نشان مي دهند!

بحث ديگر اين كه شايد هيچ مسئول و شخصي در كشور نباشد كه حاضر باشد خود را بي اعتماد به وعده هاي الهي و اميدوار به لطف استكبار معرفي كند، اما وقتي از نزديك به رفتار اين جريانها نگاه مي كنيم و حتي صحبت هايشان را تحليل مي كنيم، مي بينيم كه متأسفانه ايشان با استفاده از توجيهات و بهانه جويي عملا رويكردي را دنبال مي كنند كه اعتماد به وعده هاي الهي را ناشي از احساسات و غير واقع بيني نشان و بي اعتمادي به استكبار را ماجراجويي، بي تعاملي، افراطي گري و خشونت طلبي نمايش دهند تا عملا بستر براي خدشه به اين پايه مستحكم انقلاب اسلامي مهيا گردد.

اين جريانات بيش از اين كه به وعده هاي الهي اعتماد داشته باشند به هنر خود در ديپلماسي ايمان دارند و بيش از اين كه به استكبار بي اعتماد باشند، به مخالفان استكبار و انقلابي هاي روزگار به چشم نامحرم نگاه مي كنند. جرياناتي كه نمي توانند معجزات الهي مانند شكست حصر پيامبر در شعب ابيطالب، پيروزي در جنگ هاي با عِده و عُده كمتر دربرابر لشگريان كفر و فتح مكه و ... در صدر اسلام و معجزاتي چون شكست كودتاي طبس، آزادي خرمشهر، خنثي شدن بسياري از بدخواهي هاي استكبار و... را در زمان انقلاب به عنوان سنت و وعده الهي بپذيرند، ديپلماسي تعامل با دشمن را به مانند معجزه هاي واقعي معرفي ميكنند و از همگان توقع سجده بر اين ديپلماسي را دارند!