یه پایان تلخ، بهتر از یه تلخی بی پایانه!

به گزارش بولتن نیوز؛ نگاه به جدول رده بندی و مرور رتبه ششم ذوق کش آبی ها در جدول، تنها راه باخبر شدن از تلخی های بی پایان این فصل امیر قلعه نویی نیست. کافی ست به رسانه و شبکه های اجتماعی برگردیم و به یاد بیاوریم که در طول لیگِ چهاردهم، امیر قلعه نویی تقریبا با هیچکدام از اتهام های تکراری همیشگی روبرو نشده. همین موضوع، به تنهایی نشان می دهد که کلیدواژه موفقیت، امروز جایی دورتر از جیب ها و دست های امیرخان قرار داشته است. برای سال ها، تصویرِ امیر قلعه نویی در فوتبال ایران، نمای لانگ شات مردی بود که همیشه تیم هایش را در رتبه های بالایی جدول حفظ می کرد و بعد از مسابقه های مهم، حرف و حدیث های زیادی را به جان می خرد. تا پیش از آغاز لیگ امسال، هر فصل نام بازیکنانی که متهم به برقراری ارتباط با تیم های تحت حمایت امیر خان بودند، پشتِ سر هم مطرح می شدند اما آیا هیچکس به یاد می آورد که در این فصل نیز، بازیکنی با شائبه کم کاری در برابر قلعه نویی و تیمش روبرو شده باشد؟

همانطور که پیش بینی می شد، شکست در دربی دوران حضور امیر قلعه نویی در استقلال روی نیمکت استقلال را به پایان رساند. خبر بدتر از برکناری برای امیر، این است که حالا تعداد زیادی از بازیکنان تیمش، حجم زیادی از هواداران استقلال، کادر مدیریتی باشگاه ، بسیاری از روزنامه نگارها و علاقه مندان به فوتبال ایران، از کنار رفتن او شادمان شده اند. امیر دیگر مثل سابق «دوای درد» استقلالی ها تلقی نمی شود و حالا به خودِ درد تبدیل شده است. خیلی زود، چند بنر حمایتی باقی مانده از او نیز از اطراف تیم جمع می شوند و او برای مدتی، به فراموشخانه آبی سپرده می شود تا سرمربی بعدی، برای درست کردن پایه های خراب لیگ چهاردهم، وارد عمل شود.

خروج امیر از استقلال، هم به سود خود اوست و هم به سودِ باشگاه. استقلالی بدون امیر می توانند در جوی آرام تر تیم شان را مهیای حضور در لیگ پانزدهم کنند و هوای تازه تری را به باشگاه راه بدهند. قلعه نویی نیز این شانس را خواهد داشت که جایی دورتر از پایتخت، سال های موفق اش در فوتبال ایران را بازیابی کند و به جبرانِ همه ناکامی های این ماه ها بپردازد. اینکه تصمیم برای نیمکت باشگاه به آینده موکول نشده و بلافاصله بعد از پایان فصل، تکلیفِ هدایت تیم در مسیر روشن شدن قرار دارد، اتفاقا برای هر دو طرف ماجرا مثبت ارزیابی می شود. این پایان تلخ برای استقلال و برای امیر، بهتر از یک تلخی بی پایان است.