به گزارش بولتن نیوز، آسمان شهر ما دیگر آبی نیست، برای نفس کشیدن هوا کم می آید، فریادهای انسانی هم دیگر به گوش نمی رسد و گویی مسئولان شهر نیز در برابر این همه اعتراض ها و گلایه ها واکسینه شده اند. دیگر هیچ صدای اعتراضی آنها را به واکنش وانمی دارد. اما اکنون فریادی خاموش و اعتراض آمیز از جنس تازه ای شنیده می شود.
این صدای اعتراض مجسمه های سنگی شهر ماست که گویی آنها نیز نفسشان به شماره افتاده است.
شاید شما هم اخیراً در گوشه گوشه شهر، این مجسمه ها را دیده باشید که ماسک سفیدرنگی بر دهان بسته اند تا شاید مسئولی از سر اتفاق فریاد خموش آنها را بشنود و تدبیری بیاندیشد.
سروه نیک خواه هنرمندی است که آلودگی هوای تهران را تاب نیاورده و تلاش کرده با یک ایده ساده هنری، صدای اعتراضش را نسبت به شدت یافتن آلودگی هوای تهران به گوش مسئولان شهر برساند.
این هنرمند گرافیست سراغ مجسمه های شهری رفته است و با بستن ماسک بر دهان آنها، سعی کرده تا اعتراضی هنرمندانه نسبت به آلودگی هوا داشته باشد، شاید این بار از دست هنر کاری برآید.
نیک خواه در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ایده خود می گوید: این نوعی اعتراض به آلودگی هوای تهران است و فکر کردم شاید با استفاده از یک ایده هنری بهتر بتوان این اعتراض را نشان داد. این ماسک ها را خودم در اندازه های مختلف دوخته ام و آنها را بر دهان مجسمه های شهر نصب می کنم، گاهی مردم نیز در انجام این کار به من کمک می کنند و با من همراه می شوند.
نیک خواه تأکید می کند که کار او هیچ آسیبی به مجسمه های شهر وارد نمی کند و تنها یک ماسک پارچه ای را روی دهان آنها قرار می دهد.
این بانوی هنرمند که به تنهایی این کار را در سطح وسیعی از شهر در طول دو ماه گذشته انجام داده است، درباره هماهنگی با سازمان زیباسازی در اجرای ایده اش چنین توضیح می دهد: من ابتدا به سازمان زیباسازی مراجعه کردم و طرح خود را ارائه دادم، آنها نیز موافقت کردند اما متوجه شدم برای اجرایی کردن طرحم باید پروسه اداری را طی کنم، بنابراین تصمیم گرفتم که این کار را به تنهایی انجام دهم. این ماسک های پارچه ای هیچ آسیبی برای مجسمه های شهری نیست و اگر هم کسی نخواهد می تواند، آن را بردارد.
وی همچنین با اشاره به اجرای پروژه عکاسی از این طرح خود یادآور می شود: من از مجسمه هایی که ماسک بر دهانشان زده ام، عکاسی می کنم و قصد دارم یک مجموعه عکس از آنها تهیه کنم. اجرای این طرح را نیز محدود به زمان خاصی نکرده ام چون آلودگی هوای تهران همیشه هست و طرح من نیز به همین شکل ادامه دارد.
مجسمه های میدان هفت چنار، میدان راه آهن، مجسمه چهارراه ولیعصر، خیابان امام خمینی و میدان حسن آباد از جمله مجسمه هایی است که این ماسک ها را بر چهره خود دارند.
نیک خواه با اشاره به همراهی برخی ارگان های دولتی در اجرای طرح خود ادامه می دهد: گاهی برای آن که بتوانم این ماسک را بر دهان مجسمه های بسیار بلند شهر نصب کنم، با مشکل مواجه می شوم و گاهی نیز ارگان های دولتی و یا مردم به من کمک می کنند اما برای مجسمه های خیلی بزرگ که دسترسی به آنها دشوار است، نیاز به بالابر وجود دارد که امیدوارم بتوانم از همکاری سازمان زیباسازی در این زمینه استفاده کنم.
سروه نیک خواه اهل کردستان است و به گفته خودش از شهری آمده است با هوای پاک و تازه کوهستان و به همین دلیل ماندن در تهران از سر تقدیر او را به واکنش نسبت به این آلودگی هوا واداشته است.
وی می گوید: از مسیر میدان آزادی که عبور می کنم، هوای سنگین و خفه این منطقه از شهر آزارم می دهد و شاید چون از شهری با هوای پاک وارد این حجم از آلودگی می شوم، نسبت به آن حساس ترم، در حالی که ممکن است برای اهالی این شهر تبدیل به یک عادت شده باشد.
او درباره این که چگونه این ایده به ذهنش رسیده است، چنین توضیح می دهد: هر بار که وارد تهران می شدم، به کوه‌ها نگاه می کردم که آیا این بار دیده خواهند شد، این دغدغه من بود و به ذهنم رسید که می توان از مجسمه های شهر در این زمینه کمک گرفت.
این مدرس هنر واکنش مردم شهر را نسبت به این اتفاق جالب توصیف می کند و ادامه می دهد: مردم واکنش جالبی داشتند، به طور مثال ماسکی را بر دهان یکی از مجسمه های منطقه راه آهن تهران زده بودم، مردم بسیاری آن را دیدند و خوششان آمده بود، یک نفر تلاش کرد آن را بردارد که سریعاً چند نفر دیگر مانع او شدند و بلافاصله ماسک را دوباره به دهان مجسمه زدند.
نیک خواه قصد دارد پروژه خود را همچنان ادامه دهد و تأکید می کند که اگر مخالفتی هم با اجرای طرحش صورت بگیرد، قطعاً از سازمان زیباسازی کمک خواهد گرفت.
این هنرمند معتقد است که این اعتراض هنرمندانه تأثیرگذاری بیشتری بر مسئولان خواهد داشت و تصریح می کند: درباره آلودگی هوای تهران حرف زیاد زده شده است، اما این یک طرح هنرمندانه است که می تواند بی آن که سخنی بگوید، تأثیرگذاری بیشتری داشته باشد.
وی بر این اعتقاد است که نتیجه هر اقدامی می تواند بلافاصله نباشد اما تلنگری است که به دیگران وارد می کند.
