حکایت هنرمندی ارمنی که عاشق «اره‌کاری» است

گروه میراث فرهنگی و هنرهای سنتی، «لودویک برزگر نظری» هنرمندی ایرانی است که به قول خودش، در گوشه‌ای سرش به کارش گرم است؛ اما وقتی صحبت کند، از زوایای جذابی از زندگیش خبردار می‌شویم که گپ‌وگفت‌مان را شیرین‌تر می‌کند.

به گزارش بولتن نیوز، برزگر از ایثارگران ارمنی بنیاد شهید است که در زمان جنگ تحمیلی 25 ماه در جبهه‌های جنوب کشور جنگیده است. این هنرمند، مربی و داور تیم والیبال باشگاه آرارات و عضو هیئت ورزشی و کادر آموزشی خانه‌ی والیبال هم هست و هنر «اره‌کاری» را با عشق دنبال می‌کند.

به گزارش خبرنگار سرویس صنایع دستی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، برزگر را در کارگاه شخصی‌اش ملاقات کردیم. او در ابتدا از چگونگی ورودش به دنیای «اره‌کاری» برای‌مان گفت.

این هنرمند ارمنی توضیح داد: از 16 سالگی اره‌کاری را شروع کردم. البته ابتدا چند سالی «زرگر» بودم. الان در کارگاهم این کار را انجام می‌دهم و به علاقه‌مندان آموزش می‌دهم. اره‌کاری را به‌صورت خودجوش در خانه یاد گرفتم. خوشبختانه یا بدبختانه استاد خاصی در این کار نداشتم. کارهای اولم در رابطه با ارامنه بود، اما کم‌کم به سمت طرح‌های غیرارمنی‌، ایرانی و اسلامی رفتم تا بتوانم خودم را بشناسم و فروش هم داشته باشم.

او اظهار کرد: همان اوایل کارم بود که استادی به من گفت، همیشه باید کارت درجه‌ی یک باشد، کار درجه‌ی دو به‌درد نمی‌خورد. بیشتر کارها را خودم طراحی می‌کنم. طرح‌های بسیاری را با نام «علی» زده‌ام که با استقبال زیادی روبه‌رو شده است. وقتی قرار است یک طرحی بزنم، برایم مهم است که اول خودم آن را دوست داشته باشم. برخی طرح‌هایی که می‌زنم با استقبال مواجه می‌شوند و همان‌ها را چندبار تکرار می‌کنم.

برزگر سپس کمی درباره‌ی بازار کار این هنر، سخن گفت: در سال، اگر نمایشگاهی به‌مناسبت‌های مختلف برگزار شود، در آن شرکت می‌کنم و همان‌جا افراد مختلفی علاقه‌شان را برای یادگیری اره‌کاری ابراز می‌کنند.

او بیان کرد: سال گذشته، در فرهنگستان هنر غرفه‌ای داشتیم و همان‌جا با دو خواهر دانشجو آشنا شدم که الان از شاگردان بااستعدادم هستند. مشتریانی که در این نمایشگاه‌های موقت با ما آشنا می‌شوند، بعدها دوباره تماس می‌گیرند یا دوستان و آشنایان خود را معرفی می‌کنند. به این ترتیب، بازار کار ما فراهم می‌شود.

این هنرمند افزود: یک‌بار در کشور لبنان، نمایشگاهی برگزار شد و من از طرف گروه صنایع‌ دستی در آن شرکت کردم؛ اما بیشتر بازار ما به فروش داخلی محدود می‌شود.

وی در ادامه گفت: پیشنهاد کار تولیدی هم به من شده، اما اگر به خودم باشد، چنین کارهایی را انجام نمی‌دهم. من گاهی ثبت هدایای تبلیغاتی را هم پذیرفته‌ام، اما این کار برای امرار معاش بوده، چون به‌شخصه کار تولیدی را دوست ندارم.

برزگر اظهار کرد: اگر از نظر مالی تأمین باشم، روی کارهایی که دوست دارم، تمرکز می‌کنم؛ از طرف دیگر، اگر روی یک طرح زیاد کار شود، قیمت آن بالا می‌رود و چون قدرت خرید مردم پایین است، آن طرح فروش نمی‌رود. اعتقاد دارم اگر کار، کارِ دست است‌، باید برایش زحمت کشیده شود و همین است که ارزشش را بالا می‌برد.

او همچنین به فعالیت پررنگ جوانان در عرصه‌ی هنرهای دستی در یک دهه‌ی گذشته اشاره و بیان کرد:‌ مسأله‌ی وارد شدن جوانان به عرصه‌ی هنر، یک وجه مثبت دارد و یک وجه منفی. متأسفانه در ایران، یک چیزی که باب می‌شود، تب آن تا مدتی همه را می‌گیرد و بعد ناگهان رها می‌شود. حرکت آهسته و مداوم، نسبت به این شیوه، خیلی بهتر است؛ اما این‌که جوانان با ایده‌های نو به بازار کار وارد شوند، امر بسیار پسندیده‌ای است و ما هم از آن استقبال می‌کنیم.

وی افزود: دوستان جدیدی که برای یادگیری پیش من آمده‌اند، خودشان طرح می‌زنند و کار را درمی‌آورند. زمانی بود که آثار بدلی اصلا پذیرفته نبودند، اما به‌مرور و با ورود فکر‌های جدید، مردم هم از این‌گونه هنرها استقبال کردند و حالا وضعیت خیلی بهتر است.

از برزگر درباره‌ی وضعیت این صنف و حمایت مسوولان صنایع‌ دستی پرسیدیم که در پاسخ با خنده گفت: از وضعیت صنفی‌ام، رضایت نسبی دارم؛ اما اگر رسیدگی بیشتری می‌شد، استقبال می‌کردیم. خودم هیچ‌وقت آدمی نبوده‌ام که به‌دنبال این مسائل بروم و در گوشه‌ای، سرم به کارم گرم بوده و زیاد درگیر کاغذ‌بازی‌های اداری نشده‌ام. مثلا اگر می‌گفتند وام شغلی می‌دهند و بعد می‌رفتی و می‌دیدی کلی پیچ و خم و داستان دارد‌، رهایش می‌کردم.

این هنرمند ادامه داد: ظاهرا سازمان صنایع‌ دستی از ما حمایت می‌کند، اما شرایط آن‌طور که باید و می‌نماید،‌ نیست. مثلا بنیاد شهید از ما دعوت می‌کند و پیشنهاداتی می‌دهد؛ اما این در حد کاغذبازی باقی می‌ماند. آن‌طور که باید از ما حمایت شود و بازار کار برای‌مان فراهم شود‌، نیست. مسوولان صنایع‌ دستی باید بیایند، کارها را ببینند، سفارش بدهند و بازار ایجاد کنند تا ما راحت‌تر کارمان را ارائه کنیم، نه این‌که سرگرمی باشد.

او اظهار کرد: کار ما برای امرار معاش است و دوست داریم بیشتر فعالیت کنیم. آثارمان را در داخل و خارج معرفی کنیم. البته گاهی هم کم‌کاری از خود من بوده، اما مثلا در نمایشگاه‌ها می‌گویند، از همه دعوت کرده‌اند، در صورتی که این‌طور نیست، برخی همکاران من مجوز دارند، عضو هم هستند، اما برای شرکت در نمایشگاه‌ها دعوت نمی‌شوند. مسوولان باید فکر کنند و ما را از گوشه‌نشینی درآورند، تا ما برای انجام کارهای جدید، خوب و سطح بالا انگیزه داشته باشیم.

این هنرمند ارمنی همچنین گفت: من طرح‌های بسیاری با نام‌های «علی» و «فاطمه» و «بسم‌الله» دارم و این کار را با علاقه انجام می‌دهم. مثلا «بسم‌الله» به‌نظرم واژه‌ای جهانی است و حس خوبی به همه می‌دهد و ربطی به دین و مذهب ندارد. اسم‌های «علی» و «فاطمه» نیز طرفدارهای زیادی دارند و من در طرح‌های متنوع، آن‌ها را تولید می‌کنم.

این هنرمند ایرانی در پایان درباره‌ی فعالیت‌های کنونی‌اش، گفت:‌ من جزو ایثارگران ارامنه هستم. انجمنی را با هدف حمایت از ایثارگران اقلیت‌های مذهبی وابسته به بنیاد شهید تشکیل داده‌ایم. به‌تازگی در نمایشگاه صنایع دستی سوم خرداد که از طرف نهاد ریاست‌جمهوری برگزار شد، به نمایندگی از بنیاد شهید اقلیت‌های ارامنه شرکت کردیم و تقدیر شدیم. از 20 خردادماه نیز هم در نمایشگاه بین‌المللی صنایع‌ دستی که در مرکز نمایشگاه‌های بین‌المللی برپاست، حضور داریم.