آسیب شناسی قرادادِ 1/7 میلیاردی «مهران مدیری» و دیگر کهکشانی ها

گروه فرهنگ و هنر، در حدود یک ماه اخیر با رسانه ای شدن مبلغ قراردادهای تو باشگاه پرسپولیس و استقلال تهران که ابتدا توسط خبرگزاری ایسنا در مورد بازیکنان پرسپولیس و سپس توسط سازمان لیگ درمورد بازیکانان استقلال صورت گرفت، موجی از انتقادات علیه این بازیکنان به راه افتاد و همگان متفق القول این مبالغ را بسیار زیاد تر از بازدهی بازیکنان دانستند و گفتند، چرا باید به بازیکنانی که بعضاً حتی برای پیراهن تیم ملی هم ارزش خاصی قائل نیستند، این دستمزدهای سنگین داده شود.

به گزارش بولتن نیوز، اما وقتی امروز صبح، روزنامۀ سینمایی «بانی فیلم» با انتشار خبری مبنی بر امضای قرارداد 1 میلیارد و 700 میلیون تومانی مهران مدیری با یکی از تهیه کنندگان سینما، برای بازی در یک فیلم سینمایی ایرانی خبر داد، مباحثی مشابه درخصوص هنرمندان(!) و بازیگران سینما و عدم تطابق دستمزدهای عوامل سینما با درآمدهای سینمای کشورمان به راه افتاد.

 

«بانی فیلم» با اعلام این خبر و ذکر این نکته که این خبر هنوز "تایید نشده است"، به انتقاد از این اتفاق پرداخته و می نویسد: رقم قرارداد مدیری 1 میلیارد و 700 میلیون تومان است. قراردادی که گویا چندی قبل امضا شده و گفته می شود تهیه کنندۀ پروژه، این مبلغ را طی دو فقره چک(یک فقره چک 1 میلیاردتومانی و یک چک 700 میلیون تومانی) به این بازیگر پرداخت کرده است. فیلمی که البته هنوز در مرحلۀ پیش تولید قراردارد و هنوز به مرحلۀ فلیمبرداری نرسیده است. گفتنی است این پروژه از ادارۀ نظارت و ارزشیابی وزارت ارشاد در دورۀ گذشته پروانۀ ساخت دریافت کرده است."
 
خبرنگار «بانی فیلم» همچنین ادامه می دهد: این که این مبلغ آیا در نهایت به حساب مهران مدیری واریز می شود یا نه، یا این که این پروژه اصلاً به سرانجام خواهد رسید، اهمیت چندانی ندارد. بلکه موضوع مهم تفکر غلط خرج های میلیاردی در برخی تولیدات سینمای ایران است. اگر هزینۀ تولید این فیلم در کمترین حالت 800 میلیون تومان درنظر بگیریم(که البته با وجود در اختیار داشتن بازیگران دیگری خیلی بالاتر از این رقم هاست) با یک حساب سرانگشتی ساده، برای اینکه این پروژه 2 و نیم میلیاردی به سوددهی برسد، باید حداقل 7ونیم میلیارد تومان فروش کند!"
 
«بانی فیلم» در پایان با اشاره به فضای کلی سینما و واقعیت های اقتصادی این سینمای نحیف می گوید: "این ارقام حتی اگر رد و بدل هم نشود، عنوان شدنش روی کاغذ ضربات جبران ناپذیری به سینمای ایران می زند. سینمایی که بضاعت ناچیزی دارد و پرداخت چنین مبالغی تورمی مضاعف را به سینما تحمیل می کند. سینمایی که اکثر فیلم هایش به زحمت هزینۀ خود را برمی گرداند." و نتیجه می گیرد: "در چنین شرایطی به نظر می رسد، نظارت درست مسئولان وزارت ارشاد روی برخی پروژه ها، بهترین راهکار برای جلوگیری از این تورم کاذب است. آن هم تورم برای سینمایی که در ورشکستی قرار دارد."
 
در حقیقت هنگامی می توانیم پی به کاذب بودن بیش از حد این رقم و عمق فاجعه ببریم که به یادبیاوریم بیش از 70% آثار سینمایی تولیدشده در طول یک سال هیچ گاه به مرز فروش 1 میلیارد هم نمی رسند و عبور از مرز 1 میلیارد، نوعی افتخار برای تهیه کنندگان و سینماگران ایرانی محسوب می شود.
 
هنگامی که به یاد بیاوریم، پرفروش ترین فیلم های اکران نوروزی هم هنوز نتوانستند به مرز 7 میلیارد و نیمی که خبرنگار «بانی فیلم» برای جلوگیری از ورشکستی پروژۀ یادشده اشاره می کند، برسند.
 
هنگامی که با نگاهی به آمار به یاد بیاوریم پُرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران، یعنی اخراجی های 3، 2 و 1 که از هر سو انگ بازاری بودن و ساخته شدن برای فتح گیشه به آن ها چسبیده هرگز به مرز 7 میلیارد فروش نزدیک هم نشده اند و در بهترین حالت(اجراجی های 3) تنها توانسته اند، 5میلیارد و 900میلیون تومان بفروشند.
 
به راستی چه اتفاقی در سینمای ما افتاده است؟ فارغ از مشکلات و بحران های ریز و درشت فرهنگی و اقتصادی که سال هاست دامن گیر این سینمای بیچاره شده است، آیا کسی به این فکر نمی کند، که شنیدن این ارقام کاذب و نجومی برای نوجوانی که خود را برای انتخاب شغل و حرفۀ آینده و ورود به جامعه آماده می کنند، تا چه میزان خطرناک است؟!
 
آیا می توان تصور کرد که نوجوانی که طبیعتاً دنیا را بسیار ساده تر از آن چه هست، می بینید، این اخبار را بشنود و بعد با رویکرد عاقلانه و منطقی با آن روبرو شود؟!! یعنی می توان از او خواست که علاوه بر این که شهرت و جذابیّت کاذب سینما را درک می کند و فریب آن را نمی خورد، فریب وضعیت مرفه اقتصادی ناشی از حضور در سینما را نیز نخورده و با رفتاری عاقلانه، استعدادهای واقعی اش را شناسایی نموده و بی گدار به آب نزند؟!!
 
آن هم در شرایطی که این بزرگان عرصۀ فرهنگ با رفتارهای بچگانه و ناآگاهانه این چنین به جوسازی کاذب در فضای سینما و فرهنگ می پردازند! به راستی وقتی بزرگان فرهنگ و هنر جامعه ای، این چنین با نابخردی و رفتاری سراسر هیجانات مادی با مسائل مهم فرهنگی روبرو می شوند و بی توجه به جایگاه و شان هنری و فرهنگی شان، دست به هر کاری می زنند و صحبت از هر نکته ای به میان می آورند و این چنین خود را با کاغذهای اسکناس تعریف می کنند، چه انتظاری می شود از بدنۀ جامعه داشت؟!!
 
مگر نه آن که فرهنگیان و هنرمندان هر جامعه، در حکم پیشوایان فکری و الگوهای جوانان آن جامعه اند؟ آیا این رفتار و کردار شایستۀ الگو و پیشوای فکری است؟!!
 

البته روی سخن این سوال ها و سوالاتی از این دست نه شخص مهران خان مدیری است و نه اساساً هیچ شخصیت خاص دیگری. مسئله فرهنگی است که به غلط در حال رشد و نمو ویروسی است و هر روز از جایی از شئون زندگی اجتماعی ما بیرون می زند و خود می نمایاند. مسئله اتفاقی زیرساختی است و برای برخورد با آن نیز با رویکردی کلان به پاکیزه کردن زیرساخت ها همت گمارد.