زندانیان بند 350 و اهالی فتنه بخوانند

گروه سیاسی-  آیت الله صادق آملی لاریجانی روز گذشته در جلسه مسئولان عالی قضایی با اشاره به جریانات اخیر رسانه‌ای و هجمه‌هایی که علیه قوه قضاییه و نظام اسلامی به بهانه بازرسی زندان از سوی برخی رسانه‌های داخلی در همراهی با رسانه‌های خارجی صورت گرفته است گفت: بازرسی‌های صورت گرفته در زندان اوین، وظیفه‌ای قانونی و عادی در سازمان زندانها بوده و حسب گزارش رئیس محترم سازمان هیچ خلافی صورت نگرفته است اما گویا جریان فتنه این حرکت کاملاً قانونی را بهانه‌ای برای میدان آمدن دوباره دیده و عده‌ای از درون کشور در هماهنگی و همراهی با دشمنان و معاندان خارجی در صدد زنده کردن جریان فتنه هستند.

به گزارش بولتن نیوز، آیت الله آملی لاریجانی با اشاره به اینکه « برخی‌ها علت تسامح نظام با فتنه‌گران را بد تلقی کرده اند و آن را به معنی انفعال دستگاه قضایی و امنیتی در مقابل خود برداشت کرده‌اند » بر باطل بودن این تصور تأکید کرد

رئیس قوه قضاییه با طرح این پرسش که « در کجای دنیا به زندانیان اجازه می‌دهند که از درون زندان و بدون هماهنگی با هر کجا که دلشان خواست تماس تلفنی بگیرند و اینگونه امکانات رفاهی همراه داشته باشند» به برخوردهای خشن پلیس با معترضان در کشورهای غربی اشاره کرد و گفت: نیروهای پلیس در کشورهای غربی با تظاهرکنندگان و زندانیان بدترین برخوردها را دارند و معترضان را به صورت علنی کف خیابان می‌خوابانند و کتک می‌زنند و هیچ کسی نمی‌گوید که این کارشان خلاف حقوق بشر است، اما رسانه‌ها و دولت‌های همین کشورها بازرسی های عادی و قانونی از سلول‌های زندانیان را کاری خلاف حقوق بشر معرفی می‌کنند .

در تکمیل اظهارات رئیس قوه قضائیه بد نیست به اخبار زیر نگاهی بیاندازیم و ببینیم وضعیت زندانها و برخورد با زندانیان در ایران با دیگر کشورهای جهان که ادعای مترقی بودن می کنند چه تفاوتهایی دارد و کمی بیشتر در سخنان رئیس عالی قضا اندیشه کنیم.

زندان گوانتانامو

خرداد ماه 1392 رسانه های آمریکایی از بازدید هیاتی از مقامات آمریکا از زندان گوانتانامو خبر دادند. در این خبر که به نقل از روزنامه گاردین منتشر شده اعلام شده هیاتی متشکل از رئیس دفتر کاخ سفید و سناتورهای بلندپایه دو حزب اصلی آمریکا به دنبال گسترش اعتصاب غذا زندانیان زندان گوانتانامو، اقدام به بازدید از این زندان کردند.

روزنامه گاردین در گزارش خود نوشته بود: «این بازدید در حالی انجام می‌شود که اعتراضات در میان زندانیان گوانتانامو گسترش پیدا کرده است.

تا روز جمعه، 104 زندانی از 166 زندانی حاضر در زندان گوانتانامو دست به اعتصاب غذا زده‌اند. از این تعداد به 41 تن بالاجبار غذا خورانده شده است و چهار تن در بیمارستان بستری شده‌اند.

ماه گذشته میلادی اوباما وعده داد برای تعطیل کردن زندان گوانتانامو اقدام خواهد کرد. این تکرار قول مشابهی بود که وی در این زمینه در سال 2009 پس از رسیدن به ریاست جمهوری داد.

آن دسته از کسانی که در واشنگتن مخالف بسته شدن زندان گوانتانامو هستند علت مخالفت خود را نگرانی کشورهای خارجی از آزادی متهمان به تروریسم و تهدید آنها علیه تاسیسات در آمریکا دانسته‌اند».

آمریکا بیش از هر کشوری در دنیا زندان و زندانی دارد

آمریکا بیش از هر کشور دیگری در دنیا زندانی دارد. این کار به یک صنعت غول‌پیکر در آمریکا تبدیل شده است.

"ایمی گتزمن" در مطلبی در پایگاه آمریکایی "مین پست" نوشت: کتاب "باریکه‌ای از نور: سه آمریکایی زندانی در ایران" جزئیات تجربه "شین باوئر"، "جاشوا فتال"، و "سارا شورد" سه گردشگر آمریکایی را توصیف می‌کند که در کشوری زندانی شده‌اند که روابطی پیچیده با آمریکا دارد.

سه گردشگر در کتاب خود علاوه بر تجربیات خود، درباره غذاهای فوق‌العاده خاورمیانه‌ای، تأثیرات زندگی در سلول انفرادی بر ذهن انسان، و روش‌های مخفیانه ارتباط زندانیان با یک‌دیگر نیز می‌نویسند. شورد به عنوان تنها زندانی زن بین گردشگران آمریکایی پیش از بقیه آزاد می‌شود.

سایت خبری آمریکایی "مین‌پست" با شین باوئر مصاحبه کرده و از او درباره کتاب "باریکه‌ای از نور: سه آمریکایی زندانی در ایران" پرسیده است.

سؤال: رسانه‌های آمریکایی تجربه شما را منحصر به فرد و وحشتناک توصیف می‌کنند. این در حالی است که خود شما هم در نتیجه‌گیری کتاب و هم به عنوان خبرنگار گفته‌اید که هزاران نفر در سراسر جهان همین تجربه را دارند، و بسیاری از آن‌ها توسط دولت آمریکا زندانی شده‌اند، در شرایطی که از تجربه شما وخیم‌تر است.

شین باوئر: کاملاً درست است. هزاران زندانی سیاسی در سراسر دنیا به حبس بدون مدت محکوم شده‌اند و زندانی هستند. هزاران نفر در سلول‌های انفرادی هستند، بسیاری از آن‌ها در کشور خود ما، علی‌رغم آن‌که می‌دانیم زندگی در سلول انفرادی چه تأثیرات روانی روی فرد می‌گذارد. آمریکا بیش از هر کشور دیگری در دنیا زندانی دارد. این کار به یک صنعت غول‌پیکر در آمریکا تبدیل شده است.

افرادی مانند مانینگ هستند که جان خود را برای افشای بی‌عدالتی در ارتش به خطر می‌اندازند و بهای این کار را با از دست دادن آزادی خود می‌پردازند. مسلمانان بی‌شماری هستند که توسط دولت آمریکا به زندان می‌افتند و بدون هیچ دلیلی حبس می‌شوند. بی‌شک گوانتانامو یکی از مثال‌های بارز این قضیه است. برخی از زندانیان آن 10 سال بدون هیچ دادگاهی زندانی شده‌اند. برخی دیگر بخشیده شده و مجوز آزادی دارند، اما هنوز هم آزاد نشده‌اند. آن‌ها هم مثل ما درگیر ماجرایی شده‌اند که به شخص آن‌ها هیچ ارتباطی ندارد.

هشدار بازرس سازمان ملل در مورد وضعیت زندان‌های آمریکا

گزارشگر ویژه سازمان ملل در خصوص شکنجه ضمن ابراز نگرانی نسبت به وخیم‌تر شدن وضعیت زندان‌های آمریکا از مسئولان ایالت کالیفرنیا خواست تا به وی اجازه بازدید از مراکز بازداشت در زندان‌های این ایالت را بدهند.

ژوآن مندز گزارشگر ویژه سازمان ملل در خصوص شکنجه در گفت‌وگو با روزنامه لس آنجلس تایمز ابراز نگرانی کرد که زندان‌های کالیفرنیا مدت‌هاست به دلیل حبس طولانی مدت زندانیان در سلول‌های انفرادی مورد توجه و نگرانی مدافعان حقوق بشر بوده‌اند. از این رو مسئولان این ایالت موظفند نظارت بیشتری بر سیستم زندانهای این ایالت داشته باشند.

وی در این باره گفت: برای قرار دادن یک انسان در حبس انفرادی باید دلایل قانونی و موجه زیادی داشته باشیم و از آن باید به عنوان آخرین راه حل استفاده کرد. در حالی که مسئولان زندان‌های آمریکا به راحتی و از همان ابتدا از سلول‌ انفرادی به عنوان یک روش مجازات استفاده می‌کنند.

مندز سیاست حبس زندانیان به مدت 22 ساعت در شبانه روز در یک سلول انفرادی را محکوم و تاکید کرد که نباید زندانیانی که از بیماری روانی رنج می‌برند را در سلول انفرادی نگهداری کرد.

گفته می‌شود در حال حاضر حدود 10 هزار زندانی در حبس انفرادی هستند که به واحدهای اسکان امنیتی (SHU) معروف است. این امر موجب این نگرانی می‌شود که هزاران تن از مجرمان در این ایالت پس از گذراندن شرایط سخت حبس انفرادی در حالی از زندان آزاد می‌شوند که مشکلات اجتماعی و حتی بیماری‌های روانی جدی رنج می‌برند، در حالیکه پیش از رفتن پشت میله‌ها به آن‌ها دچار نبوده‌اند.

متاسفانه زندگی کردن در کنار دیگر زندانیان در کالیفرنیا تنها یک پیشرفت کوچک محسوب می‌شود. چون زندان‌های این ایالت به شدت از ازدحام جمعیت در رنج هستند. این مراکز در طول یک دهه گذشته چندین برابر ظرفیت‌شان زندانی در خود جای داده‌اند. تا جایی که این وضعیت باعث شد دیوان عالی آمریکا در سال 2011 برای کاهش جمعیت زندانیان ضرب‌الاجل اعلام کند.

مسئولان ایالتی سال گذشته در این راستا حدود هزار زندانی را آزاد کردند، اما از دادگاه خواسته‌اند زمان این ضرب‌الاجل را تا اواخر فوریه 2014 به تاخیر بیندازد.

یکی از مشکلات اساسی این زندانیان نبود امکانات پزشکی کافی است که باعث شده تعداد زیادی از آن‌ها بیمار شده یا جان خود را از دست بدهندف اما مسئولان زندان‌های کالیفرنیا تاکنون هیچ اقدامی برای فراهم کردن امکانات پزشکی لازم مطابق با استانداردهای بین‌المللی نکرده‌اند.

زندان ليسبون غيرانساني ترين زندان اروپا

کمیته اروپایی پیشگیری از شکنجه و برخورد غیرانسانی و تحقیرآمیز زندان لیسبون در غرب اروپا را غیر انسانی ترین و حقارت بارترین زندان اروپا نامید.

روزنامه "راسیسکا گازتا" در مطلبی به قلم ماکسیم نوویکف می نویسد: «بسیاری از اهالی لیسبون ساختمان ستاره ای شکل زیبای زندان لیسبون که شبیه به یک قلعه قدیمی است را می شناسند. این زندان تنها زندان پایتخت پرتغال است که اولین زندانیانش را سال 1895 پذیرفت و اکنون غیرانسانی ترین و حقارت بارترین ساختمان زندان در غرب اروپا شناخته شده است. کارشناسان کمیته اروپایی پیشگیری از شکنجه و برخورد غیرانسانی و تحقیرآمیز به این سادگی به چنین نتیجه ناگواری نرسیدند. شرایط نگهداری و وضعیت محل سکونت زندانیان، از جمله رطوبت بالا در سلولها، گچ کاری های نامناسب و پنجره های شکسته و برخورد نگهبانان با زندانیان از دلایل مشخص این نتیجه گیری عنوان شده است. به گفته سخنگویان کمیته، امروز ازدحام این زندان به صد و پنجاه درصد رسیده است.

هم اکنون بدون احتساب زندانها و شکنجه گاههای مخفیانه، بیش از ده میلیون نفر در سراسر دنیا پشت میله های زندان هستند. در این میان، ندامتگاههای آمریکای لاتین در رأس فهرست دهشتناکترین زندانها قرار دارند، که از جمله می توان به زندان "کاراندیرو" در برزیل (آمار مبتلایان به ایدز در این زندان بسیار بالا است)، زندان لاسابانتا در ونزوئلا (با شرایطی کمی بهتر) و زندان "مندوسا" در آرژانتین اشاره کرد که زندانیان کف زمین می خوابند. زندانبانان عرب نیز به تجاوز به غیرهم کیشان و حتی هم میهنان خود شهره اند.

شکنجه با گرسنگی و تشنگی، ضرب و شتم و شکنجه چیزهایی عادی و روزمره هستند. در نظام زندانهای آفریقا فرد زندانی می تواند ناپدید شود. او کشته نمی شود بلکه خورده می شود. تنها در سال 2012 بیش از صد مورد مشابه تحت عنوان فرار و اپیدمی همگانی به ثبت رسید.

ايتاليا بدترين شرايط زندان ها را در اروپا دارد

زندان های ایتالیا بدترین شرایط را در میان زندان های اتحادیه اروپا داشته و امسال پنجاه وسه نفر در زندان های ایتالیا خود کشی کرده اند.

به گزارش پایگاه اینترنتی خبرگزاری ایتالیایی زبان آنسا، بر اساس تحقیقات بعمل آمده، زندان های ایتالیا بدترین شرایط را درمیان زندان های دیگر کشورهای عضواتحادیه اروپا دارند.

بر همین اساس،‌ میزان ازدحام در زندان های ایتالیا به صد و چهل و دو ممیز پنج دهم درصد رسیده است در حالیکه میزان متوسط آن در دیگر کشورهای اروپایی برابر با نود و نه ممیز شش دهم درصد است.

این پایگاه اینترنتی در ادامه با اشاره به تعداد شصت وشش هزار و ششصد وهشتاد و پنج زندانی در زندان های ایتالیا نوشت، اغلب زندانی های ایتالیا مرد بوده و زنان فقط چهار ممیز دو دهم درصد از کل زندانی های این کشور را در بر می گیرند. یک سوم از زندانی های ایتالیا خارجی هستند و از هر ده زندانی چهار نفر کمتر از سی وپنج سال سن دارد‌ و جرم اغلب آنها قاچاق مواد مخدر است.

تعداد هزار و پانصد و شصت و هفت نفر از زندانی های ایتالیا مجرم هستند در حالیکه تعداد آنها در سال 2005 میلادی برابر با هزار و دویست و بیست و چهار نفر بوده است.

از شصت وشش هزار و ششصد و هشتاد و پنج زندانی ایتالیا، بیست و سه هزار و هفتصد و هشتاد و نه نفر خارجی بوده و در مجموع سی و پنج ممیز شش دهم درصد از زندانیان ایتالیا را در بر می گیرند. ملیت اکثر زندانی های خارجی مراکشی، رومانیایی، تونسی، آلبانیایی و نیجریه ای است.

در سال 2012 میلادی پنجاه وسه نفر از زندانی های ایتالیا در زندان خود کشی کرده اند که این تعداد ده نفر بیشتر از تعداد زندانیان خود کشی کرده در سال 2011 میلادی است.

نود و سه نفر از زندانی ها نیز در زندان فوت کرده اند که دلیل یکی از آنها اعتصاب غذ ا بوده است. به غیر از این تعداد، چهار نفر نیز در «اتاق های امنیتی» کشته شده اند که سه مورد از آنها بدلیل خود کشی بوده است که هر سه آنها جوانان خارجی در فاصله سنی بیست و شش تا سی و یک سال بوده اند. جوان ترین زندانی ایتالیایی که خودکشی کرده است، یک ایتالیایی بیست ویک ساله بوده است.

دو زن نیز در زندان های ایتالیا خود کشی کرده اند. یکی از آنها سی وشش سال سن داشته و شش ماه قبل از آزادی اش از زندان، در سلول خودش را به دار آویخته است.

دیگری یک زن پنجاه و پنج ساله اهل اتیوپی بوده است که به اتهام مرتکب شدن قتل به هجده ماه تحمل زندان محکوم شده بود. بدلیل داشتن اختلال روانی،‌ وکیل این زن درخواست آزادی وی را کرده بود.

مقایسه زندان‌های ایران و اروپا

مشاور ارشد برنامه ریزی در دفتر مرکزی UN AIDS (صندوق جهانی ایدز وابسته به ملل متحد)در ژنو در جریان بازدید از زندان مرکزی شیراز گفت : برخلاف برخی کشورها ، در جمهوری اسلامی ایران هدف زندان بیشتر اصلاحی و ارشادی است تا تنبیهی.

به گزارش ایرنا ،لوک باریر کنستانتین در زندان مرکزی شیراز افزود:اولین بازدیدم از زندانهای ایران است که در این بازدید از زندان بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم.

وی ادامه داد: برای من خیلی سخت است که اینجا را زندان بنامم چرا که وقتی داخل زندان هستی احساس نمی کنی اینجا زندان است و تنها زمانی که از این محیط بیرون میایی و دیوارهای بلند را مشاهده می کنی متوجه می شوید که اینجا زندان می باشد.

مشاور ارشد برنامه ریزی در دفتر مرکزی UN AIDS در ژنو اظهار داشت: زندان مرکزی شیراز را در واقع می توان بیشتر به یک مرکز اصلاحی و تربیتی، و مرکزی برای آموزش تشبیه کرد.

وی اضافه کرد: صحبتی برای بهبود وضعیت زندان ندارم ولی ادامه همین فعالیتهایی که وجود دارد به خصوص بیماریابی و فعالیتهای کاهش آسیب رفتارهای پرخطر که در رأس برنامه ها قرار دارد بسیار حایز اهمیت است.

مشاور ارشد برنامه ریزی در دفتر مرکزی UN AIDZ در ژنو همچنین گفت: همه زندانهای اروپایی را ندیدم ولی همانطور که این زندان را با کشور فرانسه مقایسه می کنم زندانهای فرانسه بیشتر جنبه تنبیهی دارند و خدمات درمانی و آموزشی در آنجا بسیار محدودند.

کنستانتین بیان کرد: در جریان این بازدید متوجه این موضوع شدم که در ایران هدف زندان، اصلاح است تا تنبیه و نکته مورد تأکید این است که در سایر کشورها نیز باید این مدل ارایه شود تا از این روش یاد بگیرند که زندان مکانی برای آموزش است و این رفتارها بعد از زندان نیز اصلاح می شود.

وی افزود: آنچه که در بازدید از زندان مشاهده کردم و باید به آن اشاره شود این بود که در کریدورهای زندان، شما با زندانی با عدد برخورد نمی کردید مثل انسان برخورد می کنید و این جنبه انسانی کار شما را نشان می دهد.

این مقام مسوول با اشاره به اینکه این فعالیتهای جامع می تواند به عنوان مثالهای واقعی نشان داده شود که چگونه با جرم می توان در میان تمام فرهنگها مبارزه کرد اظهار داشت : مطمین هستم که تلاشهای شما زندگی اجتماعی در کشور را بهبود می بخشد.

نتیجه

در پایان از کسانی که ادعا می کنند در ایران و به خصوص در زندان اوین به زندانیان توهین شده و با آنها خشونت کرده اند می پرسیم که آیا برخورد با زندانیان در ایران مناسب تر است یا در اروپا و امریکا. آیا زندانبانان در ایران حق نداشته اند تا به بازرسی بندها بپردازند و موبایلهایی را که برای حمله به امنیت ملی و دادن خوراک خبری به سایتهای معاند و غربی مورد استفاده قرار می گرفت را جمع آوری کنند.

آیا اینکه رئیس قوه قضائیه می گوید بیشتر از این اجازه نمی دهیم که فتنه گران و ابزارهای دست ضد انقلاب و دشمنان ایران و خبرگزاریهای خارجی از رافت اسلامی جمهوری اسلامی سوء‌استفاده کنند به علت عملکرد بد کسانی نیست که خود را فراقانونی می دانند و در برابر هیچ قانونی سر تعظیم فرود نمی آورند. آیا اروپاییها و آمریکاییها در برابر کارشکنیهای زندانیان خود به اندازه ایران صبر و تحمل به خرج می دهند.