16 میلیون مین در ایران هنوز خنثی نشده است

گروه سیاسی - ایران 60 درصد از مین های زمینی که در زمان جنگ ایران و عراق که در دهه 80 در سرزمین های مرزی ایران و عراق جاگذاری شده است هنوز 16 میلیون مین بجا مانده و حدودا 300 نفر در سال با برخورد با این مین ها زخمی می شوند.

به گزارش بولتن نیوز، سایت استراتژی گزارش داد: ایران اخیرا گزارش داده که 60 درصد از مین های کاشته شده طی دوران جنگ دهۀ 1980 با عراق را پاکسازی کرده است . اما هنوز هم 16 میلیون مین در امتداد مرز عراق وجود دارد و با اینکه محل کلی میدان های مین به خوبی مشخص است و بسیاری از مین ها در نواحی بسیار کم جمعیتی قرار دارد، این معضل سالانه بیش از 300 نفر کشته و زخمی برجای می گذارد.  ایران روند استخدام بیشتر تکنسین های مین روبی را برای افزایش سرعت کار آغاز کرده تا تمام مین های قدیمی کاشته شده در مرز عراق در نهایت معدوم شود.

 
 با وجود ، پیمان بین المللی منع استفاده از مین های زمینی ، که 161 کشور آن را امضا کرده اند ، ایران در میان 36 کشوری قرار دارد که این پیمان امضا نکرده اند . این فهرست علاوه بر ایران شامل چین، مصر، هند، اسرائیل ( و فلسطین ) ، هر دو کره، پاکستان، روسیه، عربستان سعودی ، و ایالات متحده نیز می باشد. بسیاری از این کشورها هنوز هم نیاز مبرم به مین های زمینی را احساس می کنند ، هر چند بسیاری نیز برای پیدا کردن سلاح های جایگزین تلاش می کنند.

 
 مین های زمینی به موجب یک پیمان بین المللی در سال 1999 غیر قانونی اعلام شد ، اما بسیاری از کشورهایی که این پیمان را با اشتیاق امضا کردند یا مین زمینی نداشتند و یا دلیلی برای استفاده از آنها نمی دیدند.  تلفات مین های زمینی ، از زمان پایان جنگ سرد تاکنون از حدود 20،000 نفر در سال ، به 5000 نفر کاهش یافته است، این امر عمدتا به دلیل سقوط بسیاری از دولت های کمونیستی است، که همواره برای جلوگیری از ورود و یا خروج مردم از کشور خود، بزرگترین کاربران مین های زمینی بودند.
 
سقوط کمونیسم به باز تر شدن مرزها انجامید و مین های زیادی از رده خارج شد. بنابراین حامیان این پیمان، علاقه مند بودند تا به بهانۀ از بین بردن 46 میلیون مین زمینی برای این 87 کشور اعتباری بخرند، اما ، بسیاری از این مین ها در هر صورت به دلیل سقوط باید نابود شدند، زیرا فروپاشی آن تعدا دولت کمونیستی ، یساری از این مین ها را واجد شرایط از رده خارج شدن و تخریب کرده بود.
 
با وجود تلاش های ضد مین های زمینی ، برخی از کشورها هنوز این مین ها استفاده می کنند. در چند سال گذشته، اسرائیل، لیبی، سوریه ، کره شمالی ، ایران و میانمار (برمه) مین های جدیدی کاشته اند. علاوه بر این، سه کشور هند ، میانمار و پاکستان هنوز هم مین های زمینی تولید می کنند. معامله گران اسلحه هنوز هم تعداد زیادی مین های زمینی روسی و چینی را برای عرضه می کنند، که بسیاری از آنها مازاد تسلیحات جنگ سرد هستند.
 
 چین، روسیه، و دیگر کشورهای کمونیستی تولید کنندۀ عمدۀ مین های زمینی در دوران جنگ سرد بودند. این مین ها چندان هم برای استفاده علیه دشمنان بالقوه تولید نمی شد، بلکه برای کمک به حفظ مرزهای بسته و جلوگیری از ترک این دیکتاتوری های ناخوشایند توسط شهروندان این کشورها بکار می رفت.
 
 
همچنین فهرستی بلندبالایی از سازمان های متمرد و قانون شکن نیز هستند که معاهدۀ 1999 را نادیده می گیرند. طالبان در افغانستان و پاکستان در کارگاه های بدوی مین های زمینی می سازد و آنها را علیه پاکستان ، افغانستان ، و سربازان خارجی ، و همچنین غیر نظامیان افغانی بکار می برد که از حمایت از تروریسم اسلامی خودداری می کنند.
شورشیان و تبهکاران این پیمان بین المللی را امضا نکرده اند و این مین های  زمینی را راهی ارزان برای کنترل غیر نظامیان و کاهش سرعت حرکات نیروهای امنیتی می دانند . تلاش ، هزینه و زمان لازم برای پاکسازی این مین ها از کاشت آنها به مراتب بیشتر است.
 
 
مین های زمینی، با وجود معاهدۀ سال 1999 ، هنوز هم باعث تلفات انسانی می شوند . حدود 20 درصد از قربانیان کشته می شوند و 90 درصد آنها مرد هستند. این رقم بیشتر به این دلیل است که احتمال حضور مردان در خارج از محل سکونت، در بوته زارها و مزارعی که هنوز از این مین ها پاکسازی نشده بیشتر است. یک سوم از تلفات را پرسنل امنیتی ( پلیس و سربازان ) تشکیل می دهد، زیرا در بسیاری از کشورها، شورشیان و جنایتکاران هنوز از مین های زمینی استفاده می کنند ، که یا از انواع کارخانه ای ، و ساخت کشورهائی هستند که کنوانسیون اتاوا را امضا نکرده اند و یا از نوع مین هایی که در کارگاه های کوچک محلی تولید می شوند.

ساخت مین های زمینی کار ساده ای است و کارگاه های کوچک ساخت این مین ها به راحتی راه اندازی می شود. با وجود این واقعیت که بسیاری از این مین ها به نام معاهدۀ سال 1999 نابود شده ، هیچ کمبودی در این زمینه وجود نداردگفته می شود که بیش از 100 میلیون مین هنوز هم داخل زمین وجود دارد و دستکم همین مقدار نیز در انبارها نظامی برای کاربردهای اتی ذخیره شده است.
 
قرار بود پیمان 1999 ، خطر مین های زمینی را برای همیشه برطرف کند اما این پیمان تاثیر چندانی نداشت . به این دلیل که صاحبان بزرگترین ذخایر مین های زمینی ، به ویژه روسیه و چین ، از امضای آن سر باز زدند. مین های زمینی چینی هنوز در بازار سیاه بین المللی قابل دسترسی هستند.  گفته می شود چین ، بزرگترین انبار این سلاح ها را در اختیار دارد ، که بیشتر آنها مین های ضد نفر هستند.
 
مین های قدیمی تر اغلب قبل از آنکه بی ارزش شوند به فروش می رسند.. اما حتی این مین ها ، که هریک 5- 10 دلار قیمت دارد ، برای بسیاری از سازمان های خلافکار ، گران تر از توان خرید آنهاست. مین های زمینی دستساز، در رقابت با آنهایی که در کارخانه های چین ساخته می شود ، ارزان تر بوده و هر یک به قیمت کمتر از 3 دلار تمام می شود. تمام اطلاعات فنی لازم در اینترنت قابل بازیابی است.
 
 به هر حال، موثر ترین راه برای پاکسازی مین ها ، آموزش داوطلبان محلی برای پیوستن آنها به تیم پاره وقت پاکسازی است.  دولت باید آموزش های لازم را ارائه دهد ، و دستمزد این افراد داوطلب را طبق استانداردهای محلی پرداخت کند ، و برای آنها امکانات بهداشت و درمان و بیمه عمر فراهم نماید تا هنگام کشف سری جدید مین ها ( که معمولا با عبور یک حیوان از روی آنها مشخص می شود) ، تیم پاکسازی کار خود را آغاز کند.
 
مین های زمینی همچنان معضل زشت و زنندۀ بسیاری از کشورهاست. این امر به ویژه در مورد کشورهای دور افتاده صدق می کند که به هر دلیل به ندرت ، در سرخط اخبار قرار می گیرند. نمونۀ این قبیل کشورها تاجیکستان است . تاجیکستان ، یکی از همسایه های شمالی افغانستان ، مدت های مدیدی به دلیل سیاست های کمونیستی در قبال جنبش های هر چند کوچک آزادیخواهانه در مرزهای خود مین گذاری کرده بود. تاجیکستان پس از جدایی از روسیه در اوایل ذهۀ 1990 ، وارد جنگ داخلی چندین ساله شد که طی آن ، دو طرف هزاران مین زمینی مازاد جنگ سرد  را در زمین کار گذاشتند.
روسیه به حل و فصل این درگیری های داخلی کمک کرد و از نیروهای حافظ صلح ، که مرزهای افغانستان را ، به منظور جلوگیری از خروج هروئین و حشیش این کشور زیرنظر داشتند تامین می کرد. اینکار خود به خود مستلزم ایجاد میادین مین جدید در امتداد مرز افغانستان بود. بعضی مین ها نیز در امتداد مرزهای بین المللی جدید ( با دیگر بخش های اتحاد جماهیر شوروی سابق) کاشته شد.
 
تاجیکستان با اینکه ، از برخی کمک های خارجی ، برای پاکسازی همۀ این مین ها استفاده می کند ، اما تاکنون تنها ، حدود 30 درصد از مین های شناسایی شده پاکسازی شده است. خوشبختانه مین های زمینی، اغلب در مناطق کم جمعیت تر کاشته می شود ، به طوری که تنها حدود 350.000 نفر از افرادی که در نزدیکی این مناطق مین گذاری شده زندگی می کنند در معرض خطر مرگ هستند . بنابراین، از سال 1991 تاکنون،  20-30 نفر در سال توسط این مین ها کشته ، و 30-40 دیگر نیز زخمی نیز شوند، و اغلب غیر نظامیان، و مردم عادی قربانیان مین های زمینی هستند.
 
هند و پاکستان همچنان به حفظ میدان های مین گسترده، در امتداد مرز 900 کیلومتری خود ادامه می دهند . هر دو کشور هنوز هم مین می سازند و این نکته در مورد هر دو کره نیز صدق می کند.